WSTĘP

W „Liście na Wielki Post 2006 roku” Metropolita Krakowski ksiądz kardynał Stanisław Dziwisz napisał: „Byłoby rzeczą bardzo pożyteczną, gdyby w parafiach powstały wspólnoty modlitewne, do których należeliby wszyscy, którzy pragną pomóc rodzinom cierpiącym z powodu nadużywania alkoholu. Niech w tych wspólnotach znajdą się również sami uzależnieni, jeśli w Bogu szukają pomocy i chcą się wyrwać z nałogu, a także duchowo poranieni ich bliscy: żony, rodzice, dzieci, dziadkowie, krewni... Bez pomocy Boga zwycięstwo nad tym zniewoleniem jest niemożliwe. A Jego pomoc można wybłagać w usilnej i wytrwałej modlitwie, zwłaszcza wspólnotowej. Bo gdzie dwaj lub trzej są zgromadzeni w imię moje, tam Ja jestem wśród nich (Mt 18, 20). W tak zorganizowanej modlitwie jest obecny Chrystus i to gwarantuje skuteczność naszego wołania do Ojca niebieskiego: Ojcze, zbaw nas od złego... Istnieje pilna potrzeba mocnego szturmu do Boga o pomoc w zmaganiach z uzależnieniem, które paraliżuje życie tysięcy rodzin w naszym krakowskim Kościele. Z wielkim zaufaniem kładę tę sprawę – w duchu duszpasterskiej odpowiedzialności – w serca wszystkich kapłanów pracujących na terenie naszej Archidiecezji.

Odpowiadając na te słowa biskupa ordynariusza Ruch Światło-Życie Archidiecezji Krakowskiej wraz z Diakonią Wyzwolenia, Duszpasterstwem Trzeźwości oraz ze wszystkimi ludźmi dobrej woli pragnie podjąć inicjatywę, jaką jest modlitwa przy Krzyżu Krucjaty, zapraszając do niej parafie i wspólnoty Archidiecezji. Krzyż Krucjaty powstał w pierwszym roku trzeciego tysiąclecia z inicjatywy członków Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Krzyż ten ma gromadzić na modlitwie ludzi zatroskanych o wewnętrzne wyzwolenie człowieka doświadczającego coraz większych uzależnień. Od 2001 roku przy Krzyżu modliły się wspólnoty parafialne i oazowe w kilku diecezjach w Polsce oraz w USA.

Pomocą w przeprowadzeniu czuwania ma być niniejszy podręcznik. Zawiera on w pierwszej części podstawowe informacje o Krucjacie i sensie czuwań przy Krzyżu. Natomiast w drugiej części znajdują się teksty modlitw i nabożeństw do wykorzystania. Oczywiście każda wspólnota może także tworzyć własne teksty i nabożeństwa modlitewne.

Ponieważ podczas adoracji Krzyża uczestnicy modlitwy mogą ujawniać problemy alkoholowe w swoich domach, dlatego przy okazji modlitwy będzie można otrzymać ulotki i informatory o chorobie alkoholowej i placówkach udzielających pomocy.

CZYM JEST KRUCJATA?

A. Krótka historia Krucjaty Wyzwolenia Człowieka

„Nie lękajcie się” – te słowa zabrzmiały ze szczególną mocą w ustach Jana Pawła II podczas Mszy świętej inaugurującej jego posługę na Stolicy Piotrowej. W następnym dniu 23 października 1978 roku, podczas zorganizowanej dla Polaków audiencji, papież Polak mówił: Proszę, abyście przeciwstawiali się wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności i poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa, co czasem może aż zagrażać jego egzystencji i dobru wspólnemu, co może umniejszać jego wkład do wspólnego skarbca ludzkości, narodów chrześcijańskich, Chrystusowego Kościoła. Szczególnym adresatem tych słów Ojca Świętego poczuł się Ruch Światło-Życie. Twórca Ruchu – Sługa Boży ksiądz Franciszek Blachnicki już w kilka dni później powiedział: Odpowiadając na tę prośbę rozpoczynamy kilkumiesięczne przygotowanie do diakonii wyzwolenia, którą chcemy podjąć na rzecz całej polskiej młodzieży i narodu; przygotowanie do służby wyzwolenia z nałogów społecznych – zwłaszcza nałogu alkoholizmu – oraz ze wszelkiego zakłamania i lęku, który nie pozwala człowiekowi urzeczywistniać siebie zgodnie z wzniosłym powołaniem osoby, aby stać się nowym człowiekiem na wzór Niepokalanej Matki Chrystusa i Kościoła.

Po kilku miesiącach przygotowań, modlitwy, spotkań, narad, rekolekcji ukształtował się program Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, która została uroczyście rozpoczęta i proklamowana w obecności Ojca Świętego Jana Pawła II w dniu 8 czerwca 1979 roku na lotnisku w Nowym Targu. W procesji z darami na Eucharystii sprawowanej przez papieża Polaka niesiono wówczas Księgę Czynów Wyzwolenia, w której znajdowały się nazwiska pierwszych kilkuset członków Krucjaty. Do tej Księgi Ojciec Święty wpisał swoje błogosławieństwo poprzedniego dnia, 7 czerwca, w celi świętego Maksymiliana Kolbego w Oświęcimiu. Swoim błogosławieństwem papież objął wszystkich, którzy kiedykolwiek podejmą dzieło Krucjaty.

B. Istota Krucjaty

Zadaniem Krucjaty jest ratować godność człowieka wielorako zagrożonego przez zakłamanie, alkoholizm, nikotynizm, seksualizm, narkomanię, materializm, konsumpcjonizm i wszelkie zło poniżające człowieka. Źródłem i bezpośrednią przyczyną wielu z tych zniewoleń jest lęk, dlatego w herbie Krucjaty znalazły się słowa Pana Jezusa, wielokrotnie przypominane przez papieża Jana Pawła II – "Nie lękajcie się".

Chodzi o wyzwolenie wewnętrzne człowieka. Jest ono możliwe jedynie w Jezusie Chrystusie i dokonuje się mocą Jego Ewangelii i mocą miłości miłosiernej, z którą pochyla się On nad każdym człowiekiem, podnosi go z poniżenia i przywraca mu godność i wolność dziecka Bożego.

Jezus wychodzi na spotkanie każdego człowieka i przynosi mu prawdę, która go czyni wolnym. W Nim, w Synu Bożym, w Jego Słowie człowiek odnajduje całą prawdę o sobie i o świecie. Tę prawdę odnajdujemy dzisiaj w Kościele, który tak jak Chrystus służy każdemu człowiekowi, aby jego życie uczynić bardziej ludzkim.

Pamiętając o słowach Chrystusa: Poznacie prawdę a prawda was wyzwoli członkowie Krucjaty starają się iść za Chrystusem drogą prawdy i miłości, dając świadectwo życia człowieka wolnego. Spotykają się wspólnie na modlitwie, prosząc Boga o moc Ducha Świętego dla ludzi zniewolonych. Podejmują również inne działania, tworząc środowiska Nowej Kultury, czyli taki styl życia, w którym człowiek szanuje godność swoją i drugiego człowieka i niezależnie od zewnętrznej sytuacji postępuje jako człowiek wewnętrznie wolny. Pierwszym dziełem a zarazem sposobem włączenia się do Krucjaty jest deklaracja zupełnej rezygnacji z napojów alkoholowych. Deklaracja taka może być składana na okres jednego roku (kandydacka) lub na czas trwania Krucjaty (członkowska). Członkowie Krucjaty podejmują abstynencję jako:

• czyn osobistej wolności polegający na ofierze z samego siebie na wzór Jezusa, który oddał za nas życie

• zadośćuczynienie za grzechy pijaństwa

• wyraz miłości do ludzi uzależnionych, dla których jedynym ratunkiem jest zupełna abstynencja

• skuteczny środek przemiany obyczajów

• sposób pracy nad sobą i kształtowania charakteru

• pewny środek profilaktyczny i wychowawczy

• znak miłości do ojczyzny

Taki sposób włączenia się w Krucjatę wynika z faktu, że alkoholizm i pijaństwo przynoszą naszemu społeczeństwu największe szkody moralne i materialne. Krucjata widzi jednak inne zniewolenia jakie dotykają współczesnego człowieka i chce służyć pomocą w wyzwoleniu się z każdego z nich.

Wyrazem wolnej i osobistej decyzji podjęcia abstynencji z powyższych motywów jest podpis składany na deklaracji. Na podstawie składanych deklaracji dokonuje się wpisu do Księgi Czynów Wyzwolenia, zawierającej błogosławieństwo Ojca Świętego. Księga z papieskim błogosławieństwem znajduje się w Centrali Ruchu Światło-Życie w Krościenku. Podobne księgi istnieją także w wielu diecezjach w Polsce.

C. Sytuacja i zadania

Od chwili powołania KWC w 1979 roku w Polsce dokonało się wiele zmian społecznych, gospodarczych i politycznych. Zmiany te spowodowały poszerzenie obszarów wolności osobistej, ale równocześnie ujawniły nowe zniewolenia, nie eliminując starych.

W momencie proklamowania Krucjaty Polska znajdowała się w niewoli systemu totalitarnego i politycznej zależności, a największymi wewnętrznymi zagrożeniami były alkoholizm i zabijanie nienarodzonych dzieci. Pojawiały się oceny, że wzrost spożycia alkoholu i ilość zabijanych dzieci może spowodować biologiczną zagładę narodu.

W ciągu kilkunastu lat nastąpił upadek systemu totalitarnego, społeczny zryw "Solidarności" i uwolnienie od zależności politycznej. Zmiany te nie przyniosły jednak automatycznie rozwiązania wewnętrznych problemów, a poszczególnych ludzi postawiły w sytuacji nowych napięć i stresów. Szukając ukojenia wiele osób sięga po środki chemiczne, wśród których alkohol jest najczęstszą używką.

Alkoholizm nadal jest wielkim problemem w naszej Ojczyźnie. Spożycie alkoholu w latach 2003-2005 wzrosło o 30 %. Obniżył się wiek inicjacji alkoholowej, która następuje między 11 a 12 rokiem życia, nastąpił wzrost spożycia alkoholu przez młodzież, zwłaszcza dziewczęta. Wzrost spożycia alkoholu przyniósł wzrost negatywnych zjawisk społecznych spowodowanych upijaniem się, takich jak: przestępstwa, wypadki, zubożenie wielu rodzin lub ich rozpad, zmiany emocjonalne u osób żyjących w otoczeniu alkoholika. Prawdziwą plagą społeczną jest nietrzeźwość kierowców. W roku 2005 zatrzymano na polskich drogach prawie 200 tysięcy osób prowadzących samochody pod wpływem alkoholu.

Nowe zagrożenia, które uwidoczniły się na przestrzeni ostatnich lat to: wzrost narkomanii, szerzenie pornografii, dynamiczny rozwój sekt, seksualizm, powiększający się nikotynizm, zależność od środków masowego przekazu, lekomania, materializm szeroko rozumiany, pojawienie się pseudoreligijnych ruchów np. new age.

Wspomniane wyżej problemy są zjawiskami ogólnoświatowymi. Z jednej strony ludzie pragną wolności, mówią o jej znaczeniu, starają się ją osiągnąć, a równocześnie popadają w coraz to nowe uzależnienia. Kościół wychodząc naprzeciw zapotrzebowaniu na teologię wolności daje nam wskazania i pouczenia na temat wolności. Do najważniejszych dokumentów należą "Instrukcja o chrześcijańskiej wolności i wyzwoleniu" Kongregacji Nauki Wiary z 22 marca 1986 roku oraz Encyklika "Veritatis Splendor" Jana Pawła II podpisana przez papieża 6 sierpnia 1993 r.

Ogólnoludzka tęsknota za wolnością i wskazania Kościoła świadczą jak bardzo aktualna jest Krucjata Wyzwolenia Człowieka, która chce głosić Ewangelię Wyzwolenia i dopomagać jej członkom
i wszystkim ludziom w wewnętrznym wyzwoleniu.

D. Czuwanie przy Krzyżu Krucjaty

Inspirację do działania Krucjata Wyzwolenia Człowieka czerpie z Ewangelii i nauczania Kościoła. Zawołaniem Krucjaty są słowa Jezusa: „Nie lękajcie się”. W godle znajduje się krzyż jako znak wyzwolenia i miłości. Patronką Krucjaty jest Niepokalana, święci Stanisław biskup i męczennik oraz Maksymilian Kolbe. Krucjata oznacza działanie, którego celem jest wyzwolenie tej ziemi świętej jaką jest człowiek. Środki, którymi się posługuje są nadprzyrodzone: post i modlitwa.

W szeregach członków Krucjaty z Archidiecezji Krakowskiej, w związku z narastającymi problemami uzależnień i idąc za głosem biskupa, pojawiła się inicjatywa czuwania przy Krzyżu, aby wypraszać dla ludzi uzależnionych łaskę wyzwolenia. Do tej modlitwy są zaproszeni wszyscy wierni, a zwłaszcza ci, którzy mają w swoich rodzinach osoby zniewolone nałogami. Według statystyk w Archidiecezji Krakowskiej jest około 30 tysięcy ludzi uzależnionych od alkoholu. Dalsze 30 tysięcy to osoby pijące szkodliwie (inne uzależnienia są trudne do określenia). Nie każdy alkoholik znajdzie się na tzw. marginesie społecznym. Alkoholikami są biznesmeni, lekarze, profesorowie wyższych uczelni, niestety również kapłani. Większość z alkoholików potrafi przez długi okres czasu ukrywać swoje uzależnienie, tworząc wokół siebie obraz pozytywnych osób, które „czasem zbyt dużo wypiją”. Każdy z alkoholików i pijących szkodliwie przeciętnie żyje z trzema osobami w jednym domu, co w sumie daje liczbę około 240 tysięcy mieszkańców Archidiecezji. Ci ludzie, cierpiący na skutek uzależnień, mieszkają wśród nas. Tak wielka liczba cierpiących wskutek alkoholizmu jest wielkim wyzwaniem dla całego społeczeństwa. Jest wyzwaniem dla Kościoła.

Sensem czuwań przy krzyżu jest:

• uwrażliwienie na problemy uzależnień

• modlitwa o wyzwolenie z nałogów

• wezwanie do włączenia się do Krucjaty

• zawiązanie grupy modlitewnej, jak zachęca Metropolita Krakowski kardynał Stanisław Dziwisz w skierowanym do wszystkich diecezjan w „Liście na Wielki Post 2006 roku”

• wskazanie osobom doświadczającym problemów alkoholowych, gdzie mogą szukać fachowej pomocy

E. Ruch Światło-Życie szczególnie odpowiedzialny za dzieło Krucjaty

Szczególnie odpowiedzialny za Krucjatę jest Ruch Światło-Życie. Jednym z etapów kształtowania się tegoż Ruchu były Śluby Jasnogórskie, których pięćdziesiątą rocznicę złożenia niedawno obchodziliśmy. Wtedy przed Maryją w Częstochowie Polacy obiecywali: „Przyrzekamy wypowiedzieć walkę lenistwu i lekkomyślności, marnotrawstwu, pijaństwu i rozwiązłości...” Odpowiedzią na te słowa było zainicjowanie przez Sługę Bożego księdza Franciszka Blachnickiego Krucjaty Wstrzemięźliwości, która rozwijała się w latach 1957-1960. Wielu członków Krucjaty Wstrzemięźliwości stanowiło trzon zainicjowanego później Ruchu Światło-Życie, który z kolei odpowiedział na apel Jana Pawła II powołując Krucjatę Wyzwolenia Człowieka.

Ruch Światło-Życie kontynuując idee założyciela i odwołując się do nauczania Jana Pawła II chce na nowo uświadomić sobie istotne elementy charyzmatu, konsekwencje jego przyjęcia i płynącą zeń odpowiedzialność. Charyzmat Światło-Życie został dany Kościołowi w Polsce przez Sługę Bożego księdza Franciszka Blachnickiego. Najpełniej tą samoświadomość Ruchu oddaje list moderatorów skierowany do Papieża Jana Pawła II pod koniec 1980 roku. Pisząc o odpowiedzialności moderatorzy stwierdzają, że Ruch podejmuje: „(...) Odpowiedzialność za głoszenie Ewangelii z mocą, która wyzwala człowieka z konkretnych uzależnień i różnych rodzajów niewoli, które poniżają jego godność i zagrażają często nawet jego egzystencji w wymiarze jednostkowym, społecznym i narodowym. Chodzi głównie o wyzwolenie Narodu od alkoholizmu, nikotynizmu, wynaturzenia w dziedzinie seksu, szczególnie zabijania dzieci nienarodzonych, a przede wszystkim od grzechu, kłamstwa i lęku, jako bezpośrednich źródeł tych form zniewolenia. Tę odpowiedzialność pragniemy realizować poprzez dzieło Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, w którym widzimy w tej chwili najpilniejszą służbę ruchu na rzecz Narodu i Kościoła.”

Dlatego też wspólnoty Ruchu Światło-Życie czują się szczególnie odpowiedzialne za zorganizowanie w parafiach czuwań przy Krzyżu Krucjaty, zapraszając do uczestnictwa w tej modlitwie całe parafie. Szczególnymi adresatami zaproszenia niech się czują ludzie młodzi, a także ludzie, którzy w swoich domach mają alkoholików, narkomanów i innych zniewolonych.

F. Krucjata Wyzwolenia Człowieka a Jan Paweł II

Krucjata, będąc inicjatywą Ruchu Światło-Życie, jest szczególnie związana ze Sługą Bożym papieżem Janem Pawłem II. Od samego początku Papież Polak, jeszcze jako Arcybiskup Krakowski, był wielkim przyjacielem Ruchu Światło-Życie. Nie wahał się wspomnieć o ruchu oazowym, jako doświadczeniu Kościoła w Polsce na takim forum, jakim były rekolekcje dla pracowników Kurii Rzymskiej z udziałem Ojca Świętego Pawła VI. Gdy został papieżem, jego wezwanie było bezpośrednim bodźcem do powstania Krucjaty. Krucjata jest darem Ruchu Światło-Życie dla papieża. Jego słowa z inauguracji pontyfikatu „Nie lękajcie się” stały się hasłem i zawoła­niem Krucjaty. Szczególną więź z papieżem Krucjata widzi w przyjęciu jego nauczania o wolności i godności człowieka. Papież i Krucjata wybrali sobie Niepokalaną za swoją opiekunkę. Herb Krucjaty jest bardzo podobny do herbu papieskiego. Członkowie Krucjaty spotykają się na modlitwie w różnych miejscach w pierwsze soboty miesiąca. Dlatego dzień śmierci papieża, pierwsza sobota kwietnia, Krucjata również odczytuje jako szczególne zobowiązanie wobec Ojca Świętego.

G. Z Podręcznika Krucjaty autorstwa Sługi Bożego księdza Franciszka Blachnickiego

PODSTAWY BIBLIJNO-TEOLOGICZNE

1. Podejmując problem walki z alkoholizmem oraz innymi zagrożeniami i nałogami społecznymi, Krucjata Wyzwolenia Człowieka ujmuje je jako problem człowieka, którego trzeba ratować w jego godności i wyzwolić.

Wyrazu krucjata – oznaczającego wyprawę wojenną podejmowaną w celu wyzwolenia spod panowania pogan Ziemi świętej, na której żył i umarł Chrystus – używamy przenośnie dla oznaczenia akcji religijno-moralnej, której celem jest wyzwolenie tej "ziemi świętej", którą jest każdy człowiek – osoba odkupiona przez Chrystusa z każdej niewoli, która nie pozwala jej żyć zgodnie ze swoją godnością i powołaniem. Przekonani, że tak pojęte wyzwolenie człowieka może być ostatecznie tylko dziełem Chrystusa, opieramy całą tę akcję na swoistej teologii wyzwolenia, o której mówił Papież Jan Paweł II podczas audiencji ogólnej w dniu 21 lutego 1979 r.: Wyzwolenie jest rzeczywistością wiary wpisaną głęboko w wybawicielską misję Chrystusa, w Jego dzieło, w Jego nauczanie. Chciałbym dodać, że my, Polacy, mamy swoją własną teologię wyzwolenia, jest ona głęboko wpisana w dzieje naszej Ojczyzny. Wiemy, że Chrystus w najgorszych okresach tych dziejów był dla nas natchnieniem i źródłem, ażeby nie zrezygnować z wolności człowieka i wolności Narodu.

2. Teza fundamentalna teologii wyzwolenia głosi, że wszelką działalność na rzecz wyzwolenia człowieka, narodu, czy w ogóle ludzkości należy widzieć jako kontynuację zbawczej misji Chrystusa, której program On sam proklamował w następujących słowach: Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie, abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski u Pana (Łk 4, 18n)

3. Zbawienie jako kontynuowanie misji Chrystusa musi być pojmowane jako wprowadzenie do nowego życia w wolności synów Bożych. Jest ono równoznaczne z wewnętrzną przemianą człowieka, z odkupieniem i wyzwoleniem go z niewoli grzechu, z powstaniem w nim nowego człowieka. Prawdziwego wyzwolenia człowieka może dokonać tylko Chrystus mocą swego Ducha. Wszelkie naturalne akcje podejmowane na rzecz wyzwolenia człowieka załamują się w obliczu tego właśnie problemu – przemiany człowieka. Dlatego jedynie akcja wyzwolenia wszczepiona w zbawcze dzieło Chrystusa, który może uzdrowić człowieka w głębi jego istoty (in radice – od korzenia), ma realne szanse powodzenia. Dotyczy to także wyzwolenia z nałogu alkoholizmu.

4. Formuła wyzwolenia objawiona przez Chrystusa brzmi: Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli (J 8, 32). Wolność w najgłębszej swej istocie nie jest całkowitą niezależnością, lecz dobrowolnym uzależnieniem się od światła prawdy. Osoba bowiem jako byt rozumny realizuje swoją wolność wtedy, kiedy żyje prawdą. Należy więc odrzucić pseudowyzwolenie, jakie przynosi alkohol przez swoje działanie "odhamowujące", stwarzające złudzenie wolności rozumianej jako nieskrępowanie. Należy mówić o "za-mroczeniu" alkoholowym, prowadzącym przez utratę świadomości do zaniku wolności.

5. Powszechnie rozpatruje się problem wolności człowieka w świetle dialektyki pan-niewolnik. Pismo święte zastępuje ją relacją: Ojciec-syn: Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znów pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać 'Abba, Ojcze' (Rz 8, 14n). Drugi klasyczny tekst dotyczący tego zagadnienia znajdujemy w liście do Galatów (4, 3-7): My również, jak długo byliśmy nieletni, pozostawaliśmy w niewoli 'żywiołów tego świata'. Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego zrodzonego z Niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo. Na dowód tego, że jesteśmy synami, Bóg wysłał do serc naszych swego Ducha, który woła: "Abba Ojcze". A zatem nie jesteś już niewolnikiem, ale synem.

Wejście w relację dziecięctwa do Boga Ojca wyprowadza nas więc według Nowego Testamentu, ze stanu niewoli. Relacja ta stanowi istotę naszej godności i wolności. Wszędzie natomiast, gdzie zachodzi relacja niewolnik-pan, człowieka traktowany jest jako rzecz. Na tym polega najgłębsza istota niewolnictwa. W tym świetle należy również spojrzeć na problem alkoholizmu. Pojawia się on jako zjawisko społeczne wszędzie tam, gdzie panuje dialektyka pan-niewolnik, gdzie brak poczucia bezpieczeństwa spowodowany nieprzeżywaniem w wierze i ufności relacji dziecka wobec Boga – Ojca. To właśnie jest przyczyną masowego sięgania po alkohol jako po środek łatwego i pozornego rozładowania napięć, lęków i konfliktów. A więc i w tym przypadku usynowienie ukazuje jedyną drogę do wyzwolenia.

6. Wejście w relację synowską do Boga przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym jest równocześnie drogą do przezwyciężenia stanu lęku, a on właśnie jest bezpośrednią i najbliższą przyczyną niewoli. Niewolę stwarza nie tyle zewnętrzna sytuacja i przemoc co lęk wynikający z niewłaściwego przywiązania do dóbr materialnych, doczesnych, z natury utracalnych, a więc zawsze w sytuacji przemocy zagrożonych. Wewnętrzna akceptacja wartości duchowych, a przede wszystkim wartości i godności dziecięctwa Bożego i postawienia tej wartości ponad wszystkie inne, uwalnia nas radykalnie od lęku i stanu niewolnictwa. Wartość synostwa Bożego została nam bowiem dana w Chrystusie w sposób nieutracalny. Jest rzeczywistością nieodwracalną.

Niewolnik nie przebywa w domu na zawsze, lecz Syn przebywa na zawsze. Jeżeli więc Syn was wyzwoli, wówczas będziecie rzeczywiście wolni (J 8, 35n). Nawet grzech, świadczy o tym przypowieść o synu marnotrawnym, nie może przekreślić miłości Boga Ojca względem nas. Mamy zawsze otwartą drogę powrotu. Wyzwolenie z lęku, który rodzi niewolę, jest więc integralnym elementem Chrystusowego odkupienia.

7. Odkupienie przynosi nam nie tylko wyzwolenie od ciemności błędu i od lęku, ale przede wszystkim od egoizmu, od egocentrycznej miłości, która stanowi najgłębsze źródło wszelkiej niewoli. Z powodu niej bowiem nie tylko człowiek dla człowieka staje się przedmiotem manipulacji, ale także nie może w wolności urzeczywistniać sam siebie. KDK 24 mówi, iż człowiek nie może odnaleźć się w pełni inaczej, jak tylko poprzez bezinteresowny dar z samego siebie. Odkrycie prawdy, iż przez bezinteresowny dar z siebie człowiek staje się prawdziwie wolny, ukazuje nam drogę do wolności, której nikt nam nie może odebrać i która jest zawsze, w każdej sytuacji, dla nas dostępna
i otwarta. Jest to droga Krzyża Chrystusowego. Tajemnica Krzyża jest również kluczem do zrozumienia teologii wyzwolenia. Bez niej nie można skonstruować żadnej prawdziwej teologii wyzwolenia. Chrystus w chwili składania na Krzyżu dobrowolnej, z miłości ku Ojcu i ku nam płynącej ofiary ze swego życia był zupełnie wolny, spełnił szczytowy akt wolności w swoim życiu. I odtąd podobnie każdy człowiek składający dobrowolnie w ofierze niższe wartości, a nawet życie, dla wartości wyższych, dla wartości najwyższej – bezinteresownej miłości – realizuje równocześnie siebie w akcie wolności, której mu nikt odebrać nie może!

W Krzyżu objawiła się ostateczna głębia tajemnicy wolności. Dlatego KWC podejmujemy pod znakiem Krzyża! Krzyż, jako symbol dobrowolnej ofiary z miłości, jest bowiem ostatecznie jedyną drogą do skutecznego wyzwalania innych. Droga do wolności wewnętrznej musi się łączyć z coraz głębszym wnikaniem w tajemnicę Krzyża.

8. Wreszcie trzeba wskazać na relację braterstwa jako na element teologii wyzwolenia. Braterstwo jest relacją pochodną do relacji synostwo-ojcostwo. Ludzie mający wspólnego Ojca są sobie braćmi. Uznanie Ojcostwa Boga, wejście w relację dziecięctwa do Boga Ojca przez Jezusa Chrystusa w Jego Duchu, jest jedyną drogą do ogólnego międzyludzkiego braterstwa. Bez tego mówienie o braterstwie jest gołosłowne. Tam gdzie realizuje się braterstwo w Chrystusie, nową miłość braterską – filadelfię – nie ma już miejsca na manipulowanie ludźmi, na traktowanie ich jako rzeczy. Na braterstwie wyrażającym się w duchu wzajemnej służby polega prawdziwa wolność społeczna. Wy zatem bracia powołani zostaliście do wolności, tylko nie bierzcie tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału, wręcz przeciwnie, miłością ożywieni służcie sobie nawzajem (Ga 5, 13).

Na powyższych tezach biblijnej, nowotestamentalnej teologii wyzwolenia człowieka, opiera się Krucjata Wyzwolenia Człowieka, której natura oraz zasadnicze elementy struktury zostaną przedstawione w rozdziale następnym.

KRZYŻ KRUCJATY WYZWOLENIA CZŁOWIEKA

(Pomoce do peregrynacji ikony krzyża opracował Jerzy Papiernik)

Krzyż Krucjaty Wyzwolenia Człowieka jest ikoną inspirowaną ikoną krzyża z kościoła św. Damiana pod Asyżem zwany również krzyżem św. Franciszka. Wkrótce po swoim nawróceniu, Franciszek prowadził samotne życie poza murami Asyżu. Pewnego styczniowego dnia 1206 roku mijając zniszczony kościółek znany jako San Damiano, usłyszał głos mówiący do niego, aby wszedł tam do środka i pomodlił się. Wszedł i klęknął przed krzyżem. Nastąpił czas kontemplacji i ekstazy. Podczas wpatrywania się w krzyż Franciszek ujrzał poruszające się wargi Jezusa i usłyszał słowa: Franciszku idź i odbuduj mój dom, który jak widzisz popada w ruinę. Biedaczyna przepełniony radością i podziwem natychmiast wstał, aby wykonać polecenie.

Początkowo św. Franciszek skoncentrował się na odbudowie kościółka San Damiano i okolicznych kapliczek. Ale kiedy Pan obdarzył go wieloma naśladowcami, zrozumiał polecenie odrodzenia życia w ludzie Bożym. Jego zadanie zostało potwierdzone przez papieża Innocentego III, który miał sen o Kościele w kształcie Bazyliki św. Jana na Lateranie przechylającej się tak, jakby miała się załamać i jakiś mały człowiek zatrzymał ją od zawalenia. Gdy papież rozpoznał w Franciszku tego małego człowieka ze swojego snu, zatwierdził Zakon franciszkański i jego regułę życia (1209 lub 1210 r.).

Poprzez wieki, krzyż symbolizował franciszkanom misję odnowy Kościoła.

Nie inne zadanie postawił przed Ruchem Światło-Życie i wywodzącej się z niego Krucjacie Wyzwolenia Człowieka Założyciel – Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki.

Powyższe zdania wskazują, co jest przyczyną wyjątkowości omawianej ikony. Zastosowana w ikonie symbolika może odnosić się do wielu podobnych ikon czy wizerunków Chrystusa ukrzyżowanego pochodzących z XII i XIII wieku. Tą swoją odmienność i wielkie znaczenie zawdzięcza ikona krzyża KWC w głównej mierze Słudze Bożemu ks. Franciszkowi Blachnickiemu. Otóż można powiedzieć, że podobnie jak św. Franciszek z Asyżu był planem Boga Ojca w swojej epoce, tak Sługa Boży Franciszek Blachnicki był realizacją Bożego planu w naszej epoce. Krzyż jest uwieńczeniem planu Bożego wobec człowieka. Na krzyż obaj wskazywali i uczyli go odczytywać. Można tu snuć kolejne analogie. Bóg Ojciec powołał Syna swego, gdy nadeszła pełnia czasów (Wcielenie) i odebrał Go na Golgocie. Święty Franciszek został wezwany przed krzyżem św. Damiana do świadczenia o Miłości, która nie jest kochana, aż do miłości serafickiej uwieńczonej stygmatami Męki Pańskiej na Górze Alwernii (1224 r.). Podobnie Sługa Boży ks. Blachnicki został wezwany w celi śmierci katowickiego więzienia do świadczenia o Bożej miłości w czasach totalitarnego, komunistycznego zniewolenia. Całym swoim życiem wskazywał na krzyż jako jedyną drogę wyzwolenia. Czynił to w sposób szczególny powołując takie dzieła jak Krucjata Wstrzemięźliwości, Ruch Światło-Życie, Krucjata Wyzwolenia Człowieka i wiele innych dzieł.

On sam wielokrotnie doświadczył w swym życiu, czym jest krzyż. W kilka miesięcy przed śmiercią napisze w swoim testamencie: Upadki kolejne, przybicie, konanie. Tygodnie, miesiące, lata? Ogrom cierpień – nie dających się przewidzieć, na pewno o wiele większych niż wszystko dotąd!

Wszystko jest w ręku Pana. Ale wymaga On ode mnie, abym do końca wypowiadał już teraz „Amen” do tej godziny, która u Niego już jest wiadoma i do wszystkich stacji tej drogi krzyża i okoliczności konania! Tu zaczyna się sprawa największa mego życia. AMEN! Da robur, fer auxilium!

Cześć i szacunek zarówno Biedaczyny z Asyżu jak i naszego Założyciela dla Chrystusa ukrzyżowanego utwierdza nas w przekonaniu, że jak mówi bł. O. Pio „prawdziwa Miłość karmi się z krzyża” i kieruje nasze serce w stronę tegoż Misterium.

Jak każda ikona, również ikona Krzyża pełna jest głębokiej symboliki. Znawcy ikonografii uczą, że ikon się nie maluje, a pisze. Pisze sercem. Twórcy ikon w czasie tworzenia tych specyficznych dzieł podejmują post i szczególnie gorącą modlitwę. Stąd ikona jest nie tylko artystycznym wyrazem prawdy, ale mistycznym przeżyciem. Ikona jest przeniesieniem teologii na obraz. Skoro mówimy, że ikony są pisane, to należy nauczyć się podstaw języka, w jakim są tworzone, aby umieć właściwie je odczytać. Mówi się nawet, że ikona jest quasi sakramentem, tzn. że podobnie jak sakrament jest widzialnym i zewnętrznym znakiem niewidzialnego działania Łaski, podobnie ikona jest znakiem nadprzyrodzonej rzeczywistości i Bożego działania.

Jest wielce prawdopodobne, że krzyż w kościele św. Damiana zastępował w pewnym stopniu Najświętszy Sakrament, gdyż w ówczesnym czasie w małych kościołach i kaplicach nie przechowywało się Sanctissimum. Krzyż zawieszony w absydzie nad ołtarzem stanowił centralny element wyposażenia kościoła.

Oryginał został wykonany na drewnie orzechowym, do którego przyklejono materiał. Ma około 2 metry wysokości, 120 cm szerokości oraz 12 cm grubości. Kiedy w 1257 roku siostry Klaryski przenosiły się do nowej siedziby, zabrały z kościoła świętego Damiana krucyfiks, przechowywany później przez 700 lat. Pokazano go publiczności dopiero w 1957 r. po umieszczeniu go w nowym ołtarzu kaplicy świętego Grzegorza w bazylice św. Klary w Asyżu. Krzyż Krucjaty Wyzwolenia Człowieka jest mniejszy. Został namalowany w Krościenku nad Dunajcem przez członkinię założonego przez Sługę Bożego Instytutu Niepokalanej, Matki Kościoła – Jolantę Szewczyk, na prośbę Moderatora Krucjaty ks. Piotra Kulbackiego.

Zajrzyjmy więc do elementarza języka symboli, jakim pisane są ikony i spróbujmy choć w części odczytać ikonę krzyża Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.

Jednym z ważniejszych elementów języka ikonograficznego jest kolor.

Na przykład kolor szat określa cechy postaci lub charakter, w jakim dana postać występuje na ikonie. Przyjmuje się na przykład, że kolor złoty oznacza bóstwo, bądź udział w przebóstwieniu. (np. szaty Jezusa, aureole świętych, ornamenty na szatach Maryi itp.) Kolor czerwony oznacza śmierć męczeńską lub miłość.

Kolor biały to kolor chwały, zwykle chwały zmartwychwstania, kolory czarny, brązowy, zielony, granatowy to symbole rzeczywistości ziemskiej, natury ludzkiej, co może odnosić się również do Chrystusa.

Kiedy spojrzymy na krzyż Krucjaty przyciąga wzrok złoty ornament otaczający całą ikonę jakby próbował nam coś powiedzieć. Składa się on z dużej ilości stylizowanych wachlarzowatych muszli. W starożytności muszle, ze względu na swoją wytrzymałość i piękno były symbolem piękna i wieczności. Tak więc ornament w zestawieniu z kolorem złotym wprowadza w tajemnicę przebóstwionej niebieskiej szczęśliwości.

Jezus Chrystus jest ukazany jako postać zraniona, ale silna. Stoi prosto i zdecydowanie. Jego aureola już ukazuje wizerunek chwalebnego krzyża. Biel i jasność ciała Pana kontrastuje z ciemnoczerwoną i czarną barwą wokół ciała i dlatego uwydatnia wyniesienie Jezusa. Użyty zestaw barw (złota – bóstwo, czarna – rzeczywistość ziemska, natura ludzka, czerwona – męczeństwo) podkreśla życie boskiej natury w ciele przeszytym gwoźdźmi na rękach i nogach, okaleczonym przez koronę cierniową na głowie i przez włócznię żołnierza w Jego boku. Wydaje się, że prawda, jaką chciał przedstawić w wizerunku Chrystusa autor ikony doskonale koresponduje z treścią znanej pieśni: Króla wznoszą się znamiona, tajemnica krzyża błyska; na Nim Życie śmiercią kona, lecz z tej śmierci życie tryska. Gorąco zachęcamy do kontemplacji słów całej pieśni. Pan w porównaniu z innymi postaciami jest ukazany w naturalnej wielkości. Zwraca to naszą uwagę na Jezusa – Osobę, która jest uwielbiona. Ponad głową Jezusa znajduje się inskrypcja w języku łacińskim: Jezus z Nazaretu Król Żydowski (IHS NAZARE REX IUDEORU).

Jesteśmy powołani do tego, by widzieć w krzyżu paschalną tajemnicę śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia Jezusa. Malarz pragnie byśmy umieli połączyć części owej tajemnicy. Widzimy cierpienie powiązane z ranami; widzimy razem ludzką i boską naturę; widzimy powstanie z grobu; widzimy, że to wszystko jest uczynione mocą Bożą. Ale przede wszystkim widzimy Chrystusa zwycięskiego, ukazanego w chwale, (na co wskazuje między innymi twarz i głębokie perspektywiczne spojrzenie Pana Jezusa). Oczy Chrystusa są otwarte. Zatem jednoznacznie określają, że Jezus żyje. I nie są to ostatnie chwile Jego życia, agonia. Jezus jest ukazany jako żyjący w ciele uwielbionym. Nie byłoby jednak zmartwychwstania, ani Jezusa, ani naszego, gdyby nie było krzyża. Chrystus zwraca się do Jana w Apokalipsie: Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i Ostatni i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków i mam klucze śmierci i Otchłani (Ap 1, 17-18). Oblicze Chrystusa, Jego oczy nieporównywalnie duże, szeroko otwarte oraz Jego stojąca postawa przywodzą na myśl inny fragment z Księgi Apokalipsy: I ujrzałem (…) stojącego Baranka, jakby zabitego, a miał siedem rogów i siedmioro oczu, którymi jest siedem Duchów Boga wysłanych na całą ziemię (Ap 5, 6). Stojący, a jakby zabity można odczytać: noszący na sobie znamiona męki i śmierci, ale zmartwychwstały. Baranek Paschalny mający pełnię władzy (siedem rogów) i pełnię wiedzy (siedmioro oczu).

Patrząc na szatę Chrystusa widzimy, że jest ona bogato zdobiona i niesie głębokie przesłanie. Pomocną dla odczytania tego fragmentu ikony może być Księga Wyjścia, która w rozdziale 28 mówi o szatach arcykapłańskich, które miał przygotować Mojżesz dla Aarona i jego synów. Mieli oni zakładać ją spełniając czynności kapłańskie np. w Namiocie Spotkania. Opis ten odpowiada szacie z ikony. Jest więc ona szatą arcykapłańską. Chrystus jawi się nam jako arcykapłan, jak czytamy to w Liście do Hebrajczyków: Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką – to jest nie na tym świecie – uczyniony przybytek, ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie (Hbr 9, 11-12). Ofiara, którą złożył, przewyższa zaś wszystkie ofiary starego przymierza. Nie jest to już krew cielców i kozłów, ale Chrystus złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę (Hbr 9, 14).

Ponadto biały kolor szaty oznacza zmartwychwstanie.

Na twarzy Chrystusa nie widać cierpienia. Jednak z Jego rąk, boku i nóg obficie wypływa krew. O mocy i roli Krwi Chrystusa wielokrotnie wspomina Sobór Watykański II. Na przykład:

Kościół, czyli Królestwo Chrystusowe, już teraz obecne w tajemnicy, dzięki mocy Bożej rośnie w sposób widzialny w świecie. Znakiem tego początku i wzrastania jest krew i woda wypływające z otwartego boku Jezusa ukrzyżowanego (por. J 19, 34) (Konstytucja Dogmatyczna o Kościele, nr 3).

Ten Kościół Chrystusowy jest prawdziwie obecny we wszystkich prawowitych miejscowych zrzeszeniach wiernych, które trwają przy swoich pasterzach same również nazywane są Kościołami w Nowym Testamencie. Są one bowiem na swoim miejscu nowym Ludem powołanym przez Boga w Duchu Świętym i w pełności wielkiej (por. 1 Tes 1, 5). W nich głoszenie Ewangelii Chrystusowej zgromadza wiernych i w nich sprawowana jest tajemnica Wieczerzy Pańskiej, „aby przez ciało i krew Pana zespalali się z sobą ściśle wszyscy bracia wspólnoty”. W każdej wspólnocie ołtarza, przy świętej służbie biskupa, ofiaruje się symbol owej miłości i „jedności Ciała Mistycznego, bez której nie może być zbawienia”. W tych wspólnotach, choć nieraz są one szczupłe i ubogie albo żyją w rozproszeniu, obecny jest Chrystus, którego mocą zgromadza się jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół. Albowiem „nie co innego sprawia uczestnictwo w ciele i krwi Chrystusa jak to właśnie, że się przemieniamy w to, co przyjmujemy” (Konstytucja Dogmatyczna o Kościele, nr 26).

Na krzyżu Krucjaty bardzo wyraźnie widać, jak krew Jezusa spływa na postacie symbolizujące Kościół otaczający Chrystusa – swą Głowę.

Przyjrzyjmy się postaciom pod krzyżem, na które spływa krew z rąk i boku Pana. Maryja – Matka Jezusa stoi zupełnie po prawej stronie. Według tradycji żydowskiej prawa strona jest wyjątkowo uprzywilejowana. Dlatego należy się tam miejsce osobie najbardziej uprzywilejowanej ze wszystkich ludzi – Matce Kościoła. Zwróćmy uwagę, że Krucjata Wyzwolenia Człowieka nosi drugą równoległą nazwę nadaną jej przez Założyciela. Tą nazwą jest: „Dzieło Niepokalanej, Matki Kościoła”. Maryja – wzór Nowego Człowieka, ideał Osoby odnajdującej siebie w dawaniu siebie jest główną patronką Krucjaty. Twarz Niepokalanej zwrócona jest na przedstawiciela nas wszystkich – na św. Jana Apostoła. Jan zaś patrzy na Maryję. Każdy bez trudu odczyta tu scenę z 19 rozdziału janowej Ewangelii – testament z krzyża (J 19, 26-27). Po lewej stronie krzyża widzimy kolejnych Patronów Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Są to św. Stanisław Biskup i Męczennik i św. Maksymilian Maria Kolbe. Obydwaj zostali dani Kościołowi na trudne czasy, jakie przeżywała nasza Ojczyzna. Św. Stanisław jest obok Najświętszej Maryi Panny i św. Wojciecha głównym patronem Polski. Jego kanonizacja miała miejsce w 1253 roku w Bazylice św. Franciszka w Asyżu. Jan Paweł II nazwał św. Stanisława Patronem chrześcijańskiego ładu moralnego. W naszej modlitwie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka prosimy go: „Święty Stanisławie, Biskupie i Męczenniku, Patronie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, natchnij nas odwagą w dawaniu świadectwa i męstwem w obliczu trudności i prześladowań, abyśmy bez lęku pracowali nad odbudową ładu moralnego w naszej Ojczyźnie.”

Święty Maksymilian Maria Kolbe był również Patronem pierwszej Krucjaty Niepokalanej. Dla nas jest tym, który z jednej strony uczy oddania się Niepokalanej, aby stać się Jej narzędziem w walce ze złem moralnym, z drugiej jest wspaniałym przykładem miłości, która oddaje życie za braci. W modlitwie KWC prosimy go: „Święty Maksymilianie Kolbe, naucz nas miłować braci kosztem ofiary z siebie”. Wszyscy Patronowie Krucjaty uczą nas, że miłość domaga się ofiary, gdyż tylko ona może wyzwolić życiodajną i macierzyńską moc dla ratowania tych, którzy stali się niewolnikami, dlatego że utracili zdolność miłowania, czyli posiadania siebie w dawaniu siebie. Tak modlimy się w naszej modlitwie Krucjaty powtarzając myśl Sługi Bożego. On ciągle, w każdej homilii, katechezie, konferencji wskazywał na krótki fragment z Konstytucji Duszpasterskiej o Kościele w Świecie Współczesnym Soboru Watykańskiego II, która uczy, że „człowiek będąc jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego, nie może odnaleźć się w pełni inaczej jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego” (KDK 24). Ojciec Franciszek ciągle przypominał nam tę prawdę i parafrazując powyższy fragment uczył postawy odnajdywania siebie w dawaniu siebie.

Postacie aniołów są poruszone wydarzeniem krzyża. Są one umieszczone na obu poprzecznych końcach krzyża i w górnym segmencie. Ich gestykulacja rękami wskazuje na dyskusję o tym cudownym misterium – śmierci Syna Bożego. Równocześnie aniołowie wzywają nas do zadumy i uwielbienia tej tajemnicy razem z nimi.

Wiele szczegółów ikony, jak miejsca postaci, układ dłoni czy kolor szaty ma również swoją głęboką symbolikę, którą jednak ze względu na objętość opracowania pozwolę sobie pominąć.

Czytajmy jednak dalej ikonę krzyża.

Na ikonie krzyża KWC odnajdujemy wyrażoną w sposób graficzny prawdę o wzajemnym oddawaniu się w miłości Osób Trójcy Świętej, stanowiących wspólnotę doskonałą. Symbolika nawiązuje do symboliki z kaplicy Chrystusa Sługi w Centrum Ruchu na Kopiej Górce w Krościenku. Myślę, że należy tu przypomnieć fragment z Listu św. Pawła do Filipian (2, 5-11), który widnieje na tablicy „Christos Diakonos”, zawieszonej po lewej stronie schodów prowadzących do kaplicy w Krościenku.

To dążenie niech was ożywia;

ono też było w Chrystusie Jezusie.

On, istniejąc w postaci Bożej,

nie skorzystał ze sposobności,

aby na równi być z Bogiem,

lecz ogołocił samego siebie,

przyjąwszy postać sługi,

stawszy się podobnym do ludzi.

A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka,

uniżył samego siebie,

stawszy się posłusznym aż do śmierci –

i to śmierci krzyżowej.

Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył

i darował Mu imię

ponad wszelkie imię,

aby na imię Jezusa

zgięło się każde kolano

istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych.

I aby wszelki język wyznał,

że JEZUS CHRYSTUS JEST PANEM –

ku chwale Boga Ojca.

Początkowe zdanie: To dążenie niech was ożywia; ono też było w Chrystusie Jezusie – zawiera wyraźne wezwanie do naśladowania Chrystusa Pana, który stał się sługą. Podobnie jak artysta Wiesław Daroch wizualizujący idee ukazane przez Sługę Bożego w wystroju kaplicy, podobnie autorka ikony krzyża KWC Jolanta Szewczyk z Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła przedstawia Chrystusa w geście oddawania się Ojcu. Choć ołtarz w kaplicy i ikona krzyża ukazują zupełnie inne wydarzenia, przedstawiają jednak tą samą prawdę. Ojciec przyjmuje oddanie się Syna zarówno u progu Jego publicznej działalności jak i u jej kresu, gdy uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej (Flp 2, 8). Jak już jednak wspomniano, na ikonie krzyża widzimy Jezusa królującego, o którym mówią końcowe słowa cytatu z listu do Filipian: Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że JEZUS CHRYSTUS JEST PANEM – ku chwale Boga Ojca.

Dłonie Boga Ojca widoczne zarówno w witrażu na Kopiej Górce, jak i w ikonie krzyża obejmują Syna. Gest ten wyraźnie wskazuje na przyjęcie przez Ojca z najgłębszą miłością ofiary Syna i wypełnienie słów z Ewangelii św. Jana: Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne (J 3, 16). Nad głową Chrystusa widzimy gołębicę – symbol Ducha Świętego. Jezus został namaszczony Duchem Świętym, aby w Nim dokonać dzieła, które powierzył Mu Ojciec. Chrześcijanin dzięki łasce chrztu świętego ma udział w Chrystusowym namaszczeniu Duchem Świętym. Winien więc razem z Chrystusem oddać się na służbę Bogu, aby wypełnić tą cząstkę planu zbawienia, którą Bóg Ojciec dla niego przewidział. Członkowie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka czynią to włączając w doskonałą ofiarę Chrystusa swoje małe ofiary z tego, co dozwolone. Składają w duchu miłości do Chrystusa i braci ofiarę abstynencji od wszelkich napojów alkoholowych. Aby ich ofiara nie była ofiarą faryzejską, zakłamaną, rozwiązującą tylko ich problemy, pomijając problemy bliźnich, postanawiają również nie wydawać pieniędzy na zakup alkoholu, który mógłby stać się przyczyną problemów bliźniego i z tych samych powodów nie częstować nikogo alkoholem. Aby umacniać się w swoich postanowieniach i nie poprzestać na postawie biernej, postanawiają również uczestniczyć we wspólnocie innych członków i kandydatów KWC włączając się w spotkania i akcje, do których będą zapraszani.

Należy zatem głęboko ubolewać nad postawami wielu uczestników Ruchu Światło-Życie, którzy ciągle pytają: „czy aby być w Ruchu, muszę należeć do Krucjaty”. Tak stawiane pytanie dowodzi, że osoby te nie zrozumiały właściwie nic z tego, co zawiera przesłanie Chrystusowego krzyża odczytane przez Sługę Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. Ruch Światło-Życie to nie wzruszające oazowe przeżycia. To nie tylko rozwiązywanie swoich osobistych problemów czy problemów swojej rodziny. Ruch Światło-Życie to droga do stawania się coraz bardziej Nowym Człowiekiem, a więc CZŁOWIEKIEM POSIADAJĄCYM SIEBIE W DAWANIU SIEBIE, NA WZÓR NIEPOKALANEJ STOJĄCEJ POD KRZYŻEM!!!

Ruch Światło-Życie – to wchodzenie w bramę krzyża ukazaną nam w obrazowy, poetycki sposób przez naszego narodowego Wieszcza Cypriana Kamila Norwida w wierszu „Krzyż i dziecko” (patrz materiały do adoracji krzyża). Autor wiersza doskonale rozumiał krzyż. Przeżywał podobnie jak nasz Założyciel wygnanie z Ojczyzny. Przeżywał nędzę życia w paryskim przytułku dla bezdomnych. Pochowany został w bezimiennej wspólnej mogile dla biedaków.

Peregrynacja krzyża Krucjaty w naszych oazowych środowiskach ma pomóc w coraz lepszym, głębszym zrozumieniu charyzmatu Ruchu. Nasz Założyciel zwykł mawiać: „nie należy pytać czy można, ale czy trzeba”.

Klęknijmy więc przed krzyżem Chrystusa i zadajmy sobie samym kilka pytań. Niech pomocą będą nam słowa z dwóch zaledwie homilii Sługi Bożego. Ich teksty są dostępne w załączonej broszurce „Wolni i Wyzwalający” a także na załączonych kasetach. Klęknijmy zatem przed krzyżem Chrystusa i kontemplujmy słowa naszego Założyciela.

SPIS TREŚCI

PODRĘCZNIK

POMOCE DO PROWADZENIA
SPOTKAŃ I NABOŻEŃSTW

PRZYGOTOWANIE PARAFII – niebieski

PRZEGIEG CZUWANIA – żółty

ROZWAŻANIA RÓŻAŃCOWE – zielony

DROGI KRZYŻOWE – czerwony

NIEDZIELA Z KRZYŻEM – pomarańczowy

DROGI KRZYŻOWE

Droga Krzyżowa

wersja pierwsza

Stacja I – Pan Jezus na śmierć skazany

Piłat wiedział, że Jezus jest niewinny. Wiedział, że faryzeusze wydali Go przez zawiść. Próbował ocalić Jezusa. Uciekł się do takiego środka jak ubiczowanie licząc na to, że wzbudzi litość w sercach zgromadzonego tłumu. Przeliczył się. W obawie przed tłumem, w obawie przed cesarzem rzymskim wydaje niesprawiedliwy wyrok.

Jezu, przychodzimy do Ciebie ze swoim lękiem. Człowiek obawia się o przyszłość, obawia się krytycznych ocen, obawia się bycia innym. Boi się całkowitego zawierzenia, boi się utracić życie dla Boga. Lęk sprawia, że kłamiemy, lęk sprawia, że robimy coś, z czym wewnętrznie się nie zgadzamy, lęk sprawia, że popełniamy grzechy i zdradzamy Jezusa skazując Go na śmierć. Lęk przed trudnościami sprawia, że człowiek sięga po alkohol. Lęk przed wyśmianiem przez kolegów sprawia, że młody człowiek pije piwo.

Czego się lękam? Jezu, przychodzę do Ciebie ze swoim lękiem. Proszę, abyś dał mi ducha męstwa. Ty także się lękałeś w Ogrojcu, ale poszedłeś pełnić wolę Ojca. Daj mi odwagę i męstwo, abym potrafił przezwyciężać swoje lęki i abym pełnił Twoją wolę.

Stacja II – Pan Jezus bierze krzyż na swoje ramiona

Jezus wziął krzyż. Wszystkie obrazy, filmy pokazują Jezusa, który nie broni się przed krzyżem. Przyjmuje go, bierze na swoje ramiona.

Jezu, przychodzimy do Ciebie ze swoim krzyżem. Ten krzyż może przybierać różne kształty. Krzyż choroby, niezrozumienia, trzeźwienia, pracy nad sobą. Krzyż samotności, krzyż zniszczonych emocji na skutek współuzależnienia. Krzyż miłości związany z trwaniem przy chorym człowieku. Krzyż konsekwencji naszych grzechów. Krzyż – lękamy się krzyża. Nie chcemy go nieść, a jednak przychodzi nieraz bardzo nieoczekiwanie. Jezus bierze krzyż. Boże, spraw, abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić. Dodaj odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić. Są krzyże, które trzeba eliminować. Chory powinien iść do lekarza, uzależniony od alkoholu powinien się leczyć. Są jednak krzyże, które trzeba przyjąć.

Jaki jest mój krzyż? Co jest moim ciężarem? Z czym dzisiaj przychodzę do Jezusa? Jezu, daj mi siłę, abym przyjął ten krzyż życia, który mnie dotyka. Spraw, abym przyjął go tak jak Ty, bez buntu, z pełną akceptacją.

Stacja III – Pan Jezus upada pod krzyżem

Jezus upada, bo jest coraz słabszy. Nieprzespana noc, biczowanie, inne tortury, upływ krwi, droga, którą już przebył, sprawiły, że jest coraz słabszy. To doświadczenie wielu ludzi. Coraz mniej sił na skutek choroby, przemęczenia, upływu lat. Jezus doświadcza słabości ciała. Jest do nas podobny we wszystkim oprócz grzechu. Oprócz grzechu. My ludzie nosimy w sobie grzech.

Jezu, przychodzimy do Ciebie z naszymi upadkami moralnymi. Przychodzimy do Ciebie ze swoimi grzechami. Jeżeli ktoś mówi, że nie ma grzechu, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Przychodzimy do Ciebie niosąc w sobie pychę, zazdrość, nieczystość, nieumiarkowanie, chciwość. Przychodzimy niosąc w sobie nienawiść, niewiarę, rozpacz. Wiemy, że sami nie jesteśmy w stanie poradzić sobie z grzechem. Tak wiele postanowień i znowu się nie udało.

Prosimy, abyś Ty dał nam moc do powstania z naszych grzechów i słabości.

Stacja IV – Pan Jezus spotyka swoją Matkę

Maryja to najbliższa dla Ciebie osoba. Ona dała Ci ciało. Nosiła Cię w swoim łonie. Nosiła na swoich ramionach. Ssałeś Jej piersi. Matka. Ona całkowicie oddana Bogu, który dał Jej Ciebie. Znalazłaś się na drodze krzyżowej Syna Bożego, znalazłaś się na drodze krzyżowej swojego dziecka. Twoja miłość do Jezusa jest doskonała. Twoje macierzyństwo jest najpiękniejsze. Ty jesteś wzorem Matki, dziewicy, kobiety.

Panie Jezu, przychodzimy do Ciebie niosąc w sobie nasze rodziny. Każdy z nas wzrastał w jakiejś rodzinie. Mamy krewnych: rodziców, współmałżonków, dzieci, dziadków. Różne są nasze doświadczenia. Jest doświadczenie miłości, dobra, ciepła. Ale może być także doświadczenie zadanego cierpienia, przemocy, molestowania, lęku, złości, może nawet nienawiści. Tak często te przykre doświadczenia rodzinne są związane z alkoholem. Pijący rodzic, współmałżonek, dziecko. Wiele lat mieszkania pod jednym dachem. Wiele konsekwencji i ran związanych z tym faktem.

Jezu, pozwól nam przebaczyć krzywdy. Naucz nas mądrości w postępowaniu wobec tych członków rodziny, którzy zadali nam ból. Uwolnij od niechęci.

Stacja V – Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyż Jezusowi

Szymon był człowiekiem pracy. Miał rodzinę, żonę, synów Aleksandra i Rufusa. Został przymuszony do niesienia krzyża. Szymon był dobrym człowiekiem. Kochał swoje dzieci, swoją żonę, pracował. Został przymuszony, żeby nieść krzyż Jezusa. To także był dobry czyn, mimo że pod przymusem. Może pojawił się w nim bunt, złość, ale w końcu, w ostatecznej ocenie pomógł Zbawicielowi.

Nosimy w sobie grzech, jesteśmy grzeszni. Ale człowiek nie jest gruntownie zepsuty. Czyni wiele dobra w swoim życiu. Panie Jezu, przychodzimy dzisiaj do Ciebie z dobrem, jakie czynimy każdego dnia. Wiele dobra czynimy z własnego wyboru. Do innego dobra jesteśmy przymuszeni, ale pozostaje to dobrem. Dziękujemy Ci za każde dobro w naszym życiu. Dziękujemy za dobro, jakiego doświadczyliśmy od Ciebie. Dziękujemy za dobro, jakiego doświadczyliśmy od innych ludzi. Dziękujemy za dobro, które wyświadczyliśmy innym.

Stacja VI – Weronika ociera twarz Jezusowi

Weronika miała chustę. Wykorzystała ją w dobry sposób. Wykorzystała, aby przynieść ulgę Jezusowi. Na jej chuście pozostało odbite oblicze Jezusa. W to oblicze mamy się wpatrywać. Pomagają nam w tym obrazy. Obraz Jezusa Miłosiernego. Pomaga nam Całun Turyński. Pomagają witraże w świątyniach. Pomaga przede wszystkim Pismo święte. Ono przybliża nam oblicze Jezusa. Kościół zachęca nas do wpatrywania się w oblicze Jezusa przez medytację nad Pismem świętym.

Pismo święte uczy, że Bóg podarował człowiekowi ziemię, aby czynił ją sobie poddaną. Świat rzeczy materialnych jest nam potrzebny i jest dobry. Dobre jest też wino jako naturalny produkt fermentacji owoców winnego krzewu. Z całego świata rzeczy materialnych mamy korzystać w taki sposób, by stworzenie oddawało chwałę Bogu, by Bóg był uwielbiony, by człowiek otrzymał odpowiednią pomoc.

Jak korzystam z rzeczy materialnych? Czy używam ich do dobrych celów, na chwałę Boga i do pomocy ludziom? Weronika dobrze użyła swojej chusty. Panie, przychodzimy do Ciebie z tym co posiadamy. Z naszymi mieszkaniami, samochodami, ubraniami, sprzętem audiowizualnym i prosimy Cię, naucz nas korzystać z nich w taki sposób, aby wzrastała Twoja chwała i dobro ludzi.

Stacja VII – Pan Jezus drugi raz upada pod krzyżem

Patrząc na Ciebie, Panie, upadającego pod krzyżem dostrzegamy ogromną niesprawiedliwość. Patrząc na cierpienia świata dostrzegamy wielką niesprawiedliwość. Wojny, terroryzm, przemoc, handel ludźmi, pornografia, prostytucja, kataklizmy, alkoholizm i jego skutki. To wszystko może budzić w sercu wątpliwości w Twoją miłość i Twoją moc. Pojawia się pytanie, dlaczego to wszystko. Ty nie pytałeś dlaczego, powstajesz i idziesz dalej do celu.

Panie Jezu, przychodzimy do Ciebie ze swoimi wątpliwościami, pytaniami, niepewnością. Prosimy o głęboką wiarę w Twoją miłość.

Stacja VIII – Pan Jezus upomina płaczące niewiasty

Na Twojej drodze krzyżowej stają płaczące niewiasty. Wzruszają się, boleją, płaczą, ale niewiele jest z tego pożytku. Upominasz je. Bardziej powinny się zająć swoim podwórkiem, swoim życiem, życiem swoich najbliższych, niż opłakiwać Jego rany. Czasem tak łatwo przychodzi wzruszać się na wieść o kataklizmach, cierpieniach innych ludzi. Czasem tak łatwo przychodzi zajmowanie się sprawami innych ludzi. Reformujemy świat słowem i językiem, ale nie przynosi to żadnego efektu w naszym życiu. Spotykamy codziennie wielu ludzi. Czy jest w nas troska o ich dobro, czy przypadkiem nie marnujemy czasu na plotkowaniu, użalaniu się, obmawianiu innych?

Panie, przychodzimy do Ciebie i przynosimy Ci ludzi, których spotykamy każdego dnia na drogach naszego życia. Prosimy, abyś oczyścił nasze spotkania z ludźmi z niepotrzebnych słów, gestów. Pozwól nam przebaczyć tym, którzy wyrządzili nam krzywdę. Dotknij łaską tych, których skrzywdziliśmy swoim niewłaściwym postępowaniem.

Stacja IX – Pan Jezus trzeci raz upada pod krzyżem

Trzeci upadek. Najcięższy. Tak trudno wstać. Krzyż wydaje się być ponad siły. Golgota coraz bliżej, a Ty leżysz w prochu ziemi. Ale właściwie po co wstawać, przecież tam czeka kolejne cierpienie. Tam czeka śmierć. A jednak wstajesz i z mozołem kroczysz dalej.

Panie Jezu, tak często ogarnia nas zniechęcenie. Kolejne próby zmian, kolejne próby nakłonienia kogoś do leczenia, kolejne niespełnione obietnice. Żyć się nie chce. Nie ma wiary w możliwość zmian. Panie Jezu, przychodzimy do Ciebie ze swoim zniechęceniem, zmęczeniem i prosimy, abyś dał nam siłę do dalszego kroczenia za Tobą, do dalszego kroczenia drogą dobra, do dalszego kroczenia drogą trzeźwości.

Stacja X – Pan Jezus z szat obnażony

Jezus odarty z szat. Nagie ciało, poranione, pokrwawione, ubiczowane, głowa ukoronowana cierniem. Piłat powiedział o Nim: „Oto człowiek”. Dzisiaj wszyscy, nawet niewierzący, schylają przed Nim głowę. Jeżeli nie wierzą, że jest Bogiem i Zbawicielem, to podziwiają Jego człowieczeństwo: wrażliwość, wierność, czułość, miłość do człowieka, ofiarność. Jezus jest wzorem człowieczeństwa. Jezus jest wzorem człowieka pięknego. Nie tylko jest wzorem dla innych. Ma świadomość, że nie popełnił żadnego zła. Mówi: „Kto z was udowodni mi grzech”. Jezus ma świadomość swojej godności.

Godność człowieka. Wynika z faktu, że jest dziełem Boga. Godność człowieka wynika z faktu, że Bóg go kocha. Wielkość człowieka wynika z faktu, że Bóg stał się człowiekiem solidaryzując się z rodzajem ludzkim. Wielkość człowieka wynika z faktu, że Bóg oddał za nas swoje życie na krzyżu.

Panie, przychodzimy do Ciebie z naszym poczuciem wartości. Tak często jest ono zaburzone, tak często myślimy źle o sobie. Tak często sami siebie potępiamy. Nie potrafimy sobie przebaczyć, wyrzucamy sobie jakieś grzechy. Może to wynikać z choroby alkoholowej lub ze współuzależnienia. Jak mogłem się uzależnić, dlaczego jestem alkoholikiem, gdybym była lepszą żoną, to mąż by nie pił. Poczucia wartości nie buduje się na sobie. Poczucie wartości trzeba budować na Bogu.

Panie, spraw, abyśmy zawsze pamiętali, że każdy z nas jest dla Ciebie skarbem.

Stacja XI – Pan Jezus przybity do krzyża

Ręce i nogi przybijają Ci do krzyża. Nie możesz wykonywać żadnych ruchów. Przyjmujesz doświadczenie bezsilności wobec przerażającego zła. Bezsilność wobec wolności człowieka, który wybiera zło.

Jezu, tak często jesteśmy bezsilni wobec swoich słabości, alkoholik jest bezsilny wobec alkoholu. Chory jest bezsilny wobec swojej choroby, rodzice są bezsilni wobec postępowania swoich dzieci. Bezsilność często powoduje złość, agresję. Bezsilność sprawia, że popadamy w niskie poczucie wartości. Bezsilność czyni nas słabszym, gorszym.

Przychodzę do Ciebie z moją bezsilnością. Pozwól mi doświadczyć, że bezsilność pokazuje mi moje właściwe miejsce na ziemi – nie jestem Bogiem. Bezsilność pozwala mi zwrócić się do Ciebie. Moja bezsilność nie przekreśla Twojej miłości. Ty jesteś wszechmogący.

Stacja XII – Pan Jezus umiera na krzyżu

Jezu, z wysokości krzyża powierzasz swoją Matkę Janowi. Jan otrzymuje od Ciebie Matkę. Troszczysz się o swoje najbliższe osoby. Matka, umiłowany uczeń. Oni są razem z Tobą. Inni uciekli. Nie ma Piotra i innych Apostołów. Jest tłum, żołnierze i faryzeusze. A Ty troszczysz się o najbliższych.

Przychodzę do Ciebie z moją teraźniejszością. Z moimi sprawami. Moją rodziną, moimi problemami. Z moim alkoholizmem, współuzależnieniem. Proszę, daj mi miłość, abym mądrze przeżywał każdy dzień. Pozwól mi z Tobą być. Pozwól mi być z moimi bliskimi. Pozwól mi właściwie postępować w domu i pracy. Daj mi tę wrażliwość, mądrość i siły, abym właściwie postępował.

Stacja XIII – Pan Jezus zdjęty z krzyża

Twoje ciało zdjęte z krzyża. Maryja trzyma Cię w ramionach. Co czuła, może zrozumieć ktoś, kto trzymał w swoich ramionach ciało umiłowanej osoby. Ogromne cierpienie.

Każdy z nas doświadcza cierpienia. Cierpienie ma różne imiona. To cierpienie śmierci bliskiej osoby, choroby. Osamotnienia, niezrozumienia, niesprawiedliwości. To cierpienie starości, odtrącenia, przemocy, alkoholizmu, współuzależnienia.

Panie, przychodzę do Ciebie z moim cierpieniem, z lękiem przed śmiercią. Ty najlepiej wiesz, co teraz niepokoi moją duszę. Ty wiesz co jest we mnie. Kocham Cię i proszę, daj mi siłę, abym niósł swój krzyż.

Stacja XIV – Pan Jezus złożony do grobu

Jezu, Twoje ciało zostało złożone do grobu. Ciała milionów ludzi zostały złożone do grobów. Niektóre ciała zostały spalone. Inne zginęły w głębinach oceanów. Świat jest jedną wielką mogiłą. Wszędzie można znaleźć ślady ludzkich kości. Wśród tych, którzy odeszli, są moi bliscy.

Jezu, Ty zmartwychwstałeś i obiecałeś, że wszyscy będą ożywieni. Przychodzę do Ciebie z ludźmi, którzy odeszli. Być może niektórzy zginęli w tragiczny sposób. Proszę, daj im wieczne odpoczywanie, a nam głęboką wiarę w zmartwychwstanie ciał.

Droga krzyżowa

wersja druga

(wygłoszona przez kardynała Karola Wojtyłę podczas rekolekcji dla papieża Pawła VI – „Znak, któremu sprzeciwiać się będą”)

Stacja I – Pan Jezus na śmierć skazany

Wyrok Piłata został wydany pod naciskiem arcykapłanów i tłumu. Wyrok śmierci przez ukrzyżowanie miał zaspokoić ich żądanie, miał być odpowiedzią na wołania: „ukrzyżuj Go, ukrzyżuj!”. Namiestnik rzymski odciął się w swoim poczuciu od tego wyroku umywając ręce, podobnie jak się odciął uprzednio od słów Chrystusa, w których Królestwo Boże utożsamia On z prawdą, z dawaniem świadectwa prawdzie. I w jednym i w drugim wypadku Piłat usiłował zachować niezależność, stając niejako ‘na boku’, ale były to tylko pozory. Zarówno ten krzyż, na który skazał Jezusa z Nazaretu, jak i prawda Jego Królestwa, przeszła – musiała przejść – przez sam rdzeń ludzkiego jestestwa rzymskiego namiestnika. Taka była i taka jest rzeczywistość, od której nie można usunąć się na bok, zejść na margines. A to, że Jezus, Syn Boży, był pytany o swoje Królestwo, że był za nie sądzony przez człowieka, że był za nie skazany na śmierć – to wszystko stanowi początek ostatecznego świadectwa o Bogu, który umiłował świat. Stajemy wobec tego świadectwa... i wiemy, że nie wolno nam umywać rąk.

Stacja II – Pan Jezus bierze krzyż na swoje ramiona

Rozpoczyna się egzekucja, czyli wykonanie wyroku. Skazanego na ukrzyżowanie Jezusa trzeba obarczyć krzyżem, podobnie jak dwóch innych skazańców, którzy mają być objęci tą samą egzekucją. „Policzony został pomiędzy przestępców”. Podchodzi więc, aby stanąć pod krzyżem, mając całe ciało straszliwie poszarpane i pokaleczone, ociekając krwią na twarzy spod cierniowej korony. „Oto człowiek”. Ecce Homo. Jest w Nim cała prawda o ‘Synu Człowieczym’ wypowiedziana przez proroków, prawda o ‘Słudze Jahwe’ zapowiedziana przez Izajasza: „Zdruzgotany za nasze winy... W Jego ranach jest nasze zdrowie. I jest w Nim jakaś zdumiewająca konsekwencja tego, co człowiek uczynił ze swoim Bogiem. Piłat mówi: „Oto Człowiek” i ‘popatrzcie co uczyniliście z człowiekiem!’ A poprzez to stwierdzenie przemawia jakby inny jeszcze głos i zdaje się mówić: ‘Popatrzcie, co w tym Człowieku uczyniliście ze swoim Bogiem!’ Przejmujące zaiste zbliżenie. Przejmująca interferencja głosu tego, którego słuchamy z zapisu historii – i tego, który dochodzi do nas poprzez świadomość wiary. Ecce Homo! Jezus ‘zwany Mesjaszem’ bierze krzyż na swoje ramiona. Egzekucja rozpoczęta.

Stacja III – Pan Jezus upada pod krzyżem

Jezus upada pod krzyżem. Upada na ziemię. Nie uruchamia swych nadludzkich sił, nie uruchamia mocy anielskich. „Czy myślisz, że nie mógłbym prosić Ojca mojego, a zaraz wystawiłby mi więcej niż dwanaście zastępów aniołów?”. Nie prosi o to. Skoro raz przyjął kielich z rąk Ojca, chce go wypić do dna. Właśnie tego chce. I dlatego nie uruchamia żadnych nadludzkich mocy, choć je ma do dyspozycji. Mogą się dziwić ci, którzy patrzyli jak rozkazywał ludzkim słabościom, kalectwom, chorobom, śmierci samej. A teraz – czyż przeczy tamtemu wszystkiemu? Przecież „myśmy się spodziewali” – powiedzą po kilku dniach uczniowie w drodze do Emaus. „Jeśli jesteś Synem Bożym” – będą prorokowali członkowie Sanhedrynu. „Innych ocalał, siebie nie może ocalić” – zawołał tłum. A On przyjmuje wszystkie te słowa, które zdają się unicestwiać cały sens Jego misji, słów wypowiedzianych, cudów dokonanych. Przyjmuje te wszystkie słowa, nie chce im niczego przeciwstawić. Chce, aby był zelżony. Chce się słaniać. Chce upadać pod krzyżem. Chce. Jest do końca, do każdego szczegółu wierny temu słowu. „Nie moja, ale Twoja wola niech się stanie”. Bóg wyprowadzi zbawienie ludzkości z upadków Chrystusa pod ciężarem krzyża.

Stacja IV – Pan Jezus spotyka swoją Matkę

Matka. Maryja na drodze krzyżowej spotyka Syna. Jego krzyż staje się Jej krzyżem, Jego poniżenie, hańba publiczna – Jej poniżeniem. Taki jest ludzki porządek spraw, tak to muszą odczuwać otaczający ludzie i tak to trafia do Jej serca. „A duszę Twoją miecz przeszyje”. Słowa wypowiedziane wówczas, gdy Jezus miał czterdzieści dni, w tej chwili się spełniają. W tej chwili dosięgają takiej pełni, jak nigdy przedtem. Idzie więc Maryja przebita tym niewidzialnym mieczem w stronę Kalwarii swojego Syna i swojej własnej. Pobożność chrześcijańska widzi ją z owym mieczem w sercu i w ten sposób maluje lub rzeźbi. Mater Dolorosa. „O Ty, któraś współcierpiała!’ – powtarzają wierni. Czują, że trzeba tak właśnie wyrazić tajemnicę tego cierpienia. Chociaż jest ono Jej własne, choć dotyka Ją samą w głębi Jej macierzyńskiej istoty – to jednak pełną prawdę o nim wyrażamy, mówiąc, że jest współcierpieniem. Należy do tej samej tajemnicy, stanowi poniekąd jedność z cierpieniem Syna.

Stacja V – Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyż Panu Jezusowi

Szymon z Cyreny wezwany do dźwigania krzyża z pewnością nie chciał go dźwigać. Został przymuszony. I szedł obok Chrystusa pod tym samym ciężarem i użyczał swoich barków, skoro barki Skazańca okazywały się za słabe. Był tak blisko. Bliżej niż Maryja, bliżej niż Jan, którego – choć mężczyzna – nie wezwano, aby pomagał. Wezwano jego, Szymona z Cyreny, ojca Aleksandra i Rufina – jak zanotuje św. Marek. Wezwano i przymuszono. Jak długo trwał ten przymus? Jak długo tak szedł obok, zaznaczając, że nic go nie łączy ze Skazańcem i z Jego winą i z Jego karą? Jak długo tak szedł wewnętrznie oddzielony ścianą obojętności dla człowieka, który cierpi? „Byłem nagi, byłem spragniony, byłem więźniem”, dźwigałem krzyż... a: wziąłeś ze Mną? Czy naprawdę do końca wziąłeś ze Mną? Nie wiadomo. Św. Marek tylko podaje imiona synów Cyrenejczyka, a tradycja utrzymuje, że należeli oni do wspólnoty chrześcijan otaczających św. Piotra.

Stacja VI – Weronika ociera twarz Panu Jezusowi

Tradycja też doniosła nam o Weronice. Może jest ona jakimś dopowiedzeniem sprawy Cyrenejczyka. Bo tutaj właśnie wiadomo, że chociaż jako niewiasta nie stanęła do dźwigania krzyża, nie została też do tego przymuszona, to przecież z całą pewnością ona wzięła z Jezusem krzyż. Wzięła tak jak umiała, jak w danej chwili mogła, jak dyktowało jej serce: otarła Jego Twarz. I jak podaje tradycja, a szczegół ten wydaje się łatwo wytłumaczalny: na płótnie, którym tę Twarz otarła, odbiło się Oblicze Chrystusa. Właśnie dlatego, że było tak bardzo skrwawione i spocone, mogło pozostawić swe ślady i zarysy. Jednakże sens tego szczegółu można odczytywać jeszcze inaczej, gdy nawiążemy do eschatologicznej mowy Chrystusa. Wiele zapewne jest takich, którzy wtedy zapytają: „Panie, kiedyśmy Ci to uczynili?” A Jezus odpowie: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”. Odbija bowiem Zbawiciel swe podobieństwo na każdym uczynku miłości, tak jak na chuście Weroniki.

Stacja VII – Pan Jezus drugi raz upada pod krzyżem

„Ja zaś jestem robak, a nie człowiek, pośmiewisko ludzkie i wzgardzony u ludu” – słowa psalmisty – proroka znajdują swe pełne urzeczywistnienie na tych ciasnych, stromych uliczkach Jerozolimy w ciągu ostatnich godzin, które dzielą to miasto do rozpoczęcia Paschy. A wiadomo, że takie godziny przed świętem bywają także gorączkowe. I uliczki są zatłoczone. W takim kontekście spełniają się słowa psalmisty, chociaż nikt o tym nie myśli. Nie zdają sobie z tego z pewnością sprawy ci, którzy okazują wzgardę, dla których stał się pośmiewiskiem ten upadający znowu, po raz drugi, pod krzyżem Jezus z Nazaretu. A On tego chce. Chce spełnienia proroctwa. Więc upada z wysiłku, upada z wycieńczenia. Upada z woli Ojca, która się także wyraziła w słowach proroka, upada ze swej woli, bo „jakże spełnią się Pisma”: „Jam jest robak, a nie człowiek”, a więc nawet nie ecce homo, jeszcze niżej, jeszcze gorzej. Jednakże robak nie tylko pełza przylgnięty do ziemi – gorzej od człowieka, który jak król stworzenia, kroczy po tej powierzchni. Robak także toczy drewno i jak robak toczy sumienie człowieka wyrzut za grzech. Wyrzut za drugi upadek Chrystusa.

Stacja VIII – Pan Jezus napomina płaczące niewiasty

Oto wezwanie do żalu, do prawdziwego żalu, do opłakiwania w prawdzie złych uczynków. Jezus mówi do ‘córek jerozolimskich’, które płaczą na Jego widok: „Nie płaczcie nade mną, ale nad sobą i nad synami waszymi”. Nie można się dłużej ślizgać po powierzchni zła, trzeba sięgać do jego korzenia, do przyczyn, do całej wewnętrznej prawdy sumienia. Właśnie to chce powiedzieć Jezus dźwigający krzyż, który zawsze „wiedział co jest w człowieku” i zawsze wie, co jest w człowieku. I dlatego On musi pozostać zawsze najbliższym świadkiem naszych czynów i sądów o tych czynach, które wydajemy we własnym sumieniu. Może nawet daje nam poznać, że trzeba, aby te sądy były spokojne, trzeźwe obiektywne – mówi ‘nie płaczcie’ – a równocześnie związane z całą wymową tej prawdy, że On dźwiga krzyż. O życie w prawdzie, o chodzenie w prawdzie, błagam Cię, Panie!

Stacja IX – Trzeci upadek Pana Jezusa pod krzyżem

„Uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci i to śmierci krzyżowej”. Każda stacja tej drogi jest jakimś kamieniem milowym posłuszeństwa i tego wyniszczenia. Miarę wyniszczenia uświadamiamy sobie, gdy zaczynamy iść za słowami proroka: „Pan zwalił na Niego winy nas wszystkich (...) Wszyscyśmy pobłądzili jak owce, każdy z nas się obrócił ku własnej drodze – a Pan zwalił na Niego winy nas wszystkich”. Miarę wyniszczenia uświadamiamy sobie, gdy widzimy, że znów – po raz trzeci już – upada pod krzyżem. Uświadamiamy sobie, gdy rozważamy, kim jest Ten upadający, leżący w prochu ulicy pod krzyżem, przy stopach nieprzyjaznych ludzi, którzy nie szczędzą Mu wszelkich upokorzeń i zniewag... Kim jest Ten upadający? Kim jest Jezus Chrystus? – „On istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci i to śmierci krzyżowej”

Stacja X – Pan Jezus z szat obnażony

Gdy Jezus na Golgocie zostaje z szat obnażony, myśli nasze zwracają się do Jego Matki, jakby do samych początków tego ciała, które już teraz, przed ukrzyżowaniem, stanowi jedną wielką ranę. Tajemnica Wcielenia: Syn Boży przyjmuje ciało w łonie Dziewicy. Syn Boży mówi do Ojca słowami psalmu: „Całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie... aleś mi utworzył ciało”. Ciało człowieka wyraża jego duszę. Ciało Chrystusa wyraża miłość Ojca: „Wtedy rzekłem: oto idę (...) abym pełnił Twoją wolę”. „Ja zawsze czynię to, co się Jemu (Ojcu) podoba”. To obnażone ciało spełnia wolę Syna i wolę Ojca każdą raną, każdym drgnieniem bólu, każdym zszarpanym mięśniem, każdą strugą krwi, która z Niego się toczy, całym wyczerpaniem ramion, zmiażdżeniem szyi i barków i strasznym bólem skroni. To ciało pełni wolę Ojca, gdy jest odarte z odzienia i traktowane jak przedmiot kaźni – gdy kryje w sobie ogromny ból sprofanowanego człowieczeństwa. Na różne sposoby profanowane bywa ciało człowieka. Musimy myśleć przy tej stacji o Matce Chrystusa, bo pod Jej sercem, a potem na Jej oczach i w Jej dłoniach ciało Syna Bożego doznało pełnej czci.

Stacja XI – Pan Jezus przybity do krzyża

„Przebodli ręce moje i nogi moje, policzyli wszystkie moje kości”. „Policzyli”... – jakże prorocze słowo. Wiadomo przecież, że to ciało jest zapłatą. Zapłatą wielką jest całe to ciało: i ręce, i nogi, i każda z kości. Cały Człowiek w największym napięciu: szkielet, mięśnie, system nerwowy, każdy organ, każda komórka w szczytowym napięciu. „Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie”. Oto słowo wyrażające pełną rzeczywistość ukrzyżowania. Wchodzi w nią i to straszliwe napięcie, które przenika ręce i nogi, i wszystkie kości: straszliwe napięcie ciała, które przybito jak przedmiot do belek krzyża, aby się wyniszczyło do końca w śmiertelnych konwulsjach. I w tę rzeczywistość ukrzyżowania wchodzi cały świat, który Jezus ma pociągnąć ku sobie. Świat przejawia w sobie ciążenie ciała zwisającego prawem bezwładności w dół. Z tego właśnie ciążenia pochodzi męka Ukrzyżowanego. „Wy jesteście z niskości, a Ja jestem z wysoka”. Pierwsze Jego słowa na krzyżu są: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą co czynią”.

Stacja XII – Pan Jezus umiera na krzyżu

Chrystus przybity do krzyża, obezwładniony w tej straszliwej pozycji, wzywa Ojca. Wszystkie te wezwania świadczą, że stanowi jedno z Nim. „Ja i Ojciec jedno jesteśmy”. „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca”. „Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam”. Oto najwyższe, oto szczytowe działanie Syna w zjednoczeniu z Ojcem. Tak: w zjednoczeniu. W najwyższym zjednoczeniu – właśnie wówczas, gdy woła: „Eli, Eli, lema sabachtani – Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?” Działanie to wyraża się pionem korpusu wyprostowanego wzdłuż pionowej belki krzyża i z poziomem ramion napiętych wzdłuż belki poprzecznej. Człowiek, który patrzy na te ramiona, może pomyśleć, że one z najwyższym wysiłkiem ogarniają człowieka i świat. Ogarniają! Oto Człowiek. Oto sam Bóg, „w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy”. W Nim: w tych rozpiętych wzdłuż poprzecznej belki krzyża ramionach. Tajemnica Odkupienia.

Stacja XIII – Pan Jezus zdjęty z krzyża

Kiedy Ciało Jezusa zostaje zdjęte z krzyża i złożone w ramionach Matki, wówczas staje nam znów przed oczyma ta chwila, w której Maryja przyjęła pozdrowienie Gabriela: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus... a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca Dawida (...) a Jego panowaniu nie będzie końca”. Maryja powiedziała tylko: „Niech mi się stanie według twego słowa” – jakby już wtedy chciała wyrazić to co przeżywa. W tajemnicy odkupienia łączą się ze sobą łaska, czyli dar Boga samego, oraz ‘zapłata’ ludzkiego serca. Jesteśmy w tej tajemnicy obdarowani darem z wysokości, a zarazem kupieni zapłatą Syna Bożego. A Maryja, która najbardziej została obdarowana, najpełniej też płaci sercem. Z tym zaś łączy się przedziwna obietnica, którą wypowiedział Symeon w czasie ofiarowania Jezusa w świątyni: „Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”. Także i to się spełnia. Ileż ludzkich serc odsłania się przed sercem tej Matki, które tak wielką złożyło zapłatę. A Jezus znowu cały jest w Jej ramionach: tak było w stajence betlejemskiej, w czasie ucieczki do Egiptu, w Nazarecie – tak znowu jest i teraz. Pieta.

Stacja XIV – Ciało Pana Jezusa złożone do grobu

Od chwili, gdy człowiek przez grzech odsunięty został od drzewa życia, ziemia stała się cmentarzem. Ilu ludzi, tyle grobów. Wielka planeta mogił. Wśród tych grobów jest jeden, który znajdował się w pobliżu Kalwarii, a był własnością Józefa z Arymatei. Do tego grobu, użyczonego przez życzliwego człowieka, złożono ciało Jezusa po zdjęciu z krzyża. A składano je w pośpiechu, ażeby zdążyć przed świętem Paschy, które rozpoczynało się o zmierzchu dnia. Wśród wszystkich grobów rozsianych po kontynentach naszej planety jest jeden grób, w którym Syn Boży, „Człowiek Jezus Chrystus” zadał śmierć ludzkiej śmierci. O mors! Ero mors tua! – „O śmierci, będę twoją śmiercią!” Drzewo życia, od którego odsunięty został człowiek przez grzech, objawiło się ludziom na nowo w ciele Chrystusa. „Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata”. I chociaż nadal nasza planeta zaludnia się grobami ludzi, choć rośnie cmentarzysko, na którym człowiek z prochu powstały w proch się obraca – to przecież wszyscy ludzie, którzy patrzą w stronę Grobu Jezusa Chrystusa żyją w nadziei Zmartwychwstania.

Droga Krzyżowa

wersja trzecia

Stacja pierwsza – Pan Jezus na śmierć skazany

Podczas przesłuchania u Piłata Jezus wypowiada słowa: „Ja się po to narodziłem i po to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha głosu mego” (J 19, 37b). Wcześniej podczas swojej działalności Jezus powiedział o sobie: „Ja jestem (...) prawdą...” (J 14, 6), a w jeszcze innym miejscu powie, że „Szatan jest ojcem kłamstwa”.

Człowiek jest powołany do życia w prawdzie. Człowiek ma szukać prawdy. Gdy ją znajdzie, powinien dostosować do niej swoje życie. Piłat wiedział, że Jezus jest niewinny. Znał prawdę o niewinności Jezusa, a jednak postąpił wbrew niej. Skazał Boga na śmierć. Każde postępowanie w niezgodzie ze swoim sumieniem, ze swoimi przekonaniami jest odwracaniem się od Boga.

Czasem prawda jest trudna, wymagająca. Domaga się zmian. Ale życie według prawdy wyzwala. Przyjęcie prawdy o alkoholizmie jest dla osób uzależnionych pierwszym krokiem do trzeźwienia. Uznanie bezsilności wobec uzależnienia bliźnich jest pierwszym krokiem do uzyskania życiowej równowagi.

Módlmy się o życie w prawdzie.

Stacja druga – Pan Jezus bierze krzyż na swoje ramiona

Krzyż jest nieodłączną rzeczywistością naszego życia. Krzyż i cierpienie człowieka pozostanie na zawsze tajemnicą. Pytanie ‘dlaczego?’ skierowane do Boga pozostanie bez odpowiedzi. Jezus nigdy nie stawiał pytania ‘dlaczego?’ Jezus przyjął życie takim, jakie ono jest. Jezus czynił dobro. Jezus żył w prawdzie. Jezus wypełniał wolę Boga. Żyjąc tak, doświadczył ubóstwa, niezrozumienia, odrzucenia, zdrady, fałszywych oskarżeń, w końcu cierpienia i śmierci. Jezus nie pyta ‘dlaczego?’ Jezus woła: „Abba – Ojcze. Jeżeli możliwe, oddal ode Mnie ten kielich. A jeżeli nie, nie moja, ale Twoja wola niech się stanie”. Jezus podejmując życie zgodne z wolą Ojca nie mógł uwolnić się od krzyża. Musiał go przyjąć. Zgodził się na krzyż, cierpienie, ubóstwo, wzgardę, samotność.

Boże, spraw, abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić.

Stacja trzecia – Pan Jezus upada pod krzyżem

Bóg leżący w prochu ziemi. Przywalony krzyżem. Otoczony rzeszą niechętnych Mu ludzi, żołnierzy, faryzeuszów. Gdzie są apostołowie, gdzie uczniowie, gdzie wszyscy ci, którzy zachwycali się Jego nauką i cudami. Idą zmieszani z tłumem albo cichaczem kryjąc się za rogami domów. Nikt nie podbiegł, aby podnieść Jezusa.

Byli blisko Jezusa, gdy czynił cuda, gdy rozdawał chleb; skryli się, gdy został skazany. Uciekli w obawie o własne życie, o opinię. Obawiali się wyśmiania. Ulegli lękowi. Lęk jest potężnym uczuciem, sprawiającym, że człowiek potrafi zdradzić swoje ideały, dobro. Lęk spowodował zdradę Piotra. Lęk sprawia, że wielu ludzi sięga po kieliszek z alkoholem. Lęk sprawia, że wielu ludzi boi się abstynencji. Jezus często wołał do swoich uczniów: „Nie lękajcie się”.

Módlmy się o ducha męstwa.

Stacja czwarta – Pan Jezus spotyka swoją Matkę

Żadne słowa nie są w stanie oddać uczuć Maryi na widok Jezusa – Jej Dziecka niosącego krzyż. Spełnia się przepowiednia starca Symeona: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę przeniknie miecz”.

Trudno jest wyrazić uczucia matek, które widzą swoje dzieci pogrążające się w nałogach. Nie musi tak być. Nie powinno tak być. Matki nie powinny widzieć swoich dzieci zniewolonych narkotykami, alkoholem. A jednak tak jest. Coraz młodsi ludzie, chłopcy i dziewczęta stają się niewolnikami swojej beztroski, lekkomyślności, lęku, buntu, fałszywej wizji życia i świata. Czasem matki w dobrej wierze, nieświadomie przyczyniają się do rozwoju uzależnienia u swoich dzieci. Czasem patrzą na ich powolne obumieranie i śmierć.

Módlmy się za matki, których dzieci pogrążają się w nałogach.

Stacja piąta – Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyż Jezusowi

W Boskich planach było przewidziane to wydarzenie. Szymon pomaga nieść krzyż Jezusowi, a Jezus z pokorą przyjmuje pomoc Szymona. Jezus jest pokorny. Jezus jest najpokorniejszym z ludzi. W Nim Bóg objawia, że miłość jest pokorna. W wieloraki sposób objawia się pokora Jezusa. Pokora Jezusa objawia się w tym, że urodził się w stajni betlejemskiej, a nie w pałacu. Pokora Jezusa objawia się w tym, że pochylił się do stóp apostołów, aby im umyć nogi. Przy tej stacji pokora Jezusa objawia się w tym, że przyjął pomoc Szymona. Pokorny potrafi przyjąć pomoc. Pokorny potrafi o nią poprosić. Człowiek pyszny nigdy o pomoc nie poprosi – uważa, że jest samowystarczalny.

W chorobie alkoholowej, aby trzeźwieć, potrzeba pokory polegającej na proszeniu o pomoc. W naszym codziennym życiu potrzebujemy pomocy bliźnich.

Módlmy się o pokorę.

Stacja szósta – Weronika ociera twarz Jezusowi

Często doświadczamy wstydu. Wstydzimy się tego kim jesteśmy. Wstydzimy się tego co zrobiliśmy. Wstydzimy się swoich ograniczeń. Wstydzimy się swoich chorób. Wstydzimy się także za innych. Rodzina wstydzi się tego, że w domu jest alkoholik.

Rodzina wstydzi się alkoholika. Alkoholik swój wstyd topi w wódce.

Jezus nie wstydzi się swojego oblicza. To nie On jest odpowiedzialny za to, że teraz Jego oblicze jest zeszpecone, pokryte zakrzepłą krwią, potem i plwocinami. To nie On zeszpecił swoją twarz, dlatego może bez wstydu pokazać ją Weronice. Może pozwolić jej, aby to oblicze otarła.

Módlmy się za rodziny alkoholików, aby nie wstydziły się tego, za co nie ponoszą odpowiedzialności, aby z ufnością skorzystały z pomocy.

Stacja siódma – Pan Jezus upada pod krzyżem drugi raz

Kim jest ten Człowiek, który leży w prochu ziemi. Pozostaje dobry. Życie Jezusa jest pełne dobra. Jezus powie o sobie: „Ja jestem życiem... Przyszedłem na świat, aby ludzie mieli życie i mieli je w obfitości. Kto wierzy we Mnie, ma życie wieczne”.

Otrzymaliśmy skarb – dar życia. Na kształt naszego życia wpływa wiele czynników: rodzina, wychowanie, szkoła, środowisko, zdolności, spotkani ludzie. Ale na kształt naszego życia przede wszystkim wpływają nasze decyzje. Te małe i te wielkie. Każda decyzja pociąga za sobą jakieś skutki większe lub mniejsze. Każda decyzja sprawia, że stajemy się lepsi, gdy wybieramy dobro, lub gorsi, gdy wybieramy zło.

Jakie dobro wybiera człowiek sięgający po kieliszek z alkoholem? Jakie bogactwo serca staje się jego udziałem, gdy pije? Można wymienić korzyści płynące z picia. Są to jednak korzyści niewielkie, emocjonalne, krótkotrwałe. O wiele dłuższa jest lista szkód, bólów i cierpień wypływających z pijaństwa.

Módlmy się za wszystkich abstynentów.

Stacja ósma – Jezus upomina płaczące niewiasty

„Nie płaczcie nade Mną, ale nad sobą i nad synami waszymi, bo jeżeli z zielonym drzewem to czynią, cóż stanie się z suchym”.

Religijność i wiara nie ma polegać na tkliwych uczuciach. Na rozczulaniu się podczas nabożeństw i rekolekcji. Religijność nie ma polegać na łzach wylewanych podczas rozważania męki Jezusa. Religijność i wiara domaga się refleksji nad sobą i postawienia sobie pytania: Czy jestem zdrową, zieloną rośliną czy też suchym badylem? Jakie jest moje życie? Co trzeba w nim zmienić? Co uporządkować?

Może powinienem zapłakać nad sobą. Łatwo zajmujemy się innymi. Chcemy zmieniać innych. Jezus mówi: „Dlaczego widzisz źdźbło w oku brata swego, a belki w swoim oku nie dostrzegasz”.

Módlmy się za tych, którzy trwają w nałogach, aby przejrzeli i zmienili swoje życie. Boże, spraw, abym zmieniał to, co mogę zmienić.

Stacja dziewiąta – Trzeci upadek Pana Jezusa

Andrzej i Jan – apostołowie – gdy po raz pierwszy poszli za Jezusem, usłyszeli od Niego pytanie: „Czego szukacie?”

Czego szukasz w życiu? Co chcesz osiągnąć? Jaki jest twój cel? Co jest skarbem twojego życia?

Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli albo do drogocennej perły. Czy twoim skarbem i celem jest Bóg? Będziesz miłował Boga całym sercem, całą duszą i ze wszystkich sił swoich.

Jezus umiłował Ojca ze wszystkich sił. Jezus umiłował człowieka ze wszystkich sił. Tak bardzo, że sił Mu już zabrakło i upadł, ale wola dojścia do celu nakazała Mu podnieść się i iść dalej.

Módlmy się o miłość do Boga ze wszystkich sił.

Stacja dziesiąta –Pan Jezus z szat obnażony

Nie szata zdobi człowieka. Nie piękne słowa świadczą o tym, kim jest człowiek. O człowieku świadczą jego czyny.

Jezus powie o sobie: „Kto z was udowodni mi grzech”. Wszystkie czyny Jezusa były dobre. Jezus żyje w prawdzie, jest uczciwy, kocha i pomaga. Jest miłosierny, jest sprawiedliwy, wytrwały, wrażliwy, pokorny.

Bóg w przykazaniach podpowiada nam co mamy czynić: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie kłam, czcij ojca i matkę, nie pożądaj.

Jezus dopowiada: Błogosławieni miłosierni, błogosławieni pokój czyniący, błogosławieni, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je, błogosławieni trzeźwi.

Módlmy się o wierność Bożym nakazom.

Stacja jedenasta – Ukrzyżowanie Pana Jezusa

Jezus modlił się: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą co czynią”. „Ojcze przedwieczny, dla Jego bolesnej męki miej miłosierdzie dla nas i całego świata”.

Ofiara Jezusa jest uobecniana w każdej Mszy świętej. W każdej Mszy świętej ofiarujemy Ciało i Krew Jezusa na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata.

W każdej Mszy świętej Jezus wstawia się za nami do Ojca i woła: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą co czynią”. Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą co czynią, gdy się upijają, gdy dopuszczają się przemocy, gdy gwałcą, gdy są zgorszeniem. W Jego ranach jest nasze zdrowie. Jezu, błagamy Cię o miłosierdzie dla nas i całego świata.

Stacja dwunasta – Śmierć Pana Jezusa

Z głębi duszy Jezusa wypłynęły słowa modlitwy – skargi: „Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił”. A potem wypowiedział słowa bezgranicznego zaufania: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego”.

Zaufanie jest nierozerwalnie związane z wiarą. Nie ma głębokiej wiary bez ufności. Ufność sprawdza się w chwilach doświadczeń. Ufność Jezusa jest wystawiona na największą próbę w chwili, gdy zawisł na krzyżu.

Ufność Bogu w chwilach prób i doświadczeń to szczyt wiary. Ufać Bogu, gdy wszystko wydaje się sprzeciwiać, to głębia wiary.

Módlmy się o ufność dla nas. Ale szczególnie módlmy się o ufność dla tych, którzy doświadczają wielkiego cierpienia, przemocy, aby nie popadli w rozpacz.

Stacja trzynasta – Pan Jezus zdjęty z krzyża

Zanim Maryja wzięła w swoje ramiona martwe ciało Jezusa, usłyszała z Jego ust prośbę, aby stała się Matką Jana: „Oto syn Twój, (...) oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie”.

Ziemskie cierpienie Jezusa się skończyło. Cierpienie Maryi trwa nadal. W Jej oczach już zabrakło łez, a serce krwawi niewymownym bólem. Przebite serce Jezusa, z którego wypłynęły krew i woda, stało się znakiem łaski Bożej po wszystkie wieki dla tych, którzy wierzą. Przebite mieczem boleści serce Maryi otworzyło się na macierzyństwo wobec wszystkich ludzi. Jezus, zanim skonał, powiedział do Maryi: „Oto syn Twój”. Tymi słowami uczynił Ją Matką wszystkich nas.

Jej macierzyńskiemu wstawiennictwu możemy polecać wszystkich ludzi i wszystkie sprawy. Dzisiaj modlimy się o trzeźwość.

Pod Twoją obronę...

Stacja czternasta – Pan Jezus złożony do grobu

Józef z Arymatei był uczniem Jezusa, lecz ukrytym
z obawy przed Żydami. Teraz odważnie poprosił Piłata, aby mógł zabrać ciało Jezusa i by mógł je pochować w grobie. Przyszedł również Nikodem, który kiedyś również z obawy przed ludźmi spotkał się z Jezusem nocą.

Człowiek – każdy człowiek stoi na co dzień przed wyborem dobra lub zła. Czasem trudno jest rozpoznać, co jest dobre, a co jest złe. Czasem trudno jest rozeznać, jak mam postąpić. Umiejętność właściwego postępowania jest mądrością.

Józef z Arymatei i Nikodem postąpili właściwie. Postąpili mądrze.

Boże, daj mi mądrość, abym umiał odróżnić dobro od zła, plewy od ziarna. To, co mogę zrobić, od tego, czego zrobić nie mogę.

Niedziela z krzyżem

Wprowadzenie do liturgii:

Od kilku dni w naszej wspólnocie parafialnej modlimy się o łaskę wolności dla ludzi uzależnionych. Naszej modlitwie towarzyszy krzyż Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Jezus najpełniej objawia swoją wolność, gdy oddaje za nas swoje życie na krzyżu. Jak sam powie, nikt Mu nie zabiera życia, On sam je daje. Wierzymy, że wolność jest darem danym przez Jezusa. I ten jest prawdziwie wolny, kto swoje życie odda całkowicie Bogu. W naszej modlitwie Bogu chcemy powierzyć siebie, którzy doświadczamy zniewolenia różnymi grzechami. Bogu chcemy oddać tych wszystkich naszych braci i siostry, którzy są zniewoleni nałogami: alkoholizmem, narkomanią, erotomanią, hazardem. Abyśmy mogli godnie to uczynić i godnie uczestniczyć w tej Eucharystii, przeprośmy Boga za nasze grzechy.

Myśli do kazania: (Jacek Stojanowski z portalu internetowego www.katolik.pl)

"Nie chcę iść za Jezusem, chcę być wolny. Zasady, jakie narzuca religia, ograniczają człowieka. Ja jestem zbyt niezależny, żeby 'kręciło' mnie życie blisko Boga." Takie i podobne opinie często słyszę, kiedy zaczynam z kimś rozmawiać o Jezusie. Wywołują one mój gwałtowny sprzeciw! Bo Jezus, właśnie Jezus, jest dla mnie najlepszym przykładem człowieka wolnego! W pełni wolnego! Jean Vanier, który wspaniale rozwinął zagadnienie wolności Chrystusa w książce "Zranione ciało", napisał nawet, że Zbawiciel jest "skandalicznie wolny". Wydaje Ci się to dziwne? Ale dlaczego?

Przecież Jezus w najmniejszym stopniu nie czuje się zniewolony kulturą, z której się wywodzi. Wiele razy ukazywał obłudę narodu żydowskiego i jego arcykapłanów, narażając się przy tym na gniew i wrogość. Jezus nie boi się tego, co pomyślą o Nim inni. On jest przede wszystkim wierny samemu sobie, swoim przekonaniom.

Chrystus jest absolutnie wolny od wszelkich żądz posiadania bogactw doczesnych, które przecież częściej zniewalają niż wyzwalają. Nie przyjmuje bogactw od szatana w zamian za oddanie mu pokłonu. Jezusowi nie zależy na przypodobaniu się możnym tego świata. Nie przymila się do bogatych, nie poklepuje ich po plecach, chociaż mógłby się w ten sposób nieźle "ustawić", mógłby zdobyć znajomości, "plecy", które zawsze mogą się przydać. Chrystus mówi twardo: "Biada Wam, bogacze", "Błogosławieni ubodzy".

Jezus jest Królem. Ma wielką władzę. Swoją nauką i działalnością zdobył też ogromną popularność. Tysiące ludzi poważa Go za to co mówi i za to co robi. Chrystus nie wykorzystuje jednak tego dla budowania ziemskiej potęgi, nie pragnie coraz większej władzy. Wpływy, jakie zdobył, nie są dla Niego dobrą okazją do powiększania majątku.

Chrystus bez skrępowania rozmawia z kobietą samarytańską, uzdrawia w dniu szabatu, przyjmuje zaproszenie Zacheusza, znienawidzonego poborcy podatków, dotyka trędowatego, przebywa z wyrzutkami społecznymi. Nie obchodzi Go jak na to zareagują inni. Nie obchodzi Go jak wielkie grzechy mają na sumieniu Samarytanka, Zacheusz czy trędowaty. Potrzebują ratunku i mogą być pewni, że Jezus nie odwróci się od nich. Potrzebują wsparcia, dobrego słowa, potrzebują uzdrowienia i Jezus im pomaga, nie bacząc na to co powiedzą inni. Chrystus nie dzieli ludzi na lepszych i gorszych. Swojej nauki nie kieruje do jednej grupy politycznej, społecznej, narodowej czy religijnej. On jest ponad wszelkimi podziałami. Dobrą Nowinę niesie wszystkim, bez żadnego wyjątku.

Jezus mówi o rzeczach trudnych i nie zawsze znajduje zrozumienie. Głosi na przykład, że Jego ciało i krew są prawdziwym pokarmem. Wielu ludzi słysząc tą trudną do pojęcia naukę odwraca się od Zbawiciela. Ale On nie wycofuje się z tego co powiedział. Jest do końca wierny nauce, którą ma przekazać ludziom. Nie zmienia jej, gdy tłumy lub arcykapłani występują przeciwko Niemu. Nie zmienia jej na­wet wtedy, gdy wie, że taka postawa zaprowadzi Go na krzyż.

Ile razy ja unikam kontaktów z kimś, bo nie zdobył on sympatii większości, boję się komuś pomóc, bo parę wpływowych osób nie za bardzo tego kogoś poważa. Ile razy nie ujawniam swoich prawdziwych poglądów, bo boję się co pomyślą sobie o mnie inni, boję się, że przykleją mi łatkę dziwaka czy fanatyka. Ile razy mówię ludziom nie to co myślę, ale to co oni chcą usłyszeć, bo tak jest wygodniej, bo może przyniesie mi to jakieś korzyści. Ile razy patrzę na człowieka przez pryzmat tego jak jest ubrany, gdzie mieszka, na jakim stanowisku pracuje, kim są jego rodzice, jakie jest jego wyznanie, co mówią o nim inni. Ile razy zniewalają mnie opinie innych czy też moje własne uprzedzenia.

Zdaję sobie z tego sprawę i chcę nad tym pracować. I wiem, że tylko od Jezusa nauczę się, jak wyzwolić się od wszelkich uprzedzeń i ograniczeń. Nauczę się być wolnym człowiekiem.

Myśli do kazania (dla młodzieży – ks. Łukasz Piórkowski)

Bracia i Siostry! Krzyż Chrystusa odpowiada nam na pytanie, po czym poznać prawdziwego Boga. Aby to lepiej zrozumieć, wyobraźmy sobie takie sytuacje. Kraków jest zagrożony przez niebezpiecznego psychopatę. Ale spokojna głowa, do akcji wkracza uzbrojony po zęby Jerzy Kiler. Życie zakładników zależy od decyzji ogarniętych furią zabijania terrorystów. Tylko bez paniki, Sylwester Stallone, Wesli Snaips już są na miejscu. W pilnie strzeżonej piwnicy znajduje się przerażona kobieta, zdesperowana, że nie ma dla niej żadnego ratunku. Nie bójmy się, zza drzwi rozlega się znajomy głos wybawiciela: nazywam się Bond, James Bond.

To jest fikcja, którą karmimy się kilka godzin dziennie. Po czym poznać prawdziwego Boga? Nie musi się popisywać, jest bardzo pokorny i konkretny. Bardzo bliski człowiekowi. Jest Bogiem, który nas kocha. Jemu na nas zależy. Ale nie oszukujmy się. By spotkać żywego Boga nie wystarczy odbębnić niedzielną Mszę świętą. Nasze modlitwy, Msze święte bardzo często są wszystkim, tylko nie spotkaniem z Bogiem, który nas kocha. Eucharystie odbywają się według schematu: przyjść, wstać, klęknąć, usiąść, podejść, połknąć i wyjść. Tymczasem Jezus przychodzi jak orzeł – pełnia życia, jak Baranek – usposobienie łagodności. Przychodzi i wzy­wa nas do miłości wzajemnej, do przebaczenia, wzywa nas do wiary. To wezwanie obowiązuje nas nie dlatego, że Bóg tak chce, ale dlatego, iż taki jest. Prawdziwe uzasadnienie wszystkich przykazań chrześcijańskich jest właśnie w tym, że Bóg jest taki. Bardzo często zdesperowani rodzice mówią do swoich dzieci: Zrób to, bo ja tak mówię. Tymczasem Bóg w ten sposób nigdy nie działa. On mówi: zrób to, bo Ja taki jestem. Jak zrobisz to, co ci proponuję, to Mnie spotkasz.

Jezus, dziś poprzez swój Krzyż, daje nam receptę, pokazuje jak zwyciężać w Bożym Stylu. A jaki jest ten styl Jezusa – kochać do końca, dać całego siebie bez granic. Uwierzyć w Niego i Go naśladować. Krzyż Jezusa przedstawia nam zasadę Królestwa Bożego: zrezygnuj ze swoich praw, wygody, spokoju, ciepłego zakątka, a dane ci będą jeszcze większe przywileje u Boga. Głodnego nakarm, daj pić spragnionemu, przybysza przyjmij, nagiego przyodziej, a chorego odwiedź. Może ktoś w naszym Kościele myśli, że jest to niemożliwe. Niby to prawda, ale to jest za idealne. To się tak łatwo mówi. Kto tak dziś postępuje. W pracy? W szkole? Na egzaminach? Nie te czasy. Po za tym świat wymaga, abym walczył o swoje, za wszelką cenę, żyjąc tak nic nie osiągnę, nic nie zdobędę. W oczach świata takie postępowanie uchodzi za niedoskonałe, niemodne. Lecz takie niedoskonałości posiada Jezus. Proszę, zobaczmy te, zdaniem świata, niedoskonałości Chrystusa.

Pierwsza niedoskonałość Jezusa miłosiernego. Nie ma On dobrej pamięci. Konając na krzyżu, Jezus usłyszał głos złoczyńcy: Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa. Gdybym to ja był na Jego miejscu, odpowiedziałbym: Wspomnę, ale twoje zbrodnie muszą być ukarane. Tymczasem Jezus mu odpowiada: Dziś ze Mną będziesz w raju. On grzechy otacza łaską przebaczenia.

Druga niedoskonałość Jezusa. Nie zna matematyki. Gdyby Jezus miał dziś zdawać egzamin z matematyki, to by go oblał z kretesem. Dowodzi tego przypowieść o zaginionej owcy. Pewien pasterz miał sto owiec. Jedna z nich ginie, a on bez wahania idzie jej szukać zostawiając pozostałe. Jeden równa się dziewięćdziesiąt dziewięć. Któż mógłby to zaakceptować, ale Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie.

Dalej Jezus nie zna się na reklamie. Ten, kto prowadzi kampanię reklamową albo startuje w wyborach, przygotowuje dokładny program zawierający wiele obietnic. W przypadku Jezusa nie ma niczego podobnego. Swoim Apostołom nie zapewnia ani mieszkania, ani wyżywienia, ani wysokich zarobków, jedynie możliwość stania się świętym, by osiągnąć Niebo.

Czwarta niedoskonałość. Nasz Zbawiciel nie zna się ani na finansach, ani na ekonomii. Przypomnijmy sobie przypowieść o gospodarzu winnicy, który najmuje robotników do pracy o różnych godzinach dnia i wszystkim wypłaca tyle samo. Nawet tym, którzy pracowali tylko godzinę. Jeśli Jezus zostałby mianowany kierownikiem spółki, czy dyrektorem przedsiębiorstwa, instytucje te musiałyby ogłosić upadłość. Jak można zapłacić tyle samo temu kto pracę rozpoczął o 5-ej rano i temu kto pracował od 15 do 16. Czy Jezus pomylił się robiąc rachunki? Nie, uczynił to umyślnie, ponieważ kocha.

Dlaczego Jezus ma te niedoskonałości? Ponieważ jest Miłością. Prawdziwa miłość nie mierzy, nie wznosi barier, nie kalkuluje, nie stawia warunków. Krzyż staje się wartością, kiedy nie gubi tej najważniejszej relacji. Pójdę do Ojca i powiem Mu gdzie się znalazłem. A przecież poprzez Krzyż Bóg pochyla się nad każdym cierpieniem, każdym nieszczęściem, uzależnieniem, a ten, nad którym pochyla się Jezus, nie czuje się upokorzony, czuje się odnaleziony i dowartościowany.

Wierzymy w Boga, dla którego jesteśmy ważni i cenni. W Boga, który pierwszy wychodzi nam na spotkanie. Gdyby całe życie Jezusa, Jego nauczanie, śmierć na Krzyżu, zmartwychwstanie, umieścić na jednym obrazie, to napis pod nim mógłby brzmieć: To mam na myśli człowieku, gdy mówię, że Cię kocham, że jestem po Twojej stronie.

Kazanie, wersja trzecia:

Przechodząc obok wielu miejsc natknąć się można na krzyże. Są różne: drewniane albo metalowe, pomalowane i zardzewiałe. Stoją na rozdrożach, na szczytach gór, wiszą w kościołach i na ścianach wielu naszych mieszkań czy miejsc pracy. Ale nosimy je także wewnątrz naszych serc. I to te właśnie są najcięższe do uniesienia.

Na wzgórzu Golgoty stanęły trzy krzyże. Na każdym z nich zawisł człowiek. Każdy z nich cierpiał. Jakże jednak inna jest wymowa i sens cierpienia każdego z nich.

Jak zapisał święty Łukasz w swojej Ewangelii, jeden z wiszących na krzyżu razem z Jezusem „bluźnił Mu mówiąc: ‘Czy Ty nie jesteś Chrystusem? Wybaw siebie i nas’”. Ten łotr przeżywał swój krzyż w buncie, w odrzuceniu Boga. Jego cierpienie było bezsensowne. Nic nie zmieniało, nic nie wnosiło. Było tylko jakimś tragicznym krzykiem rozpaczy. Taki charakter ma cierpienie alkoholika, który mimo utraty wielu wartości ze swego życia, mimo utraty rodziny, pracy, zdrowia nic nie robi ze swoją chorobą. W swoim uzależnieniu często dopuszcza się bluźnierstwa wobec Boga. Bardzo często jest źródłem cierpienia innych ludzi.

Drugi z wiszących razem z Jezusem łotrów uznaje swoją winę, zwraca się w pokorze do Jezusa: „Jezu, wspomnij na mnie, gdy wejdziesz do swego królestwa”. Cierpienie i krzyż tego łotra przyczyniło się do jego nawrócenia i przemiany. Krzyż, który go dotknął, spowodował przemianę jego myślenia i oceny całej sytuacji. Można to porównać do życia człowieka uzależnionego, który doświadczając krzyża związanego z piciem czy innym uzależnieniem, zwraca się do Boga i podejmuje wysiłek nawrócenia.

I wreszcie krzyż i cierpienie Jezusa. Podjęte dobrowolnie jako ofiara przebłagalna za nasze grzechy. Krzyż Jezusa jest owocem Jego miłości do ludzi. Ten krzyż jest również znakiem największej wolności. Sługa Boży Jan Paweł II napisał w Encyklice Veritatis Splendor: „Jezus objawia ponadto – i to samym swoim życiem, a nie tylko słowami – że wolność urzeczywistnia się przez miłość, to znaczy przez dar z siebie. Ten, który mówi: "Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich" (J 15, 13), dobrowolnie idzie na mękę (por. Mt 26, 46) i posłuszny Ojcu oddaje na krzyżu życie za wszystkich ludzi (por. Flp 2, 6-11). Tak więc kontemplacja Jezusa ukrzyżowanego to główna droga, którą Kościół musi podążać każdego dnia, jeśli pragnie w pełni zrozumieć, czym jest wolność: darem z siebie w służbie Bogu i braciom. Zaś komunia z Chrystusem ukrzyżowanym i zmartwychwstałym jest niewyczerpanym źródłem, z którego Kościół nieustannie czerpie, aby żyć w wolności, składać siebie w darze i służyć”.

Chrześcijanin wpatrzony w Chrystusa musi nieść krzyż. Z jednej strony jest to krzyż pokornego poddania się wszystkim cierpieniom, którym po ludzku nie możemy zaradzić, których nie można zmienić. A z drugiej strony winien to być krzyż podejmowany z miłości do drugiego człowieka.

Wpatrując się w Jezusa wiszącego na krzyżu, objawiającego tam swoją miłość i wolność, członkowie Krucjaty podejmują krzyż – ofiarę jaką jest post polegający na całkowitej rezygnacji z alkoholu.

W naszej wspólnocie parafialnej są ludzie, którzy są alkoholikami. Często nie wiemy jak im pomóc. Ale możemy podjąć sugestię Jezusa, który mówi: „Ten rodzaj duchów można wyrzucić tylko modlitwą i postem”. Podejmijmy z ufnością i wiarą takie wyrzeczenie i modlitwę za ludzi uzależnionych z naszych rodzin i z naszej parafii. Błagajmy w ten sposób dla nich o łaskę wyzwolenia.

(Informacje, gdzie można wziąć deklaracje i w jaki sposób można je składać)

Modlitwa wiernych

1. Ojcze, oddajemy Ci Kościół – Mistyczne Ciało Twojego Syna, niech wszyscy, którzy przez chrzest zostali weń wszczepieni, postępują w sposób godny powołania, jakim zostali obdarowani. Ciebie prosimy...

2. Ojcze, oddajemy Ci wszystkich ludzi – owoc Twojej miłości. Spraw, aby przeżywali swoją doczesną pielgrzymkę do Twego domu w prawdziwym pokoju poszukując jedynie Twojej woli. Ciebie prosimy...

3. Ojcze, oddajemy Ci całą naszą Ojczyznę i błagamy, aby wszyscy, którzy żyją na polskiej ziemi, troszczyli się o rozwój ewangelicznych wartości w swoich sercach. Szczególnie wołamy o prawdę, uczciwość i trzeźwość. Ciebie prosimy...

4. Ojcze, oddajemy Ci ludzi młodych – dzieci, młodzież, chłopców i dziewczęta. Spraw, aby dążyli do wielkich wartości. Niech szukają w życiu piękna, ewangelicznej miłości i wolności. Niech będą świętymi. Niech nie ule­gają złu. Niech nie popadają w nałogi. Ciebie prosimy...

5. Ojcze, oddajemy Ci dzieło Krucjaty Wyzwolenia Człowieka i błagamy, aby było narzędziem dla ratowania ludzi zniewolonych nałogami. Ciebie prosimy...

6. Ojcze, polecamy Ci naszą wspólnotę parafialną i błagamy o obfite owoce naszego czuwania przy krzyżu. Ciebie prosimy...

7. Ojcze, zawierzamy Ci nas tutaj zgromadzonych. Prowadź nas jedyną drogą, jaką jest Jezus. Ciebie prosimy...

Procesja z darami

(Jeżeli są osoby, które chcą złożyć deklaracje Krucjaty, to mogą to uczynić podczas procesji z darami)

Adoracja krzyża

1. Pieśń – „Krzyżu Chrystusa bądźże pochwalony”

2. Krzyż jest źródłem mego zbawienia, Jezus obmył mnie swoją Krwią. On uleczy moje zranienia, krzyż Jezusa nadzieją mą. Me szaty jaśnieją jak śnieg, obmyła je Baranka Krew, Ona gładzi wszelki grzech.

3. „Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu” (J 8, 34). „Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamień” (J 8, 7). „Wszyscy zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej” (Rz 3, 23). Te słowa Pisma św. przypominają nam o naszej grzeszności. Nikt z nas nie może powiedzieć o sobie: jestem bez grzechu. Każdy z nas jest uwikłany w wielorakie zło. Nosimy w sobie pychę, zazdrość, gniew, chciwość, nieczystość. Nosimy w sobie egoizm i niechęć do ludzi, pielęgnujemy doznane urazy. Oddajemy się duchowemu lenistwu, nie szukamy w życiu Boga, a jeżeli nawet słuchamy Jego słowa, to nie wypełniamy go lub poddajemy w wątpliwość. „Nieszczęsny ja człowiek – powie św. Paweł – któż mnie wyzwoli z ciała, co wiedzie ku tej śmierci” (Rz 7, 24). Słowo Boże jest Dobrą Nowiną. W nim słyszymy o naszym zbawieniu, które dokonuje się przez krzyż Jezusa. Jezus, gdy był krzyżowany, modli się: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą co czynią”. A gdy umarł, jeden z żołnierzy przebił bok Jego i natychmiast wypłynęła krew i woda. W tej wodzie i krwi dokonuje się obmycie z naszych grzechów. Dokonuje się nasze zbawienie. „Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, nad śnieg wybieleją”. Jezus gładzi wszelki grzech, gdy ktoś z żalem i pokorą zwraca się ku Niemu. Dlatego w pokornej modlitwie wołajmy do Ukrzyżowanego Jezusa, powtarzając:

Przepuść, Panie, przepuść ludowi swojemu i nie bądź na nas zagniewany na wieki

1. Wybacz nam, Panie, brak wiary, nieufność Two­jemu słowu. Wybacz, że tak często żyjemy według swoich planów, a nie według Twojej woli

2. Wybacz nam, Panie, brak miłości, egoizm, który zamyka nas na potrzeby braci i sprawia, że zamykamy drzwi swoich serc przed Tobą

3. Wybacz nam, Panie, brak nadziei, krótkowzroczność, patrzenie tylko na doczesność bez oglądania się na wieczność i lekceważenie Królestwa Twojego

4. Wybacz nam, Panie, egoizm polegający na szukaniu przyjemności, które często prowadzą do uzależnień

5. Wybacz nam, Panie, pogardę okazywaną innym ludziom, zwłaszcza biednym, zniewolonym alkoholem czy narkotykami

6. Wybacz nam, Panie, obojętność wobec potrzeb naszych bliźnich, rodziny, sąsiadów, znajomych w pracy

7. Wybacz nam, Panie, wszystkie nasze grzechy

4. Pieśń – „Zbawienie przyszło przez krzyż”

5. Krzyż jest drogą mego zbawienia, każde cierpienie oczyszcza mnie. Trudność w drodze, upokorzenie błogosławieństwem w krzyżu jest. Odważnie więc śpiewam tę pieśń, znam drogę, bym wolnym mógł być: Trzeba umrzeć aby żyć, trzeba życie dać.

6. Doświadczyć zbawienia przez krzyż, doświadczyć Bożego przebaczenia to znaczy wejść na drogę przyjaźni z Jezusem, na drogę naśladowania Jezusa. „Jeżeli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje”. „Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien”. „Kto straci swoje życie z mego powodu, ten je zachowa”. Krzyż Jezusa jest drzewem życia. Krocząc w naszym życiu za Jezusem wchodzimy w doświadczenie krzyża. Krzyż w naszym życiu przybiera różną postać. Może to być krzyż choroby, odrzucenia, niezrozumienia, krzyż biedy materialnej. Może to być krzyż wierności ideałom, krzyż związany ze służbą bliźniemu. Krzyż niejedną ma postać. Każdy z nich przeżywany w jedności z Ukrzyżowanym Jezusem zbliża mnie do pełnego zjednoczenia z Bogiem. Tylko przez krzyż możemy wejść do chwały zmartwychwstania. Wołajmy zatem powtarzając słowa:

Bądź naszą mocą

1. O Krzyżu święty, drzewo życia

2. O Krzyżu święty, zbawienie nasze

3. O Krzyżu święty, umocnienie w cierpieniu

4. O Krzyżu święty, drogo miłości

5. O Krzyżu święty, chwało męczenników

6. O Krzyżu święty, nadziejo grzeszników

7. O Krzyżu święty, znaku naszej wiary

8. O Krzyżu święty, znaku uczniów Jezusa

9. O Krzyżu święty, źródło błogosławieństwa

7. Pieśń – „W krzyżu cierpienie”

8. Krzyż jest znakiem mego zbawienia, miłość Boża rozświetla świat. Tą miłością pragnę świecić, swoje życie w ofierze dać. Chcę milczeć, gdy spotka mnie zło i w sercu Jezusa się skryć. Chcę miłością w świecie być, chcę miłością być.

9. Krzyż jest znakiem miłości i wolności. Jezus oddając swoje życie za nasze grzechy objawia pełnię miłości, a czyniąc to dobrowolnie objawia swoją wolność. Swoją miłość i wolność uobecnia każdego dnia podczas Eucharystii, gdy poprzez posługę kapłana wydaje swoje Ciało i przelewa swoją Krew za nas. Podjęcie ofiary, umartwienia, postu, krzyża z uwagi na dobro bliźniego jest miłością i wolnością. Podjęcie abstynencji od alkoholu, aby wypraszać dla alkoholików łaskę trzeźwości, jest drogą do miłości i wolności. Członkowie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka podejmując krzyż abstynencji i błagając Boga o wolność dla uzależnionych sami doświadczają wyzwolenia i większej miłości. Wpatrując się z krzyż Krucjaty wołajmy do Jezusa:

   1. O wyzwolenie z nałogu dla uzależnionych. Ciebie prosimy...

   2. O radość i pokój w rodzinach alkoholików

   3. O nowych członków Krucjaty Wyzwolenia Czło­wieka

   4. O trzeźwość dla całego naszego narodu

   5. O trzeźwość dla naszej parafii

   6. O trzeźwość dla członków naszych rodzin

   7. O obfite owoce naszej modlitwy

10. Ojcze nasz.

11. Błogosławieństwo krzyżem

12. Pieśń – „Serce wielkie nam daj”

PRZYGOTOWANIE PARAFII

A. Kto powinien organizować czuwanie

Szczególnie odpowiedzialne za organizowanie czuwań przy Krzyżu Krucjaty czują się wspólnoty oazowe istniejące przy parafiach. Wspólnoty te powinny zaprosić do organizowania czuwań inne grupy parafialne. Adresatami zaproszenia do modlitwy są wszyscy wierni. Tam, gdzie nie ma wspólnot oazowych, czuwania mogą organizować inne osoby zaangażowane w parafii, zwłaszcza członkowie Bractw Trzeźwości. Za zorganizowanie czuwań powinni poczuć się absolwenci Studium Duszpasterstwa Trzeźwości. Przygotowanie do modlitwy przy krzyżu winno odbywać się w ścisłej współpracy z księdzem proboszczem i kapłanami pracującymi w parafii. Zawarte poniżej propozycje i sugestie mogą być wykorzystane częściowo lub w całości. Mogą być ubogacone własnymi pomysłami.

W ramach przygotowania do czuwania można:

• Zorganizować spotkania z grupami parafialnymi

• Zorganizować niedzielę trzeźwościową

• Przygotować plakaty

• Umieścić informację w gazetce parafialnej

B. Spotkanie z grupami istniejącymi w parafii

Przed czuwaniem można przeprowadzić spotkanie z istniejącymi przy parafii grupami. Można posłużyć się następującymi konspektami:

I. Konspekt do spotkania z grupami młodzieżowymi, zwłaszcza wspólnotami oazowymi

1. Zapalenie świecy

2. Pieśń do Ducha Świętego

3. W zależności od ilości uczestników dzielimy się na grupy i czytając teksty odpowiadamy na pytanie: Co to jest wolność? Jeżeli analiza odbywała się w grupach, na koniec wspólnie dzielimy się jej wynikami.

1. J 8, 31-36; Rz 6, 16-18; Rz 8, 14-15; Ga 4, 4-7; Ga 5, 1. 13-14

2. z nauczania Ojca Świętego Jana Pawła II

Człowiek jest powołany do wolności. Wolność nie oznacza prawa do samowoli. Wolność nie daje nieograniczonych przywilejów. Kto tak ją pojmuje, naraża wolność na śmiertelny cios. Człowiek wolny jest przede wszystkim zobowiązany do prawdy. Inaczej jego wolność nie będzie trwalsza niż piękny sen, który kończy się wraz z przebudzeniem. Człowiek nie zawdzięcza wszystkiego samemu sobie, lecz jest stworzeniem Bożym; nie jest panem swego życia ani też życia innych; jeśli pragnie być człowiekiem w prawdzie, musi słuchać i być posłusznym. Jego wolne siły twórcze rozwiną się w pełni tylko wówczas, gdy będzie je opierał na prawdzie, która jest dana każdemu człowiekowi jako nienaruszalny fundament. Tylko wtedy będzie mógł się w pełni zrealizować, a nawet przerosnąć samego siebie. Nie ma wolności bez prawdy.

Człowiek jest powołany do wolności. Idea wolności może być przeniesiona w realia życia tylko tam, gdzie ludzie wspólnie są o niej przekonani i nią przeniknięci, świadomi niepowtarzalności i godności człowieka oraz jego odpowiedzialności przed Bogiem i ludźmi. Tam – i tylko tam – gdzie wspólnie opowiadają się za wolnością i walczą o nią solidarnie, może ona zapanować i przetrwać. Wolności jednostki nie da się oddzielić od wolności innych ludzi. Wolność jest w niebezpieczeństwie tam, gdzie ludzie ograniczają swe spojrzenie tylko do kręgów własnego życia i nie są gotowi angażować się bezinteresownie na rzecz innych. Natomiast wolność przeżywana solidarnie wyraża się w działaniu na rzecz sprawiedliwości w dziedzinie politycznej i społecznej i kieruje wzrok ku wolności innych. Nie ma wolności bez solidarności.

Człowiek jest powołany do wolności. Wolność jest niezwykle cenną wartością, za którą trzeba zapłacić wysoką cenę. Wymaga wielkoduszności i gotowości do ofiar; wymaga czujności i odwagi wobec zagrażających jej sił wewnętrznych i zewnętrznych. W życiu codziennym wielu ludzi jest gotowych do ofiar i uważa je za oczywiste, że trzeba czasem wyrzec się czegoś na rzecz rodziny czy przyjaciół. Ofiarę na rzecz wolności ponoszą ci, którzy w imię obrony przed zagrożeniami wewnętrznymi lub zewnętrznymi zgadzają się ponieść straty, które będą oszczędzone innym, narażając nieraz na szwank własne zdrowie lub życie. Nikt nie może się uchylać od osobistej odpowiedzialności za wolność. Nie ma wolności bez ofiar.

Jeśli ktoś doświadczył miłości, doświadczył również wolności. Człowiek w miłości przekracza siebie samego, wyzwala się, ponieważ zależy mu na innym człowieku, ponieważ pragnie by życie drugiego człowieka było udane. Padają wówczas bariery egoizmu i człowiek odnajduje radość wspólnego działania dla wyższych celów. Szanujcie godność człowieka od pierwszych chwil jego ziemskiej egzystencji aż do ostatniego tchnienia! Niezmiennie pamiętajcie o słowach, które w waszej konstytucji poprzedzają wszelkie inne postanowienia: godność człowieka jest nienaruszalna! Wyzwólcie się, by żyć odpowiedzialnie w wolności. Otwórzcie bramy Bogu! (...)

Człowiek jest powołany do wolności. Wam wszystkim, którzy mnie teraz słuchacie, mówię: pełnia i doskonałość tej wolności ma jedno imię – Jezus Chrystus.

On jest Tym, który powiedział o sobie: "Ja jestem bramą". W Nim zostaje ludziom otwarty dostęp do pełni wolności i życia. On jest Tym, który czyni ludzi naprawdę wolnymi, rozpraszając mrok ludzkich serc i ukazując prawdę. On wypełnia swoją misję jako nasz Brat i okazuje solidarność z nami przez oddanie swego życia za nas. On wyzwala nas od grzechu i śmierci. Pozwala nam widzieć swoje oblicze, oblicze prawdziwego brata w naszych bliźnich. On ukazuje nam oblicze Ojca i jest dla nas wszystkich więzią miłości. Chrystus jest naszym Zbawicielem, jest naszą wolnością.

Jan Paweł II, Berlin 1996 r.

„Duch Pański posłał Mnie, abym więźniom głosił wolność... abym uciśnionych odsyłał wolnymi” (Łk 4, 18). Dobrej Nowinie Jezusa towarzyszyć musi głoszenie wolności, oparte na solidnym fundamencie prawdy: „Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawdy was wyzwoli” (J 8, 31n). Prawda, do której nawiązuje Jezus, to nie tylko pojęcie rozumem rzeczywistości, ale prawdy o człowieku i jego nadprzyrodzonej kondycji, o jego prawach i obowiązkach, o jego wielkości i ograniczeniach. To ta sama prawda, którą Jezus głosił swoim życiem, którą potwierdził wobec Piłata i swoim milczeniem w obliczu Heroda; ta sama, która przywiodła Go na zbawczy krzyż i do chwalebnego zmartwychwstania.

Wolność nie oparta na prawdzie uwarunkowuje człowieka do tego stopnia, że czasami czyni zeń przedmiot a nie podmiot otoczenia społecznego, ekonomicznego i politycznego, pozostawiając go niemal całkowicie bez inicjatywy w odniesieniu do osobistego rozwoju. Kiedy indziej wolność ta jest typu indywidualistycznego i nie licząc się z wolnością innych zamyka człowieka w jego własnym egoizmie. Zdobycie wolności w odpowiedzialności stanowi zadanie, którego żadna osoba nie może pominąć. Dla chrześcijan wolność dzieci Bożych nie jest wyłącznie danym im zadaniem; osiągnięcie jej pociąga również danie nieocenionego świadectwa i autentyczny wkład w drogę wyzwolenia całego rodzaju ludzkiego. Wyzwolenie to nie sprowadza się do aspektów społecznych i politycznych, ale osiąga pełnię w korzystaniu z wolnego sumienia, będącej podstawą i fundamentem pozostałych praw człowieka.

Jan Paweł II, Kuba 1998 r.

4. Komentarz – podstawowe wnioski

• Wolność jest darem Boga w Jezusie Chrystusie

• Podstawowym zniewoleniem jest grzech

• Wyzwolenie dokonuje się przez łaskę usynowienia mocą Ducha Świętego

• Wolność jest związana z prawdą i z innymi wartościami: miłością, ofiarnością, solidarnością

• Wolność jest posłuszeństwem Bogu

• Wolność jest związana z ofiarą

5. Następnie w tych samych grupach zastanawiamy się nad pytaniem: Czym może być zniewolony współczesny człowiek?

Po kilkuminutowej pracy w grupach na wspólnym spotkaniu prezentujemy pracę grup, zapisując ją na tablicy. W taki sposób budujemy mapę zniewoleń.

Ilustrujemy mapę zniewoleń tekstem – Rz 7, 14-24

6. Komentarz:

Doświadczenie wewnętrznego zniewolenia, ograniczenia woli jest doświadczeniem powszechnym. Ma je święty Paweł. A św. Jan pisze: „Jeżeli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy” (1 J 1, 8). Mapa zniewoleń narysowana przez uczestników pokazuje główne problemy świata, ale oprócz nich każdy z ludzi może odszukać w sobie różne przyzwyczajenia, które go krępują tak, że „nie czyni tego co chce”. Teksty Pisma świętego i nauczanie Ojca Świętego pokazują, że prawdziwą wolność przynosi Jezus. Człowiek jest wolny wówczas, gdy podporządkowuje się Jezusowi. Kościół zawsze bronił wolności człowieka. Cała Dobra Nowina jest głoszeniem wyzwolenia w Chrystusie. W Kościele pojawiały się również różne inicjatywy i ruchy, które stawiały sobie za cel głoszenie Jezusa, który wyzwala i uczenie ludzi prawdziwej wolności. Jednym z takich ruchów jest Krucjata Wyzwolenia Człowieka.

7. Prezentacja Krucjaty Wyzwolenia Człowieka na podstawie Podręcznika Krucjaty

8. Wywiad ze Sługą Bożym księdzem Franciszkiem Blachnickim

9. Informacja o krzyżu i czuwaniu

10. Modlitwa na zakończenie – modlitwa Krucjaty

II. Konspekt do spotkania z grupami parafialnymi

1. Pieśń na rozpoczęcie – „Pan kiedyś stanął nad brzegiem”

2. Wprowadzenie – Rozpoczęliśmy ulubioną pieśnią Sługi Bożego Jana Pawła II. Pieśnią, która nawiązuje do wątku powołania. Powołanie możemy rozumieć w sposób ścisły odnosząc je do kapłaństwa lub zakonu, ale można je rozumieć również bardziej szeroko. Wszyscy przez chrzest jesteśmy powołani do udziału w potrójnej misji Jezusa: kapłańskiej, królewskiej i prorockiej. Udział w misji królewskiej oznacza między innymi panowanie nad złem. Udział w misji prorockiej to świadectwo dawane Jezusowi każdego dnia. Udział w misji kapłańskiej to codzienne ofiarne życie według Bożych przykazań. Tę potrójną misję mamy wykonywać w jedności z Jezusem i w łączności z Kościołem. Jako wierzący stajemy na co dzień wobec różnorakich problemów, które winniśmy rozwiązywać. Jednym z wielkich problemów społecznych, jakie dotykają nasze społeczeństwo, nasze rodziny i naszą parafię jest problem uzależnień, zwłaszcza uzależnienia od alkoholu. Chcemy tej sprawie poświęcić nasze spotkanie i podjąć inicjatywę, jaką jest modlitwa przy krzyżu. Zanim opowiemy o tej inicjatywie, oglądnijmy prezentację

3. Oglądamy prezentację (w sytuacji braku odpowiedniego sprzętu należy przedstawić statystyki)

4. Propozycja dyskusji – Jakie widzimy zagrożenia ze strony uzależnień w naszym środowisku? Jakie widzimy rozwiązanie istniejących problemów?

5. Mini wykład – Jak widać, problem uzależnień dotyka ogromną liczbę Polaków. Ciągle najbardziej rozpowszechniony jest alkoholizm, ale pojawiają się także inne zagrożenia, które przybierają coraz szerszy zakres – narkomania, lekomania, uzależnienie od mediów. Potrzeba różnych inicjatyw, aby przeciwstawić się fali zła. Rozwiązywanie problemów uzależnień może się dokonywać na różnych płaszczyznach. Jedną z płaszczyzn jest prawo, inną służba zdrowia, inną grupy samopomocowe (np. anonimowi alkoholicy). Kościół dostrzegając problematykę uzależnień również podejmuje różne inicjatywy w tej dziedzinie. Fundamentem pracy Kościoła w tej dziedzinie są słowa Jezusa: „Ten rodzaj duchów można wyrzucić tylko modlitwą i postem”. Jednym z ruchów podejmujących problem uzależnień jest Krucjata Wyzwolenia Człowieka. (W tym miejscu opowiedzieć o Krucjacie korzystając z podręcznika). Dlatego podejmujemy modlitwę przy krzyżu. W najbliższych dniach nawiedzi nasz kościół krzyż (podać termin: ........................................................). Chcemy przy nim zgromadzić się, aby wypraszać łaskę wolności dla ludzi uzależnionych z naszej parafii. Chcemy modlić się za rodziny dotknięte cierpieniem przez alkoholików, narkomanów, erotomanów. Chcemy modlić się za młodzież, aby nie ulegała nałogom.

6. Rozdzielenie zadań w czasie adoracji i inne sprawy organizacyjne

7. Dziesiątek różańca w intencji trzeźwości

C. Niedziela trzeźwościowa przed czuwaniem

Przed planowanym czuwaniem można przeprowadzić niedzielę trzeźwościową. Jej celem winno być przedstawienie zagrożeń wynikających z uzależnienia, ukazanie świadectw ludzi wyzwolonych od nałogu, ukazanie siły modlitwy, zaproszenie na czuwanie. Można zaprosić trzeźwiejących alkoholików ze świadectwami, które będą mówione przed końcowym błogosławieństwem na Mszy świętej.

PROPOZYCJA KAZANIA

Wolność jest największym darem jaki człowiek otrzymał od Boga. Wolność czyni nas człowiekiem. Pozwala podejmować decyzje, które czynią nas świętymi, ale otwiera także tragiczną możliwość zniszczenia siebie. W historii ludzkości toczy się nieustanna walka człowieka o wolność. Nikt nie chce być niewolnikiem.

Wolność człowieka realizuje się na wielu płaszczyznach. My, Polacy, mamy szczególne doświadczenie zmagania się o wolność narodową i społeczną. Najpierw przez długi okres zaborów a potem w systemie totalitarnym. Problem wolności społecznej nie kończy się jednak z chwilą odzyskania niepodległości. Pojawiają się nowe formy zniewolenia. Na płaszczyźnie społecznej jest nią niewola ekonomiczna, polegająca na tym, że ludzie bogaci lub bogate państwa wykorzystują swoje pieniądze do podporządkowania sobie innych.

Obok niewoli społecznej istnieją również inne formy zniewolenia. Są to zniewolenia serca, które mogą ogarnąć człowieka pod każdą szerokością geograficzną i w każdym czasie. Serca wielu ludzi są dotknięte alkoholizmem. Wielu młodych sięga po narkotyki. Wielu nie kontroluje korzystania z mediów. Coraz więcej hazardzistów i erotomanów. Ciągle najbardziej rozpowszechnionym zniewoleniem jest alkoholizm. Niedawno ukazały się oficjalne dane państwowe świadczące o tym, że w ciągu ostatnich trzech lat spożycie alkoholu w Polsce wzrosło o 30% i to wcale nie przez wzrost spożycia piwa, jak się powszechnie uważa, ale przez wzrost spożycia mocnych alkoholi, głównie wódki.

W naszej wspólnocie parafialnej są ludzie, którzy nadużywają alkoholu. Są rodziny, dzieci, które cierpią, bo ktoś bliski pije. Znamy takie przypadki w naszym sąsiedztwie. Są punkty sprzedaży alkoholu, pod którymi ciągle stoją ci sami ludzie. A przecież są to nasi bracia w Chrystusie i nie możemy być wobec tego zjawiska obojętni. Nie możemy przechodzić obojętnie wobec pijącej młodzieży i nietrzeźwych kierowców.

Troszcząc się o wolność od uzależnień troszczymy się o człowieka. Kościół, którego drogą jest człowiek, podejmuje różne inicjatywy mające na celu pomoc w tej dziedzinie. Podstawowym sposobem działania jest post i modlitwa. Podczas pielgrzymki Ojca Świętego Benedykta XVI byliśmy świadkami takiej inicjatywy. Młodzież wręczyła papieżowi księgę z wpisami deklarującymi nie używanie narkotyków.

Inną inicjatywą Kościoła w Polsce jest Krucjata Wyzwolenia Człowieka. Jej twórcą jest Sługa Boży ksiądz Franciszek Blachnicki. Ten sam, który jest założycielem Ruchu Światło-Życie. Ksiądz Blachnicki widział jak wielkim zagrożeniem dla zdrowia, ale głównie dla wolności i godności człowieka jest nadużywanie alkoholu. Widział jak wiele małżeństw jest niszczonych przez pijaństwo. Widział w człowieku ziemię świętą, w której mieszka Bóg i dlatego w jego sercu zrodził się pomysł Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Ruchu, którego celem jest ratowanie człowieka – wyzwolenie go z nałogu. Istotą tego ruchu jest wiara w wyzwalającą moc Jezusa i wiara w siłę modlitwy i postu. Dlatego członkowie Krucjaty podejmują post polegający na abstynencji od alkoholu i modlą się w intencji alkoholików i ich rodzin. Jest w Polsce kilkadziesiąt tysięcy ludzi, którzy włączyli się do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Bardzo często są to osoby, które w swoich rodzinach mają alkoholików i w taki sposób pragną wypraszać dla nich łaskę trzeźwości i nawrócenia.

(W tym miejscu można zapowiedzieć świadectwo trzeźwiejącego alkoholika, które będzie przed końcowym błogosławieństwem, lub opowiedzieć historię siły modlitwy pomagającej w wyzwoleniu z pijaństwa.)

Na początku Wielkiego Postu w 2006 roku metropolita krakowski ksiądz kardynał Stanisław Dziwisz apelował o modlitwę o trzeźwość i tworzenie wspólnot troszczących się o tę sprawę. Odpowiadając na tę prośbę naszego biskupa młodzież podejmuje inicjatywę modlitwy w intencji ludzi uzależnionych oraz w intencji ich rodzin. Chcemy to uczynić przy krzyżu, który został wykonany przez Krucjatę Wyzwolenia Człowieka. W tej modlitwie chcemy polecić Jezusowi cierpiącemu na krzyżu tych ludzi z naszej parafii, którzy są uzależnieni od alkoholu. Tych, którzy się często upijają. Chcemy się modlić za młodzież, aby bawiła się bez alkoholu (podać szczególne problemy w parafii w tej dziedzinie). Do tej modlitwy szczególnie zapraszamy tych, którzy w swoim najbliższym otoczeniu są świadkami zła jakim jest uzależnienie. Może ktoś w Twojej rodzinie, w sąsiedztwie, w Twoim domu nadużywa alkoholu lub dotyka go jakieś inne uzależnienie. Trzeba tych ludzi otoczyć szczególną i wytrwałą modlitwą.

D. Plakat

E. Informacje do gazetki parafialnej

Załącznik – Statystyki

WYNIKI OGÓLNOPOLSKICH BADAŃ ANKIETOWYCH
ZREALIZOWANYCH W 2005 R. NA ZLECENIE
PAŃSTWOWEJ AGENCJI ROZWIĄZYWANIA
PROBLEMÓW ALKOHOLOWYCH
PRZEZ PBS W SOPOCIE

1. Radykalny w ostatniej dekadzie wzrost spożycia napojów alkoholowych w Polsce

• W ciągu ostatnich 3 lat (2002 – 2005) średnie spożycie 100% alkoholu wzrosło prawie o 1/3 (30%);

• W tym samym okresie (2002 – 2005) średnie spożycie wódki zwiększyło się o ponad 40%, a spożycie piwa o 10%.

Również oficjalne statystyki GUS dotyczące spożycia alkoholu w litrach na jednego mieszkańca potwierdzają radykalny wzrost spożycia napojów spirytusowych w latach 2002 – 2004. Wzrost odnotowany w analizach GUS jest jeszcze większy niż wyniki badań ankietowych – wynosi on prawie 53% !!!

Tabela 1. Spożycie alkoholu w litrach na jednego mieszkańca (według GUS)

* Obliczenia PARPA na podstawie danych GUS. Obliczenia zostały przeprowadzone z założeniem, że: wino i miody pitne zawierają 12% alkoholu; natomiast piwo zawiera 5,5% alkoholu.

Źródło: Rocznik Statystyczny 2005 oraz Rynek Wewnętrzny 2004 (publikacja elektroniczna GUS)

2. Odsetek osób ryzykownie pijących (tj. powyżej 10 litrów 100% alkoholu rocznie wśród mężczyzn, a w przypadku kobiet ponad 7,5 litra czystego 100% alkoholu) zwiększył się w ciągu ostatnich trzech lat (2002 – 2005) o 30%.

Obecnie aż 16% populacji dorosłych Polaków zaliczanych jest do grupy pijących ryzykownie. Największy wzrost w tym zakresie odnotowano wśród młodych kobiet w grupie wiekowej 18-29 lat. Co dziesiąta kobieta w tej frakcji wiekowej (10,2%) pije w sposób ryzykowny (destrukcyjny dla zdrowia, upija się), a w ciągu 3 lat liczba kobiet w tej grupie badanych zwiększyła się aż o 73%. W populacji mężczyzn najbardziej wzrosła grupa ryzykownie pijących 50-latków (wzrost o 50%). Zdecydowanie wysoki wskaźnik wzrostu ryzykownie pijących wśród mężczyzn odnotowano także wśród osób bezrobotnych – wzrost o 48%.

3. Koncentracja spożycia

Ciekawe, a nawet zaskakujące wydają się wyniki badań pokazujące koncentrację konsumpcji alkoholu w badanej populacji. W tym kontekście warto wyjaśnić, iż ilość wypijanego alkoholu, do której przyznają się w badaniach ankietowych respondenci jest w rzeczywistości zaniżona o ok. 40-60%. Na tej podstawie można więc szacować, iż średnie spożycie alkoholu w 2005 r. liczone dla populacji wszystkich dorosłych Polaków wynosi ok. 9-11 litrów czystego 100% alkoholu (w 2002 r. było to ok. 7-8 litrów). Osoby wypijające ponad 6 litrów czystego alkoholu, stanowiące w 2005 r. nieco mniej niż 1/4 ogółu konsumentów (23%) wypiły 75% alkoholu dostępnego na rynku. Gdyby ten wzrost spożycia rozłożył się w miarę równomiernie w całej badanej populacji byłoby to znacznie mniej szkodliwe i obciążające dla społeczeństwa. Niestety, tak się nie stało. Radykalne zwiększenie odsetka osób ryzykownie pijących oznacza więcej problemów – zdrowotnych, ekonomicznych oraz związanych z bezpieczeństwem. Już dziś obserwujemy większą liczbę klientów izb wytrzeźwień, więcej pijanych kierowców na drogach, więcej nietrzeźwych sprawców przemocy domowej. Wkrótce prawdopodobnie zauważymy również niekorzystne zmiany wskaźników zdrowotnych związanych z piciem alkoholu (np. marskości wątroby, psychozy alkoholowe, zatrucia itp.).

4. Zmiany w strukturze spożycia

Analizując wyniki z ostatnich trzech badań dotyczących wzorów konsumpcji alkoholu w Polsce (2002, 2003 i 2005) możemy zaobserwować wyraźne trendy. W 2002 r. ponad połowę wypijanego alkoholu stanowiło piwo, a ok. 41% napoje spirytusowe. W 2003 r. udział piwa w ogólnym spożyciu spadł do 48%, zaś napojów spirytusowych wzrósł do 43%. Tegoroczne badania (2005) ujawniły, iż struktura spożycia sprzed trzech lat została odwrócona. Dziś najwięcej alkoholu – ponad 47% – wypijamy w postaci wódki, w postaci piwa 44,5%. Wino ma w Polsce dość stabilny ok. 9% udział w strukturze konsumpcji alkoholu.

5. Niepokojące wydają się wyniki testu przesiewowego CAGE, który był integralnym elementem ankiety badawczej zarówno w 2002, jak i w 2005 r.

Wspomniany test stosunkowo łatwo wychwytuje problemy alkoholowe wśród osób badanych, jednak ze względu na swoją niską czułość nie może być traktowany jako podstawa do diagnozowania uzależnienia od alkoholu lub picia ryzykownego. Dwie lub więcej pozytywnych odpowiedzi na pytania sformułowane w tym teście oznaczają jego pozytywny wynik, tj. potwierdzenie występowania problemów alkoholowych u respondenta. Wśród konsumentów alkoholu w 2002 r. 8,3% badanych uzyskało pozytywny wynik testu, zaś w roku 2005 – 11,3%. Oznacza to zdecydowany wzrost tego wskaźnika o ponad 1/3 (36%). Z uwagi na wspomnianą poprzednio dość niską czułość testu, rzeczywistą wartość poznawczą ma on wtedy, gdy odniesiemy go do ostatnich dwunastu miesięcy życia respondenta (a nie do jego całego życia). W badaniach z 2005 r. po raz pierwszy użyto test CAGE zadając te same pytania z dwóch perspektyw – odnosząc je do całego życia oraz ostatniego roku przed badaniem. Z tego względu wyniki te mogą być traktowane jako ważne źródło informacji na temat szacowanej ilości osób zagrożonych uzależnieniem od alkoholu. Spośród wszystkich konsumentów alkoholu w 2005 r. 6,7% udzieliło co najmniej dwóch pozytywnych odpowiedzi na pytania testu CAGE. Oznacza to, iż ponad 1,6 miliona to osoby mające poważne problemy z alkoholem. To prawie dwukrotnie więcej niż wynosiły szacunki sprzed 4-5 lat. Już wkrótce może to oznaczać zdecydowane wydłużenie się kolejek do placówek lecznictwa odwykowego w całym kraju.

6. Ocena ważności problemów społecznych

Ciekawe są także te wyniki badań, które pokazują zmienność percepcji problemów społecznych w naszym społeczeństwie. Zarówno w badaniach z 2002 r., jak i tych przeprowadzonych w bieżącym roku, za najważniejsze problemy społeczne uznano bezrobocie i spadek stopy życiowej. Jednak biorąc pod uwagę obydwa omawiane badania – na przestrzeni ostatnich 3 lat – ocena ważności wspomnianych problemów stopniowo spada (stopniowo zmniejsza się odsetek osób wskazujących je jako bardzo ważne). Na szczycie hierarchii ważności nadal utrzymuje się przemoc i agresja na ulicach oraz dwa rodzaje problemów związanych z alkoholem – picie alkoholu przez młodzież i alkoholizm. Z perspektywy całego kraju obydwa wymienione powyżej problemy sytuują się na czwartej i szóstej pozycji wśród najważniejszych problemów społecznych w Polsce. Należy także podkreślić, iż w tegorocznych badaniach odnotowano wyższy niż w 2002 r. odsetek osób wskazujących je jako bardzo ważne i ważne. Kolejne miejsca na tej liście zajmują: zły stan zdrowia społeczeństwa, narkomania, przestępczość gospodarcza i przemoc w rodzinie. Nieco inaczej wygląda to z perspektywy lokalnej, kiedy pytamy respondentów o ważność poszczególnych problemów społecznych z perspektywy miejscowości, w której żyją, mieszkają, uczą się. Tutaj również na szczycie hierarchii problemów utrzymują się problemy bezrobocia oraz spadku stopy życiowej. To oczywiste, bo praca jest podstawą, na której opiera się nasze dorosłe życie, a jej brak jest przyczyną wielu innych problemów społecznych. Należy jednak zwrócić uwagę, iż zaraz po bezrobociu i spadku stopy życiowej, jako kolejny najważniejszy problem w swoim najbliższym otoczeniu Polacy wskazują zjawisko (!) picia alkoholu przez młodzież, a w następnej kolejności alkoholizm. Z perspektywy lokalnej wyraźnie mniejsze znaczenie ma problem narkomanii, który na szczęście nie jest jeszcze tak szeroko rozpowszechniony, jak problemy alkoholowe. Dlatego w hierarchii problemów społecznych zajmuje on dość daleką dwunastą pozycję. Znacznie wyżej, bo już na ósmym miejscu, wskazywany jest problem przemocy w rodzinie.

7. Zakupy alkoholu na nielegalnym rynku

Jedno z istotnych pytań, jakie postawili autorzy badań dotyczyło zakupów napojów alkoholowych poza oficjalną siecią sprzedaży detalicznej (na ulicach, bazarach, stadionach etc.). W 2002 roku 6,4% badanych przyznało, iż w ciągu ostatniego roku dokonywało zakupów alkoholu na „nielegalnym rynku”, zaś w 2005 roku 8,3% (tj. o prawie 30% więcej). Najczęściej robili to mężczyźni z wykształceniem zawodowym, niewykwalifikowani lub wykwalifikowani robotnicy, mieszkający w miastach poniżej 50 tysięcy mieszkańców, dużo pijący, posiadający stosunkowo najniższe – do 500 zł – miesięczne dochody w swoim gospodarstwie domowym. Bardzo wysoki wskaźnik w tym zakresie odnotowano również w populacji osób bezrobotnych. Co siódmy pozostający bez pracy mężczyzna (14,8%) w ciągu ostatniego roku przed badaniem kupował alkohol na bazarach, ulicach i/lub poza oficjalną siecią sprzedaży.

8. Lekarze wobec pijących pacjentów

O tym, jak ważny wpływ na funkcjonowanie i styl życia pacjenta może mieć jego lekarz, nie trzeba nikogo przekonywać. Warto jednak przekonać samych lekarzy, aby pytali swoich pacjentów, jak dużo i jak często piją.

W przypadku wielu chorób może to mieć bardzo istotne znaczenie dla procesu leczenia. Niestety, polscy lekarze niemal całkowicie pomijają ten temat w kontaktach z pacjentami. Jedynie 6% badanych (niemal dokładnie tyle samo w obu przeprowadzonych badaniach w 2002 i 2005 r.), którzy podczas ostatniego roku korzystali z konsultacji lekarskich było pytanych przez lekarza o ilość spożywanego alkoholu, a 93% nie spotkało się z takim pytaniem. Środowisko lekarskie ma ogromny wpływ na postawy dotyczące picia i nadużywania alkoholu wśród pacjentów, dlatego należy uruchomić różnorodne programy, które zwiększałyby świadomość problemów i szkód, jakie ponosi pacjent nadużywający alkoholu. Warto rozpocząć takie działania już na etapie szkolenia przyszłych lekarzy, bowiem dziś w programie studiów medycznych na ten temat nie mówi się prawie nic.

9. W ciągu ostatnich 2 lat znacznie zwiększyły się także rozmiary nietrzeźwości w miejscach publicznych

Wg danych Komendy Głównej Policji liczba osób doprowadzonych do izb wytrzeźwień w 2004 r. była o ponad 30% większa niż w 2003 r. (w 2004 r. do izb przyjęto o ponad 58 tys. osób więcej niż rok wcześniej). O ponad 1/4 wzrosła również liczba nietrzeźwych zatrzymanych w pomieszczeniach policyjnych. O prawie 4% wzrosła liczba ujawnionych przypadków kierowania pojazdami w stanie nietrzeźwości (w 2003 r. – 148.488 kierowców, a w 2004 r. – 154.226 osób), zaś odsetek wniosków o ukaranie za kierowanie pojazdami w stanie po użyciu alkoholu – skierowanych do sądów grodzkich – zwiększył się w tym samym okresie o ponad 10%. Wzrost udziału osób nietrzeźwych odnotowano również w niektórych kategoriach przestępstw (np. bójka lub pobicie – wzrost o 8%, kradzież cudzej rzeczy – wzrost o ponad 20%). W statystykach policyjnych odnotowano również wyraźny wzrost interwencji dotyczących przemocy w rodzinie. W 2004 r. liczba takich interwencji była o ponad 8% większa niż rok wcześniej. Odsetek zarejestrowanych przez policję nietrzeźwych sprawców przemocy domowej był w 2004 r. o 10% większy niż w roku 2003 (2003 r. – 64.064 osób, zaś w 2004 r. – 70.203 osoby).

ROZWAŻANIA RÓŻAŃCOWE

Do każdej z czterech części różańca są dwie wersje rozważań

Różaniec przenosi nas mistycznie, byśmy stanęli u boku Maryi, troszczącej się o ludzkie wzrastanie Chrystusa w domu w Nazarecie. Pozwala Jej to wychowywać nas i kształtować z tą samą pieczołowitością, dopóki Chrystus w pełni się w nas nie «ukształtuje» (por. Ga 4, 19). To działanie Maryi, oparte całkowicie na działaniu Chrystusa i zupełnie Mu podporządkowane, «nie przeszkadza w żaden sposób bezpośredniej łączności wiernych z Chrystusem, ale ją umacnia». Jest to jasna zasada wyrażona przez Sobór Watykański II... A że ze wszystkich stworzeń najpodobniejsza do Chrystusa Pana jest Matka Najświętsza, wynika stąd, że spośród wszystkich nabożeństw, tym, które duszę najlepiej poświęca Zbawicielowi naszemu i ją z Nim jednoczy, jest nabożeństwo do Najświętszej Panny, Jego świętej Matki. Im bardziej poświęcona jest Maryi, tym zupełniej należeć będzie do Jezusa». Nigdzie drogi Chrystusa i Maryi nie jawią się tak ściśle złączone, jak w różańcu. Maryja żyje tylko i wyłącznie w Chrystusie i ze względu na Chrystusa!

Jan Paweł II – Rosarium Virginis Mariae

CZĘŚĆ I – RADOSNA

wersja pierwsza

Tajemnica pierwsza – Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie

„Nie bój się Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus.”

W chwili zwiastowania pojawił się w sercu Maryi lęk. Lęk przed tajemniczym działaniem Boga. Lęk przed wielkością powołania, lęk przed aniołem, który się ukazał??? Anioł uspokaja Maryję. Wzywa do odwagi, do męstwa.

Lęk często paraliżuje człowieka i sprawia, że nie podejmujemy dobra, które możemy uczynić. Nie wypełniamy woli Boga. Lęk powoduje, że często nie sprzeciwiamy się złu. Lęk sprawia, że często wybieramy grzech. Lęk sprawia, że wielu młodych ludzi sięga po alkohol lub narkotyk.

Prośmy o ducha męstwa dla nas tutaj zebranych.

Tajemnica druga – Nawiedzenie świętej Elżbiety

„W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę”. A po trzech miesiącach wróciła do Nazaretu i wówczas Józef zorientował się, że jest brzemienna. Wtedy ukazał mu się anioł i rzekł: „Józefie, Synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej małżonki: albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus”.

Również w sercu Józefa pojawił się lęk i podobnie jak przy zwiastowaniu anioł wzywa go, by się nie lękał. Sługa Boży Jan Paweł II u progu swego pontyfikatu wołał do całego świata: „Bracia i Siostry! Nie lękajcie się przyjąć Chrystusa i władzę Chrystusa... Nie lękajcie się! Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi... Nie lękajcie się! Chrystus wie co jest w człowieku. On jeden!”

Módlmy się, aby cały świat i wszyscy ludzie przyjęli Chrystusa do swoich domów i serc tak jak uczyniła to Elżbieta.

Tajemnica trzecia – Narodzenie Pana Jezusa w Betlejem

Anioł rzekł do pasterzy: „Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz Pan”.

Ponownie anioł wzywa do odwagi. Tym razem wezwanie to jest skierowane do pasterzy. Krucjata Wyzwolenia Człowieka w swoim herbie nosi zawołanie: „Nie bójcie się” Nie bójcie się zrezygnować z jednego kieliszka alkoholu, nie bójcie się abstynencji. Ona podjęta z miłości do braci może pomóc zniewolonym, może przyczynić się do zmiany obyczajów w Polsce.

Tajemnica czwarta – Ofiarowanie Pana Jezusa w świątyni jerozolimskiej

Być może w sercu Maryi pojawił się lęk, gdy usłyszała słowa proroctwa Symeona: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszą miecz przeniknie”.

Krzyż w naturalny sposób wzbudza lęk. Krzyż jest znakiem sprzeciwu. Chrześcijanin jest naznaczony krzyżem. W swoim życiu musi spotkać się z krzyżem. Krzyż jest znakiem zbawienia. Na nim zawisł Chrystus. W herbie Krucjaty znajduje się krzyż. Krucjata, której celem jest wyzwolenia człowieka z nałogu, odbywa się pod znakiem krzyża. Abstynencja może być przyjęciem krzyża, ale jakże błogosławiony to krzyż skoro pomnaża miłość, daje wolność i przywraca godność człowiekowi

Tajemnica piąta – Odnalezienie Pana Jezusa w świątyni jerozolimskiej

„Jego Matka, Maryja, rzekła do Niego: Synu czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”.

I znów w sercu Maryi mógł pojawić się lęk. Lęk o swoje dziecko. Lęk, czy nie zaniedbała swego powołania, lęk, że już wypełnia się proroctwo Symeona o bólu serca. Bóg nie szczędził Maryi lęku. We wszystkich jednak próbach Maryja wykazywała wielkie męstwo i odwagę i mimo lęku konsekwentnie wypełniała wolę Bożą. Wielu ludzi usiłuje swój lęk i ból serca złagodzić alkoholem.

Módlmy się o to, aby nie szukali środka znieczulającego, ale by jak Maryja mimo bólu szukali Jezusa w swoim życiu.

CZĘŚĆ I – RADOSNA

wersja druga

Tajemnica pierwsza – Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie

Bóg wybrał Maryję na Matkę Zbawiciela świata. W pokorze swej była gotowa wypełnić wolę Boga. „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według Twego słowa”. Na to zawołanie Słowo staje się Ciałem. Dokonuje się cud Wcielenia Syna Bożego.

Wola Boga to pierwsza zasada naszego życia. Maryja jest dla nas wzorem posłuszeństwa i uległości wobec zamiarów Boga.

Polecamy Ci, Panie, kandydatów na członków Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, aby na wzór Maryi Jutrzenki Wolności pełniej realizowali swą wolność w zjednoczeniu z Twoją wolą.

Tajemnica druga – Nawiedzenie świętej Elżbiety

Ledwie Maryja przyjęła pod swe serce Zbawiciela, podąża pospiesznie w góry do domu Elżbiety, by podzielić się radosną nowiną. Elżbieta z wdzięcznością oddaje cześć Matce swego Odkupiciela: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona”. Nienarodzony Chrzciciel porusza się w łonie.

Maryja w swym radosnym oddaniu roznosi wszędzie błogosławieństwo Chrystusa. Ta radosna troska o innych, to bezinteresowna współpraca w zbawczym dziele.

Polecamy Ci, Panie, członków Diakonii Wyzwolenia Człowieka, aby potrafili nieść posłanie miłości wszystkim wątpiącym i zniewolonym.

Tajemnica trzecia – Narodzenie Pana Jezusa

W stajni betlejemskiej przychodzi na świat Zbawiciel. Jego Matka owija Go w pieluszki i kładzie w żłobie. Pan przychodzi do swojej własności, a swoi Go nie przyjmują. Maryja znosi wszystko bez szemrania i skargi. Wszystko oddaje Zbawicielowi. Uciążliwą drogę, ubóstwo, opuszczenie, brak miłości. Tu, w stajni betlejemskiej, Maryja uczy nas jak oddać się Bogu.

Polecamy Ci, Panie, zniewolonych przez nałogi, aby potrafili powierzyć Tobie swoją słabość i umocnieni Twoją miłością wzbudzili w sobie pragnienie wyzwolenia.

Tajemnica czwarta – Ofiarowanie Pana Jezusa w świątyni

Prawo wymagało tej ceremonii. Maryja nie tylko spełnia przepis Starego Przymierza, ale sprawia, że ofiarowanie Pana Jezusa w świątyni staje się dla nas znakiem, że w Kościele jest Chrystus i jest ofiarowany Ojcu podczas każdej Mszy świętej.

Panie Jezu, dziękujemy Twojej Matce, że przyniosła Cię do świątyni. Dziękujemy, że Jesteś w naszych kościołach. To Twoja Matka przyprowadza nas do Ciebie. Pragniemy zawsze być z Tobą.

Polecamy Ci, Panie, rodziny alkoholików, aby nie tracąc nadziei potrafiły ofiarować Tobie trud swojego życia. Udziel im daru wytrwałej modlitwy o trzeźwość.

Tajemnica piąta – Odnalezienie Pana Jezusa

Z jakim bólem i troską Maryja szukała swego Syna. To, że Jezus się zgubił, sprawiło Jej ogromne cierpienie. Znalazła Go w świątyni.

I my możemy zgubić Zbawiciela – przez grzech. Wtedy możemy udać się do domu Boga, aby znaleźć tam Jezusa. A On będzie nas nauczał.

Dziękujemy Ci, Panie, że Matka Twoja nauczyła nas drogi do Ciebie.

Polecamy Ci wyzwolonych z nałogów, aby ci, którzy odnaleźli drogę do Ciebie, znajdowali w Tobie umocnienie w dobrych postanowieniach.

CZĘŚĆ II – ŚWIATŁA

wersja pierwsza

Tajemnica pierwsza – Chrzest Pana Jezusa w Jordanie

Do Jezusa wychodzącego z wód Jordanu odezwał się głos: „Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie” (Łk 3, 22). Do każdego z nas od chwili chrztu Bóg mówi: ‘jesteś moim dzieckiem. Masz prawo mówić do Mnie: Abba, Ojcze’ „A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej” (Ga 4, 7). Być chrześcijaninem to znaczy być dzieckiem Boga. Być dzieckiem Boga to znaczy być prawdziwie wolnym. Być chrześcijaninem to niezwykła godność. Tę godność trzeba szanować. Dar dziecięctwa Bożego w sobie trzeba pielęgnować i rozwijać.

Tak wiele naszych braci i sióstr poniża godność dziecka Bożego. Pijani, używający przemocy, pławiący się w seksie, hazardzie niszczą godność dziecka Bożego w sobie.

Módlmy się o łaskę wyzwolenia dla wszystkich uzależnionych od alkoholu, narkotyków, mediów, gier komputerowych, aby nie poniżali w sobie godności dziecka Bożego.

Tajemnica druga – Przemienienie wody w wino w Kanie Galilejskiej

Szczególną godność Jezus nadał małżeństwu i rodzinie. Swoją obecnością w Kanie Galilejskiej i ustanawiając Sakrament Małżeństwa uczynił wspólnotę małżeńską miejscem wzrastania w miłości, która wznosi człowieka ku Bogu. Wspólnota małżeńska jest miejscem szczególnej obecności Jezusa. On swoją łaską pragnie przemieniać codzienne troski małżonków w wino łaski, dzięki której razem zbliżają się do domu Ojca. Małżonkowie kochając się wzajemnie obdarowują miłością swoje dzieci, aby i one mogły, gdy dorosną, stać się darem dla innych, dla Boga i dla drugiego człowieka. Codzienne życie małżeńskie uczy miłości czyli posiadania siebie w dawaniu siebie.

Miłość małżeńska tak często jest niszczona przez pijaństwo. Media zabierają dzieci rodzicom. Niesprawiedliwe prawa społeczne zabierają rodziców dzieciom.

Módlmy się za rodziny, zwłaszcza doświadczające osłabienia miłości spowodowanego pijaństwem, aby odrodziła się w nich jedność i miłość.

Tajemnica trzecia – Jezus głosi prawdę o Królestwie
Bożym i wzywa do nawrócenia

Jezus mówi: „Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych... Czuwajcie i módlcie się w każdym czasie” (por. Łk 21, 34-36). „Czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1, 15). Wszy­stkie słowa Jezusa są jak ziarno rzucone w glebę. Glebą są nasze serca. Może to być gleba jak droga. Asfaltowa, twarda, po której nieustannie przemieszczają się samochody pełne towarów z królestwa tego świata. Na takiej glebie nic nie wyrośnie. Może to być gleba płytka. Łatwo przyjmująca słowo, zachwycająca się nim, ale bez korzeni. Może to być gleba, na której rosną ciernie. I nawet gdy ktoś wysłucha słowa to troski doczesne, problemy codzienne, drobne przywiązania powodują, że słowo nie wzrasta i nie wydaje plonu. Może w koń­cu nasze serce jest glebą żyzną wydającą plon wielokrotny.

Módlmy się, aby serca chrześcijan w naszej parafii były urodzajną glebą i by wydawały wieloraki plon dobrych czynów.

Tajemnica czwarta – Przemienienie na Górze Tabor

Apostołowie obecni z Jezusem na Górze Tabor usłyszeli słowa: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie” (Mk 9, 7). Jezus mówi: „Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli”. Drogą do wyzwolenia jest trwanie w prawdzie. Trwanie w nauce Jezusa. Trwać w nauce Jezusa to znaczy trwać w Nim. Trwać w Jezusie oznacza stopniowe poddawanie się przemianie, jakiej dokonuje w nas Jezus mocą Ducha Świętego w taki sposób, że stajemy się do Niego podobni. Być podobnym do Jezusa to szczyt rozwoju duchowego.

Módlmy się za członków Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, aby motywem ich abstynencji była miłość do alkoholików, na wzór Jezusa, który oddał na nas swoje życie.

Tajemnica piąta – Ustanowienie Eucharystii

W każdej Mszy świętej słyszymy te słowa: „To jest Ciało moje za was wydane”, „To jest Krew moja za was przelana”. Jezus ciągle wydaje się za nas. Jezus ciągle jest dla nas darem miłującego Ojca. Jezus ciągle oddaje siebie dla zbawienia człowieka. Wydanie się za nas i dla nas jest aktem całkowitej wolności i miłości Jezusa do każdego z nas. Jezus wzywa: „Miłujcie się wzajemnie, tak jak Ja was umiłowałem”, a w innym miejscu: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeżeli będziecie się wzajemnie miłowali”. Miłość jest pierwszym i najważniejszym przykazaniem. W Eucharystii Jezus ciągle objawia swoją miłość, a równocześnie uczy, że my mamy stawać się darem dla innych. Sobór Watykański II uczy, że „człowiek... nie może odnaleźć się w pełni inaczej, jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego” (KDK 24).

Módlmy się, aby jak najwięcej chrześcijan w Polsce przyjęło dar abstynencji z miłości do ludzi cierpiących wskutek nadużywania alkoholu.

CZĘŚĆ II – ŚWIATŁA

wersja druga

(W tych rozważaniach użyto słów Sługi Bożego Jana Pawła II
na temat wolności)

Wstęp

Bóg stworzył człowieka jako istotę rozumną, dając mu godność osoby obdarzonej możliwością decydowania i panowaniem nad swoimi czynami. „Bóg bowiem zechciał człowieka pozostawić w ręku rady jego, żeby Stworzyciela swego szukał z własnej ochoty i Jego się trzymając, dobrowolnie dochodził do pełnej i błogosławionej doskonałości”: Człowiek jest istotą rozumną, a przez to podobną do Boga; został stworzony jako wolny i mający panowanie nad swoimi czynami.

Tajemnica pierwsza – Chrzest Pana Jezusa w Jordanie

Blask prawdy jaśnieje we wszystkich dziełach Stwórcy, w szczególny zaś sposób w człowieku, stworzonym na obraz i podobieństwo Boga: prawda oświeca rozum i kształtuje WOLNOŚĆ człowieka, który w ten sposób prowadzony jest ku poznaniu i umiłowaniu Pana.

Powołani do zbawienia poprzez wiarę w Jezusa Chrystusa, ‘światłość prawdziwą, która oświeca każdego człowieka’, ludzie stają się „światłością w Panu” i „dziećmi światłości”, i uświęcają się przez posłuszeństwo prawdzie.

Módlmy się za rodziny uzależnionych od alkoholu
i wszystkich cierpiących z powodu nałogu swoich bliskich.

Tajemnica druga – Przemienienie wody w wino w Kanie Galilejskiej

Człowiek jest powołany do wolności. Wolność nie oznacza prawa do samowoli. Wolność nie daje nieograniczonych przywilejów. Kto tak ją pojmuje, naraża wolność na śmiertelny cios. Człowiek wolny jest przede wszystkim zobowiązany do prawdy. Inaczej jego wolność nie będzie trwalsza niż piękny sen, który kończy się wraz z przebudzeniem.

Człowiek nie zawdzięcza wszystkiego samemu sobie, lecz jest stworzeniem Bożym; nie jest panem swego życia ani też życia innych; jeśli pragnie być człowiekiem w prawdzie, musi słuchać i być posłusznym.

Módlmy się za ludzi zniewolonych nałogami i upadających pod ciężarem uzależnień.

Tajemnica trzecia – Jezus głosi prawdę o Królestwie Bożym i wzywa do nawrócenia

Wolności jednostki nie da się oddzielić od wolności innych ludzi. Wolność jest w niebezpieczeństwie tam, gdzie ludzie ograniczają swe spojrzenie tylko do kręgów własnego życia i nie są gotowi angażować się bezinteresownie na rzecz innych.

Człowiek jest powołany do wolności. Wolność jest niezwykle cenną wartością, za którą trzeba zapłacić wysoką cenę. Wymaga wielkoduszności i gotowości do ofiar; wymaga czujności i odwagi wobec zagrażających jej sił wewnętrznych i zewnętrznych.

Nie ma wolności bez ofiar. Im więcej człowiek czyni dobra, tym bardziej staje się wolnym.

Módlmy się za wszystkich pracujących z uzależnionymi i pomagających rodzinom cierpiącym na skutek alkoholizmu.

Tajemnica czwarta – Przemienienie na Górze Tabor

Chrystus objawia przede wszystkim, że w warunkach autentycznej wolności jest szczere i otwarte uznanie prawdy: „poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli”. To prawda pozwala zachować wolność wobec władzy i daje moc, by przyjąć męczeństwo. Potwierdza to Jezus przed Piłatem: „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie.”

Jezus objawia ponadto, że wolność urzeczywistnia się przez miłość, to znaczy przez dar z siebie. Tak więc kontemplacja Jezusa ukrzyżowanego to główna droga, którą Kościół musi podążać każdego dnia, jeśli pragnie w pełni zrozumieć, czym jest wolność: darem z siebie w służbie Bogu i braciom.

Módlmy się za ruchy trzeźwościowe i wszystkich podejmujących dobrowolną abstynencję jako ofiarę i modlitwę w intencji uzależnionych, za wszystkich trwających w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka.

Tajemnica piąta – Ustanowienie Eucharystii

Jeśli ktoś doświadczył miłości, doświadczył również wolności. Człowiek w miłości przekracza siebie samego, wyzwala się, ponieważ zależy mu na innym człowieku, ponieważ pragnie, by życie drugiego człowieka było udane.

Szanujcie godność człowieka od pierwszych chwil jego ziemskiej egzystencji aż do ostatniego tchnienia! Godność człowieka jest nienaruszalna!

Wyzwólcie się, by żyć odpowiedzialnie w wolności. Otwórzcie bramy Bogu!

Nie ma wolności bez miłości.

Człowiek jest powołany do wolności. Wam wszystkim, którzy mnie teraz słuchacie, mówię: pełnia i doskonałość tej wolności ma jedno imię – Jezus Chrystus.

Chrystus jest naszym Zbawicielem, jest naszą wolnością.

Módlmy się za nas samych, za ludzi na całym świecie, byśmy potrafili odpowiadać na wezwanie Ojca Świętego Jana Pawła II oraz z radością i odwagą głosić Jego przesłanie o pokoju, miłości i wolności.

CZĘŚĆ III – BOLESNA

wersja pierwsza

Tajemnica pierwsza – Modlitwa Pana Jezusa w Ogrojcu

Jezu, choć nasze modlitwy nie są tak doskonałe jak Twoja w Ogrojcu, to jednak mamy świadomość Twojego miłosierdzia i z ufnością pragniemy polecać Ci wszystkich uzależnionych od alkoholu. Prosimy, aby dzięki Twojej łasce mieli siłę do walki ze swoją słabością i znaleźli drogę do wyjścia z nałogu.

Tajemnica druga – Ubiczowanie Pana Jezusa

Jezu, Ty dla naszego zbawienia potrafiłeś znieść najokrutniejsze męki, bo wiedziałeś, że cierpisz za nas dla wielkiej sprawy.

Prosimy Cię za cierpiących z powodu pijaństwa bliskich, za rodziny uzależnionych, a szczególnie za dzieci z rodzin alkoholowych, aby nie brakowało im wsparcia, pomocy i życzliwości innych.

Tajemnica trzecia – Cierniem ukoronowanie

Jezu, Ty przyjąłeś na siebie tak wielkie cierpienie, również nam pozwalasz ofiarować nasze cierpienie za innych.

Prosimy Cię za wszystkich ludzi, którzy podejmują modlitwę w intencji uzależnionych, a szczególnie za członków Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, aby ich post, modlitwa i świadectwo przyniosły oczekiwane owoce.

Tajemnica czwarta – Niesienie krzyża

Jezu, rozważając tę tajemnicę czujemy, że Ty, Panie, nie stoisz w miejscu. Krok po kroku mozolnie przesuwasz się naprzód, w ciszy i resztkami sił.

Prosimy Cię za osoby, które potrafiły wyjść z nałogu i żyją w trzeźwości, za członków wspólnoty AA i Klubów Abstynenckich, aby dzięki Twojej łasce wytrwali na tej drodze i byli przykładem dla innych.

Tajemnica piąta – Ukrzyżowanie Pana Jezusa

To już koniec Twojej ziemskiej drogi. Czekasz jeszcze na śmierć, zostawiając nam swój testament miłości.

Prosimy Cię, Panie, za wszystkich, którzy odeszli z tego świata pod wpływem alkoholu oraz za ofiary wypadków spowodowanych przez pijanych kierowców, obdarz ich swoim miłosierdziem i przyjmij do Królestwa Bożego.

CZĘŚĆ III – BOLESNA

wersja druga

Tajemnica pierwsza – Modlitwa w Ogrojcu

...Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich. Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty niech się stanie... (Mt 26, 39)

Jezu, Synu Maryi Panny, prosimy Cię za członków i kandydatów Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, aby ich post i modlitwa były pomocą dla słabych bliźnich i przykładem dla całego społeczeństwa.

Tajemnica druga – Biczowanie

...spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie... (Iz 53, 5)

Jezu, Ucieczko nasza, prosimy Cię za rodziny osób uzależnionych, szczególnie za dzieci cierpiące z powodu alkoholizmu rodziców, aby dzięki Twojej łasce i pomocy ze strony innych ludzi odnaleźli spokój i radość codziennego życia.

Tajemnica trzecia – Cierniem ukoronowanie

...Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, Mąż boleści, oswojony z cierpieniem, jak ktoś, przed kim się twarze zakrywa, wzgardzony tak, iż mieliśmy Go za nic... (Iz 53, 3)

Jezu, Światłości prawdziwa, prosimy Cię za trwających w nałogach i upadających pod ciężarem grzechów, aby w Tobie znaleźli siłę do walki ze swoimi słabościami i aby ten czas był dla nich czasem nawrócenia i wewnętrznej przemiany.

Tajemnica czwarta – Droga Krzyżowa

...jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje... (Łk 9, 23)

Jezu, Drogo i Życie nasze, prosimy Cię za ludzi, którzy trzeźwieją i znaleźli pomoc w ruchu Anonimowych Alkoholików, aby wytrwali na drodze trzeźwości i Tobie oddawali trudy i radości swojego życia.

Tajemnica piąta – Śmierć na Krzyżu

...a Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie... (J 12, 32)

Jezu, Królu chwały, polecamy Ci wszystkich zmarłych z naszych rodzin, zwłaszcza tych, którzy odeszli z tego świata z powodu nadużywania alkoholu lub innych nałogów, przebacz im ich ziemskie przewinienia i przyjmij do swego Królestwa.

CZĘŚĆ IV – CHWALEBNA

wersja pierwsza

Tajemnica pierwsza – Zmartwychwstanie Pana Jezusa

Twoje Zmartwychwstanie Chryste jest źródłem nadziei. A nadzieja pokładana w Tobie zawieść nie może. Ta nadzieja pozwoliła wielu ludziom już tutaj powstać ze swoich upadków. Ta nadzieja pozwoliła wielu ludziom powstać z nałogu alkoholizmu. Dzisiaj świadczą swoją trzeźwością, że dla Boga nie ma nic niemożliwego. Jezus zniszczył pęta śmierci i może zniszczyć pęta choroby alkoholowej. Panie Jezu, polecamy Ci trzeźwiejących alkoholików. Niech Twoje Zmartwychwstanie będzie dla nich umocnieniem na drodze trzeźwości.

Tajemnica druga – Wniebowstąpienie Pana Jezusa

Objawienie zapewnia nas o powtórnym przyjściu Pana Jezusa. Tak jak wstąpił do nieba, tak zstąpi, aby oddzielić owce od kozłów. Zstąpi, by pochwalić tych, którzy Go nakarmili i napoili gdy był w potrzebie. Panie, prosimy Cię w intencji ludzi, którzy pomagają alkoholikom w powstaniu z nałogu. Umocnij ich i bądź im nagrodą w niebie.

Tajemnica trzecia – Zesłanie Ducha Świętego

Duch Święty jest Duchem Prawdy. Poznacie Prawdę, a Prawda was wyzwoli – powie Pan Jezus. Prawdziwe wyzwolenie z nałogu może się dokonać tylko mocą Ducha Świętego. Dlatego wołamy wraz z Ojcem Świętym Janem Pawłem II: "Niech zstąpi Duch Twój, niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi", niech wyrwie Polaków z kajdan alkoholizmu i uczyni nasz Naród trzeźwym.

Tajemnica czwarta – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

Pokorne, ciche życie Maryi zostaje uwieńczone zabraniem do nieba. Bóg zawsze wywyższa pokornych. Prosimy Cię, Panie, w intencji ludzi, którzy pracują nad otrzeźwieniem naszego Narodu. Niech ich cicha i pokorna praca wyda stokrotny plon. Niech spotkają się z nagrodą, której wzorem jest Wniebowstąpienie Maryi. Polecamy Ci, Panie, wszystkie ruchy trzeźwościowe i tych, którzy w nich pełnią jakąkolwiek posługę.

Tajemnica piąta – Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny

Zanim nastąpiła korona chwały, było doświadczenie miecza boleści. Paschalna droga Jezusa zrealizowała się w życiu Maryi. Paschalna droga Jezusa zawsze jest zwycięska i ukoronowana nagrodą. Pozwól nam, Panie, dobrze wykorzystać to doświadczenie, jakim jest alkoholizm Polaków, do większego miłowania Ciebie i Twojego Ojca.

CZĘŚĆ IV – CHWALEBNA

wersja druga

Tajemnica pierwsza – Zmartwychwstanie Pana Jezusa

Apostołowie nie od razu uwierzyli w to, że Jezus żyje. Potrzeba było cudownych interwencji. Potrzeba było spotkań Zmartwychwstałego z uczniami. Potrzeba było wspólnie przeżytych posiłków, aby umocnić ich wiarę. Potrzeba było czasu.

Wychodzenie z nałogu to nie tylko odstawienie alkoholu czy narkotyku. To mozolny, pracochłonny proces zmian i naprawiania tego, co się zniszczyło przez uzależnienie. Potrzeba wielu godzin terapii, spotkań we wspólnocie, uczenia się prostych zachowań. Potrzeba wysiłku, aby wrócić do normalnego życia. Potrzeba nieraz długiego czasu, aby wrócić do Boga, pojednać się z Nim, wyspowiadać się.

Módlmy się za te osoby, które podjęły wysiłek zmian w życiu, aby wytrwały w swoich postanowieniach i w pracy nad sobą.

Tajemnica druga – Wniebowstąpienie Pana Jezusa

Jezus wstępuje do nieba, ale zanim to uczynił, pozostawił obietnicę: „Oto Ja jestem z wami, aż do skończenia świata”. Obecność Jezusa realizuje się na kilka sposobów. Jezus jest obecny w swoim słowie – Piśmie świętym. Jezus jest obecny w Sakramentach, zwłaszcza w Eucharystii. Jezus jest obecny w drugim człowieku: „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych moich braci najmniejszych, Mnieście uczynili”.

Czasem trudno jest dostrzec obecność Jezusa w drugim człowieku. Zwłaszcza wtedy, gdy jest uzależniony, gdy dopuszcza się zła, przemocy. Gdy jest pijany lub pod wpływem narkotyku. Jezus nie akceptuje zła, ale akceptuje człowieka. Nawet wówczas, gdy dopuszcza się grzechu. Jezus wzywa do nawrócenia, aby wszyscy, również nierządnice i pijacy, znaleźli się w Jego Królestwie.

Módlmy się za rodziny alkoholików, aby nie zgadzając się ze złem, nie przekreślały człowieka. Aby potrafiły odkrywać obecność Boga w swoich uzależnionych bliźnich.

Tajemnica trzecia – Zesłanie Ducha Świętego

Mówili różnymi językami, tak że wszyscy mogli ich zrozumieć. Duch Święty jest duchem zrozumienia, dialogu, jedności, klarownej mowy. Duch Święty jest Duchem Prawdy. Człowiek uzależniony nie rozumie siebie. Alkoholik nie jest rozumiany przez bliźnich. Osoba uzależniona ma pijane myślenie. Świat i życie są nierealnie zaćmione, zniekształcone, nierealne. Trzeźwienie domaga się popatrzenia na swoje życie w prawdzie. Domaga się zrozumienia innych, domaga się pojednania z bliźnimi. Nie jest to łatwe. Potrzeba mocy Ducha Świętego, aby wejść na drogę trzeźwienia i przemiany życia.

Módlmy się o moc Ducha Świętego dla wszystkich, którzy chcą trzeźwieć.

Tajemnica czwarta – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

„Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą”. Serce Maryi jest niepokalane – najczystsze, dlatego Ona pierwsza dostąpiła oglądania Boga. Oczyszczenie serca dokonuje się w Sakramencie Pojednania. Sakrament Pojednania domaga się prawdziwego nawrócenia. Szczerego żalu i mocnego postanowienia poprawy. Wielu ludzi spowiada się z nadużywania alkoholu. Wielu alkoholików i pijaków przystępuje do Spowiedzi na święta, bo tak nakazuje obyczaj. Niestety najczęściej nie ma w nich prawdziwego nawrócenia. Nie ma zdecydowanej woli zerwania ze złem. Nie ma zadośćuczynienia i naprawienia krzywd. Nie ma oczyszczenia serca. Taka spowiedź nie przynosi przebaczenia grzechów. Nie daje oczyszczenia serca. Nie otwiera drogi do oglądania Boga.

Módlmy się w tej tajemnicy o łaskę prawdziwego nawrócenia dla wszystkich pijaków, kierowców, którzy jeżdżą samochodami po spożyciu alkoholu, za wszystkich handlujących alkoholem. Za tych, którzy pod wpływem alkoholu dopuścili się jakichkolwiek grzechów.

Tajemnica piąta – Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny na Królową nieba i ziemi

Maryja doświadcza chwały. Została wybrana przez Boga, ale także najpełniej i najdoskonalej odpowiedziała na Boży plan i powołanie. Do końca umiłowała Boga i ludzi. Na końcu będziemy sądzeni z miłości. Jezus mówi: „Byłem głodny, a daliście Mi jeść. Byłem spragniony, a daliście Mi pić. Byłem nagi, a przyodzialiście Mnie...”. Największym przykazaniem Jezusa jest przykazanie miłości. Trzeba się uczyć miłości. Mozolnie, ofiarnie spełniać uczynki miłości. „Nie miłujcie słowem i językiem, ale czynem i prawdą”. Abstynencja w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka jest czynem miłości. Przez abstynencję podjętą w intencji ludzi zniewolonych wzrasta miłość w sercach osób, które rezygnują z alkoholu. Jezus obiecuje, że nawet szklanka wody podana z miłości bliźniemu nie pozostanie bez nagrody. Ten czyn miłości, jakim jest abstynencja w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka, też nie pozostanie bez nagrody.

Módlmy się, aby jak najwięcej osób podjęło dzieło Krucjaty i podjęło abstynencję z miłości do braci uzależnionych od alkoholu.

Adoracja krzyża

1. Pieśń – „Krzyżu Chrystusa bądźże pochwalony”

2. Krzyż jest źródłem mego zbawienia, Jezus obmył mnie swoją Krwią. On uleczy moje zranienia, krzyż Jezusa nadzieją mą. Me szaty jaśnieją jak śnieg, obmyła je Baranka Krew, Ona gładzi wszelki grzech.

3. „Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu” (J 8, 34). „Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamień” (J 8, 7). „Wszyscy zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej” (Rz 3, 23). Te słowa Pisma św. przypominają nam o naszej grzeszności. Nikt z nas nie może powiedzieć o sobie: jestem bez grzechu. Każdy z nas jest uwikłany w wielorakie zło. Nosimy w sobie pychę, zazdrość, gniew, chciwość, nieczystość. Nosimy w sobie egoizm i niechęć do ludzi, pielęgnujemy doznane urazy. Oddajemy się duchowemu lenistwu, nie szukamy w życiu Boga, a jeżeli nawet słuchamy Jego słowa, to nie wypełniamy go lub poddajemy w wątpliwość. „Nieszczęsny ja człowiek – powie św. Paweł – któż mnie wyzwoli z ciała, co wiedzie ku tej śmierci” (Rz 7, 24). Słowo Boże jest Dobrą Nowiną. W nim słyszymy o naszym zbawieniu, które dokonuje się przez krzyż Jezusa. Jezus, gdy był krzyżowany, modli się: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą co czynią”. A gdy umarł, jeden z żołnierzy przebił bok Jego i natychmiast wypłynęła krew i woda. W tej wodzie i krwi dokonuje się obmycie z naszych grzechów. Dokonuje się nasze zbawienie. „Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, nad śnieg wybieleją”. Jezus gładzi wszelki grzech, gdy ktoś z żalem i pokorą zwraca się ku Niemu. Dlatego w pokornej modlitwie wołajmy do Ukrzyżowanego Jezusa, powtarzając:

Przepuść, Panie, przepuść ludowi swojemu i nie bądź na nas zagniewany na wieki

1. Wybacz nam, Panie, brak wiary, nieufność Two­jemu słowu. Wybacz, że tak często żyjemy według swoich planów, a nie według Twojej woli

2. Wybacz nam, Panie, brak miłości, egoizm, który zamyka nas na potrzeby braci i sprawia, że zamykamy drzwi swoich serc przed Tobą

3. Wybacz nam, Panie, brak nadziei, krótkowzroczność, patrzenie tylko na doczesność bez oglądania się na wieczność i lekceważenie Królestwa Twojego

4. Wybacz nam, Panie, egoizm polegający na szukaniu przyjemności, które często prowadzą do uzależnień

5. Wybacz nam, Panie, pogardę okazywaną innym ludziom, zwłaszcza biednym, zniewolonym alkoholem czy narkotykami

6. Wybacz nam, Panie, obojętność wobec potrzeb naszych bliźnich, rodziny, sąsiadów, znajomych w pracy

7. Wybacz nam, Panie, wszystkie nasze grzechy

2. Pieśń – „Zbawienie przyszło przez krzyż”

3. Krzyż jest drogą mego zbawienia, każde cierpienie oczyszcza mnie. Trudność w drodze, upokorzenie błogosławieństwem w krzyżu jest. Odważnie więc śpiewam tę pieśń, znam drogę, bym wolnym mógł być: Trzeba umrzeć aby żyć, trzeba życie dać.

4. Doświadczyć zbawienia przez krzyż, doświadczyć Bożego przebaczenia to znaczy wejść na drogę przyjaźni z Jezusem, na drogę naśladowania Jezusa. „Jeżeli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje”. „Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien”. „Kto straci swoje życie z mego powodu, ten je zachowa”. Krzyż Jezusa jest drzewem życia. Krocząc w naszym życiu za Jezusem wchodzimy w doświadczenie krzyża. Krzyż w naszym życiu przybiera różną postać. Może to być krzyż choroby, odrzucenia, niezrozumienia, krzyż biedy materialnej. Może to być krzyż wierności ideałom, krzyż związany ze służbą bliźniemu. Krzyż niejedną ma postać. Każdy z nich przeżywany w jedności z Ukrzyżowanym Jezusem zbliża mnie do pełnego zjednoczenia z Bogiem. Tylko przez krzyż możemy wejść do chwały zmartwychwstania. Wołajmy zatem powtarzając słowa:

Bądź naszą mocą

1. O Krzyżu święty, drzewo życia

2. O Krzyżu święty, zbawienie nasze

3. O Krzyżu święty, umocnienie w cierpieniu

4. O Krzyżu święty, drogo miłości

5. O Krzyżu święty, chwało męczenników

6. O Krzyżu święty, nadziejo grzeszników

7. O Krzyżu święty, znaku naszej wiary

8. O Krzyżu święty, znaku uczniów Jezusa

9. O Krzyżu święty, źródło błogosławieństwa

5. Pieśń – „W krzyżu cierpienie”

6. Krzyż jest znakiem mego zbawienia, miłość Boża rozświetla świat. Tą miłością pragnę świecić, swoje życie w ofierze dać. Chcę milczeć, gdy spotka mnie zło i w sercu Jezusa się skryć. Chcę miłością w świecie być, chcę miłością być.

7. Krzyż jest znakiem miłości i wolności. Jezus oddając swoje życie za nasze grzechy objawia pełnię miłości, a czyniąc to dobrowolnie objawia swoją wolność. Swoją miłość i wolność uobecnia każdego dnia podczas Eucharystii, gdy poprzez posługę kapłana wydaje swoje Ciało i przelewa swoją Krew za nas. Podjęcie ofiary, umartwienia, postu, krzyża z uwagi na dobro bliźniego jest miłością i wolnością. Podjęcie abstynencji od alkoholu, aby wypraszać dla alkoholików łaskę trzeźwości, jest drogą do miłości i wolności. Członkowie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka podejmując krzyż abstynencji i błagając Boga o wolność dla uzależnionych sami doświadczają wyzwolenia i większej miłości. Wpatrując się z krzyż Krucjaty wołajmy do Jezusa:

   1. O wyzwolenie z nałogu dla uzależnionych. Ciebie prosimy...

   2. O radość i pokój w rodzinach alkoholików

   3. O nowych członków Krucjaty Wyzwolenia Czło­wieka

   4. O trzeźwość dla całego naszego narodu

   5. O trzeźwość dla naszej parafii

   6. O trzeźwość dla członków naszych rodzin

   7. O obfite owoce naszej modlitwy

8. Ojcze nasz.

9. Błogosławieństwo krzyżem

10. Pieśń – „Serce wielkie nam daj”

KRZYŻ KRUCJATY WYZWOLENIA CZŁOWIEKA

(Pomoce do peregrynacji ikony krzyża opracował Jerzy Papiernik)

Krzyż Krucjaty Wyzwolenia Człowieka jest ikoną inspirowaną ikoną krzyża z kościoła św. Damiana pod Asyżem zwany również krzyżem św. Franciszka. Wkrótce po swoim nawróceniu, Franciszek prowadził samotne życie poza murami Asyżu. Pewnego styczniowego dnia 1206 roku mijając zniszczony kościółek znany jako San Damiano, usłyszał głos mówiący do niego, aby wszedł tam do środka i pomodlił się. Wszedł i klęknął przed krzyżem. Nastąpił czas kontemplacji i ekstazy. Podczas wpatrywania się w krzyż Franciszek ujrzał poruszające się wargi Jezusa i usłyszał słowa: Franciszku idź i odbuduj mój dom, który jak widzisz popada w ruinę. Biedaczyna przepełniony radością i podziwem natychmiast wstał, aby wykonać polecenie.

Początkowo św. Franciszek skoncentrował się na odbudowie kościółka San Damiano i okolicznych kapliczek. Ale kiedy Pan obdarzył go wieloma naśladowcami, zrozumiał polecenie odrodzenia życia w ludzie Bożym. Jego zadanie zostało potwierdzone przez papieża Innocentego III, który miał sen o Kościele w kształcie Bazyliki św. Jana na Lateranie przechylającej się tak, jakby miała się załamać i jakiś mały człowiek zatrzymał ją od zawalenia. Gdy papież rozpoznał w Franciszku tego małego człowieka ze swojego snu, zatwierdził Zakon franciszkański i jego regułę życia (1209 lub 1210 r.).

Poprzez wieki, krzyż symbolizował franciszkanom misję odnowy Kościoła.

Nie inne zadanie postawił przed Ruchem Światło-Życie i wywodzącej się z niego Krucjacie Wyzwolenia Człowieka Założyciel – Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki.

Powyższe zdania wskazują, co jest przyczyną wyjątkowości omawianej ikony. Zastosowana w ikonie symbolika może odnosić się do wielu podobnych ikon czy wizerunków Chrystusa ukrzyżowanego pochodzących z XII i XIII wieku. Tą swoją odmienność i wielkie znaczenie zawdzięcza ikona krzyża KWC w głównej mierze Słudze Bożemu ks. Franciszkowi Blachnickiemu. Otóż można powiedzieć, że podobnie jak św. Franciszek z Asyżu był planem Boga Ojca w swojej epoce, tak Sługa Boży Franciszek Blachnicki był realizacją Bożego planu w naszej epoce. Krzyż jest uwieńczeniem planu Bożego wobec człowieka. Na krzyż obaj wskazywali i uczyli go odczytywać. Można tu snuć kolejne analogie. Bóg Ojciec powołał Syna swego, gdy nadeszła pełnia czasów (Wcielenie) i odebrał Go na Golgocie. Święty Franciszek został wezwany przed krzyżem św. Damiana do świadczenia o Miłości, która nie jest kochana, aż do miłości serafickiej uwieńczonej stygmatami Męki Pańskiej na Górze Alwernii (1224 r.). Podobnie Sługa Boży ks. Blachnicki został wezwany w celi śmierci katowickiego więzienia do świadczenia o Bożej miłości w czasach totalitarnego, komunistycznego zniewolenia. Całym swoim życiem wskazywał na krzyż jako jedyną drogę wyzwolenia. Czynił to w sposób szczególny powołując takie dzieła jak Krucjata Wstrzemięźliwości, Ruch Światło-Życie, Krucjata Wyzwolenia Człowieka i wiele innych dzieł.

On sam wielokrotnie doświadczył w swym życiu, czym jest krzyż. W kilka miesięcy przed śmiercią napisze w swoim testamencie: Upadki kolejne, przybicie, konanie. Tygodnie, miesiące, lata? Ogrom cierpień – nie dających się przewidzieć, na pewno o wiele większych niż wszystko dotąd!

Wszystko jest w ręku Pana. Ale wymaga On ode mnie, abym do końca wypowiadał już teraz „Amen” do tej godziny, która u Niego już jest wiadoma i do wszystkich stacji tej drogi krzyża i okoliczności konania! Tu zaczyna się sprawa największa mego życia. AMEN! Da robur, fer auxilium!

Cześć i szacunek zarówno Biedaczyny z Asyżu jak i naszego Założyciela dla Chrystusa ukrzyżowanego utwierdza nas w przekonaniu, że jak mówi bł. O. Pio „prawdziwa Miłość karmi się z krzyża” i kieruje nasze serce w stronę tegoż Misterium.

Jak każda ikona, również ikona Krzyża pełna jest głębokiej symboliki. Znawcy ikonografii uczą, że ikon się nie maluje, a pisze. Pisze sercem. Twórcy ikon w czasie tworzenia tych specyficznych dzieł podejmują post i szczególnie gorącą modlitwę. Stąd ikona jest nie tylko artystycznym wyrazem prawdy, ale mistycznym przeżyciem. Ikona jest przeniesieniem teologii na obraz. Skoro mówimy, że ikony są pisane, to należy nauczyć się podstaw języka, w jakim są tworzone, aby umieć właściwie je odczytać. Mówi się nawet, że ikona jest quasi sakramentem, tzn. że podobnie jak sakrament jest widzialnym i zewnętrznym znakiem niewidzialnego działania Łaski, podobnie ikona jest znakiem nadprzyrodzonej rzeczywistości i Bożego działania.

Jest wielce prawdopodobne, że krzyż w kościele św. Damiana zastępował w pewnym stopniu Najświętszy Sakrament, gdyż w ówczesnym czasie w małych kościołach i kaplicach nie przechowywało się Sanctissimum. Krzyż zawieszony w absydzie nad ołtarzem stanowił centralny element wyposażenia kościoła.

Oryginał został wykonany na drewnie orzechowym, do którego przyklejono materiał. Ma około 2 metry wysokości, 120 cm szerokości oraz 12 cm grubości. Kiedy w 1257 roku siostry Klaryski przenosiły się do nowej siedziby, zabrały z kościoła świętego Damiana krucyfiks, przechowywany później przez 700 lat. Pokazano go publiczności dopiero w 1957 r. po umieszczeniu go w nowym ołtarzu kaplicy świętego Grzegorza w bazylice św. Klary w Asyżu. Krzyż Krucjaty Wyzwolenia Człowieka jest mniejszy. Został namalowany w Krościenku nad Dunajcem przez członkinię założonego przez Sługę Bożego Instytutu Niepokalanej, Matki Kościoła – Jolantę Szewczyk, na prośbę Moderatora Krucjaty ks. Piotra Kulbackiego.

Zajrzyjmy więc do elementarza języka symboli, jakim pisane są ikony i spróbujmy choć w części odczytać ikonę krzyża Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.

Jednym z ważniejszych elementów języka ikonograficznego jest kolor.

Na przykład kolor szat określa cechy postaci lub charakter, w jakim dana postać występuje na ikonie. Przyjmuje się na przykład, że kolor złoty oznacza bóstwo, bądź udział w przebóstwieniu. (np. szaty Jezusa, aureole świętych, ornamenty na szatach Maryi itp.) Kolor czerwony oznacza śmierć męczeńską lub miłość.

Kolor biały to kolor chwały, zwykle chwały zmartwychwstania, kolory czarny, brązowy, zielony, granatowy to symbole rzeczywistości ziemskiej, natury ludzkiej, co może odnosić się również do Chrystusa.

Kiedy spojrzymy na krzyż Krucjaty przyciąga wzrok złoty ornament otaczający całą ikonę jakby próbował nam coś powiedzieć. Składa się on z dużej ilości stylizowanych wachlarzowatych muszli. W starożytności muszle, ze względu na swoją wytrzymałość i piękno były symbolem piękna i wieczności. Tak więc ornament w zestawieniu z kolorem złotym wprowadza w tajemnicę przebóstwionej niebieskiej szczęśliwości.

Jezus Chrystus jest ukazany jako postać zraniona, ale silna. Stoi prosto i zdecydowanie. Jego aureola już ukazuje wizerunek chwalebnego krzyża. Biel i jasność ciała Pana kontrastuje z ciemnoczerwoną i czarną barwą wokół ciała i dlatego uwydatnia wyniesienie Jezusa. Użyty zestaw barw (złota – bóstwo, czarna – rzeczywistość ziemska, natura ludzka, czerwona – męczeństwo) podkreśla życie boskiej natury w ciele przeszytym gwoźdźmi na rękach i nogach, okaleczonym przez koronę cierniową na głowie i przez włócznię żołnierza w Jego boku. Wydaje się, że prawda, jaką chciał przedstawić w wizerunku Chrystusa autor ikony doskonale koresponduje z treścią znanej pieśni: Króla wznoszą się znamiona, tajemnica krzyża błyska; na Nim Życie śmiercią kona, lecz z tej śmierci życie tryska. Gorąco zachęcamy do kontemplacji słów całej pieśni. Pan w porównaniu z innymi postaciami jest ukazany w naturalnej wielkości. Zwraca to naszą uwagę na Jezusa – Osobę, która jest uwielbiona. Ponad głową Jezusa znajduje się inskrypcja w języku łacińskim: Jezus z Nazaretu Król Żydowski (IHS NAZARE REX IUDEORU).

Jesteśmy powołani do tego, by widzieć w krzyżu paschalną tajemnicę śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia Jezusa. Malarz pragnie byśmy umieli połączyć części owej tajemnicy. Widzimy cierpienie powiązane z ranami; widzimy razem ludzką i boską naturę; widzimy powstanie z grobu; widzimy, że to wszystko jest uczynione mocą Bożą. Ale przede wszystkim widzimy Chrystusa zwycięskiego, ukazanego w chwale, (na co wskazuje między innymi twarz i głębokie perspektywiczne spojrzenie Pana Jezusa). Oczy Chrystusa są otwarte. Zatem jednoznacznie określają, że Jezus żyje. I nie są to ostatnie chwile Jego życia, agonia. Jezus jest ukazany jako żyjący w ciele uwielbionym. Nie byłoby jednak zmartwychwstania, ani Jezusa, ani naszego, gdyby nie było krzyża. Chrystus zwraca się do Jana w Apokalipsie: Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i Ostatni i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków i mam klucze śmierci i Otchłani (Ap 1, 17-18). Oblicze Chrystusa, Jego oczy nieporównywalnie duże, szeroko otwarte oraz Jego stojąca postawa przywodzą na myśl inny fragment z Księgi Apokalipsy: I ujrzałem (…) stojącego Baranka, jakby zabitego, a miał siedem rogów i siedmioro oczu, którymi jest siedem Duchów Boga wysłanych na całą ziemię (Ap 5, 6). Stojący, a jakby zabity można odczytać: noszący na sobie znamiona męki i śmierci, ale zmartwychwstały. Baranek Paschalny mający pełnię władzy (siedem rogów) i pełnię wiedzy (siedmioro oczu).

Patrząc na szatę Chrystusa widzimy, że jest ona bogato zdobiona i niesie głębokie przesłanie. Pomocną dla odczytania tego fragmentu ikony może być Księga Wyjścia, która w rozdziale 28 mówi o szatach arcykapłańskich, które miał przygotować Mojżesz dla Aarona i jego synów. Mieli oni zakładać ją spełniając czynności kapłańskie np. w Namiocie Spotkania. Opis ten odpowiada szacie z ikony. Jest więc ona szatą arcykapłańską. Chrystus jawi się nam jako arcykapłan, jak czytamy to w Liście do Hebrajczyków: Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką – to jest nie na tym świecie – uczyniony przybytek, ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie (Hbr 9, 11-12). Ofiara, którą złożył, przewyższa zaś wszystkie ofiary starego przymierza. Nie jest to już krew cielców i kozłów, ale Chrystus złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę (Hbr 9, 14).

Ponadto biały kolor szaty oznacza zmartwychwstanie.

Na twarzy Chrystusa nie widać cierpienia. Jednak z Jego rąk, boku i nóg obficie wypływa krew. O mocy i roli Krwi Chrystusa wielokrotnie wspomina Sobór Watykański II. Na przykład:

Kościół, czyli Królestwo Chrystusowe, już teraz obecne w tajemnicy, dzięki mocy Bożej rośnie w sposób widzialny w świecie. Znakiem tego początku i wzrastania jest krew i woda wypływające z otwartego boku Jezusa ukrzyżowanego (por. J 19, 34) (Konstytucja Dogmatyczna o Kościele, nr 3).

Ten Kościół Chrystusowy jest prawdziwie obecny we wszystkich prawowitych miejscowych zrzeszeniach wiernych, które trwają przy swoich pasterzach same również nazywane są Kościołami w Nowym Testamencie. Są one bowiem na swoim miejscu nowym Ludem powołanym przez Boga w Duchu Świętym i w pełności wielkiej (por. 1 Tes 1, 5). W nich głoszenie Ewangelii Chrystusowej zgromadza wiernych i w nich sprawowana jest tajemnica Wieczerzy Pańskiej, „aby przez ciało i krew Pana zespalali się z sobą ściśle wszyscy bracia wspólnoty”. W każdej wspólnocie ołtarza, przy świętej służbie biskupa, ofiaruje się symbol owej miłości i „jedności Ciała Mistycznego, bez której nie może być zbawienia”. W tych wspólnotach, choć nieraz są one szczupłe i ubogie albo żyją w rozproszeniu, obecny jest Chrystus, którego mocą zgromadza się jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół. Albowiem „nie co innego sprawia uczestnictwo w ciele i krwi Chrystusa jak to właśnie, że się przemieniamy w to, co przyjmujemy” (Konstytucja Dogmatyczna o Kościele, nr 26).

Na krzyżu Krucjaty bardzo wyraźnie widać, jak krew Jezusa spływa na postacie symbolizujące Kościół otaczający Chrystusa – swą Głowę.

Przyjrzyjmy się postaciom pod krzyżem, na które spływa krew z rąk i boku Pana. Maryja – Matka Jezusa stoi zupełnie po prawej stronie. Według tradycji żydowskiej prawa strona jest wyjątkowo uprzywilejowana. Dlatego należy się tam miejsce osobie najbardziej uprzywilejowanej ze wszystkich ludzi – Matce Kościoła. Zwróćmy uwagę, że Krucjata Wyzwolenia Człowieka nosi drugą równoległą nazwę nadaną jej przez Założyciela. Tą nazwą jest: „Dzieło Niepokalanej, Matki Kościoła”. Maryja – wzór Nowego Człowieka, ideał Osoby odnajdującej siebie w dawaniu siebie jest główną patronką Krucjaty. Twarz Niepokalanej zwrócona jest na przedstawiciela nas wszystkich – na św. Jana Apostoła. Jan zaś patrzy na Maryję. Każdy bez trudu odczyta tu scenę z 19 rozdziału janowej Ewangelii – testament z krzyża (J 19, 26-27). Po lewej stronie krzyża widzimy kolejnych Patronów Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Są to św. Stanisław Biskup i Męczennik i św. Maksymilian Maria Kolbe. Obydwaj zostali dani Kościołowi na trudne czasy, jakie przeżywała nasza Ojczyzna. Św. Stanisław jest obok Najświętszej Maryi Panny i św. Wojciecha głównym patronem Polski. Jego kanonizacja miała miejsce w 1253 roku w Bazylice św. Franciszka w Asyżu. Jan Paweł II nazwał św. Stanisława Patronem chrześcijańskiego ładu moralnego. W naszej modlitwie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka prosimy go: „Święty Stanisławie, Biskupie i Męczenniku, Patronie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, natchnij nas odwagą w dawaniu świadectwa i męstwem w obliczu trudności i prześladowań, abyśmy bez lęku pracowali nad odbudową ładu moralnego w naszej Ojczyźnie.”

Święty Maksymilian Maria Kolbe był również Patronem pierwszej Krucjaty Niepokalanej. Dla nas jest tym, który z jednej strony uczy oddania się Niepokalanej, aby stać się Jej narzędziem w walce ze złem moralnym, z drugiej jest wspaniałym przykładem miłości, która oddaje życie za braci. W modlitwie KWC prosimy go: „Święty Maksymilianie Kolbe, naucz nas miłować braci kosztem ofiary z siebie”. Wszyscy Patronowie Krucjaty uczą nas, że miłość domaga się ofiary, gdyż tylko ona może wyzwolić życiodajną i macierzyńską moc dla ratowania tych, którzy stali się niewolnikami, dlatego że utracili zdolność miłowania, czyli posiadania siebie w dawaniu siebie. Tak modlimy się w naszej modlitwie Krucjaty powtarzając myśl Sługi Bożego. On ciągle, w każdej homilii, katechezie, konferencji wskazywał na krótki fragment z Konstytucji Duszpasterskiej o Kościele w Świecie Współczesnym Soboru Watykańskiego II, która uczy, że „człowiek będąc jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego, nie może odnaleźć się w pełni inaczej jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego” (KDK 24). Ojciec Franciszek ciągle przypominał nam tę prawdę i parafrazując powyższy fragment uczył postawy odnajdywania siebie w dawaniu siebie.

Postacie aniołów są poruszone wydarzeniem krzyża. Są one umieszczone na obu poprzecznych końcach krzyża i w górnym segmencie. Ich gestykulacja rękami wskazuje na dyskusję o tym cudownym misterium – śmierci Syna Bożego. Równocześnie aniołowie wzywają nas do zadumy i uwielbienia tej tajemnicy razem z nimi.

Wiele szczegółów ikony, jak miejsca postaci, układ dłoni czy kolor szaty ma również swoją głęboką symbolikę, którą jednak ze względu na objętość opracowania pozwolę sobie pominąć.

Czytajmy jednak dalej ikonę krzyża.

Na ikonie krzyża KWC odnajdujemy wyrażoną w sposób graficzny prawdę o wzajemnym oddawaniu się w miłości Osób Trójcy Świętej, stanowiących wspólnotę doskonałą. Symbolika nawiązuje do symboliki z kaplicy Chrystusa Sługi w Centrum Ruchu na Kopiej Górce w Krościenku. Myślę, że należy tu przypomnieć fragment z Listu św. Pawła do Filipian (2, 5-11), który widnieje na tablicy „Christos Diakonos”, zawieszonej po lewej stronie schodów prowadzących do kaplicy w Krościenku.

To dążenie niech was ożywia;

ono też było w Chrystusie Jezusie.

On, istniejąc w postaci Bożej,

nie skorzystał ze sposobności,

aby na równi być z Bogiem,

lecz ogołocił samego siebie,

przyjąwszy postać sługi,

stawszy się podobnym do ludzi.

A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka,

uniżył samego siebie,

stawszy się posłusznym aż do śmierci –

i to śmierci krzyżowej.

Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył

i darował Mu imię

ponad wszelkie imię,

aby na imię Jezusa

zgięło się każde kolano

istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych.

I aby wszelki język wyznał,

że JEZUS CHRYSTUS JEST PANEM –

ku chwale Boga Ojca.

Początkowe zdanie: To dążenie niech was ożywia; ono też było w Chrystusie Jezusie – zawiera wyraźne wezwanie do naśladowania Chrystusa Pana, który stał się sługą. Podobnie jak artysta Wiesław Daroch wizualizujący idee ukazane przez Sługę Bożego w wystroju kaplicy, podobnie autorka ikony krzyża KWC Jolanta Szewczyk z Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła przedstawia Chrystusa w geście oddawania się Ojcu. Choć ołtarz w kaplicy i ikona krzyża ukazują zupełnie inne wydarzenia, przedstawiają jednak tą samą prawdę. Ojciec przyjmuje oddanie się Syna zarówno u progu Jego publicznej działalności jak i u jej kresu, gdy uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej (Flp 2, 8). Jak już jednak wspomniano, na ikonie krzyża widzimy Jezusa królującego, o którym mówią końcowe słowa cytatu z listu do Filipian: Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że JEZUS CHRYSTUS JEST PANEM – ku chwale Boga Ojca.

Dłonie Boga Ojca widoczne zarówno w witrażu na Kopiej Górce, jak i w ikonie krzyża obejmują Syna. Gest ten wyraźnie wskazuje na przyjęcie przez Ojca z najgłębszą miłością ofiary Syna i wypełnienie słów z Ewangelii św. Jana: Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne (J 3, 16). Nad głową Chrystusa widzimy gołębicę – symbol Ducha Świętego. Jezus został namaszczony Duchem Świętym, aby w Nim dokonać dzieła, które powierzył Mu Ojciec. Chrześcijanin dzięki łasce chrztu świętego ma udział w Chrystusowym namaszczeniu Duchem Świętym. Winien więc razem z Chrystusem oddać się na służbę Bogu, aby wypełnić tą cząstkę planu zbawienia, którą Bóg Ojciec dla niego przewidział. Członkowie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka czynią to włączając w doskonałą ofiarę Chrystusa swoje małe ofiary z tego, co dozwolone. Składają w duchu miłości do Chrystusa i braci ofiarę abstynencji od wszelkich napojów alkoholowych. Aby ich ofiara nie była ofiarą faryzejską, zakłamaną, rozwiązującą tylko ich problemy, pomijając problemy bliźnich, postanawiają również nie wydawać pieniędzy na zakup alkoholu, który mógłby stać się przyczyną problemów bliźniego i z tych samych powodów nie częstować nikogo alkoholem. Aby umacniać się w swoich postanowieniach i nie poprzestać na postawie biernej, postanawiają również uczestniczyć we wspólnocie innych członków i kandydatów KWC włączając się w spotkania i akcje, do których będą zapraszani.

Należy zatem głęboko ubolewać nad postawami wielu uczestników Ruchu Światło-Życie, którzy ciągle pytają: „czy aby być w Ruchu, muszę należeć do Krucjaty”. Tak stawiane pytanie dowodzi, że osoby te nie zrozumiały właściwie nic z tego, co zawiera przesłanie Chrystusowego krzyża odczytane przez Sługę Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. Ruch Światło-Życie to nie wzruszające oazowe przeżycia. To nie tylko rozwiązywanie swoich osobistych problemów czy problemów swojej rodziny. Ruch Światło-Życie to droga do stawania się coraz bardziej Nowym Człowiekiem, a więc CZŁOWIEKIEM POSIADAJĄCYM SIEBIE W DAWANIU SIEBIE, NA WZÓR NIEPOKALANEJ STOJĄCEJ POD KRZYŻEM!!!

Ruch Światło-Życie – to wchodzenie w bramę krzyża ukazaną nam w obrazowy, poetycki sposób przez naszego narodowego Wieszcza Cypriana Kamila Norwida w wierszu „Krzyż i dziecko” (patrz materiały do adoracji krzyża). Autor wiersza doskonale rozumiał krzyż. Przeżywał podobnie jak nasz Założyciel wygnanie z Ojczyzny. Przeżywał nędzę życia w paryskim przytułku dla bezdomnych. Pochowany został w bezimiennej wspólnej mogile dla biedaków.

Peregrynacja krzyża Krucjaty w naszych oazowych środowiskach ma pomóc w coraz lepszym, głębszym zrozumieniu charyzmatu Ruchu. Nasz Założyciel zwykł mawiać: „nie należy pytać czy można, ale czy trzeba”.

Klęknijmy więc przed krzyżem Chrystusa i zadajmy sobie samym kilka pytań. Niech pomocą będą nam słowa z dwóch zaledwie homilii Sługi Bożego. Ich teksty są dostępne w załączonej broszurce „Wolni i Wyzwalający” a także na załączonych kasetach. Klęknijmy zatem przed krzyżem Chrystusa i kontemplujmy słowa naszego Założyciela.

PRZEBIEG CZUWANIA

(propozycje nabożeństw)

A. Intronizacja krzyża

I. Powitanie, Msza święta i adoracja krzyża

Krzyż może być przywieziony przez przedstawicieli wspólnoty, która organizowała czuwanie wcześniej i wtedy przywitanie następuje w bramie świątyni, lub krzyż jest już ustawiony w odpowiednio przygotowanym miejscu. Należy przygotować także deklaracje Krucjaty, które będą wręczane po Mszy lub modlitwie.

Przywitanie krzyża

1. Przy odtwarzanej melodii pieśni pasyjnej asysta podchodzi do krzyża

2. Kapłan całuje krzyż i okadza go

3. Śpiew pieśni – „Krzyżu Chrystusa bądźże pochwalony”

4. Kapłan odmawia modlitwę – Witaj drzewo krzyża, na którym zawisło zbawienie świata. Na krzyżu Syn wypełnił wolę Ojca i zamknął mowę swego życia słowem: ‘Wykonało się’. My wszyscy, którzy tu się gromadzimy, wołamy: ‘Chryste, przemawiaj do nas mową Twojego Krzyża’:

• Mów przez Twoje ukrzyżowane ciało, jak nieskończona jest cena dusz naszych

• Mów jak niepojęta jest miłość, która w ofierze krzyżowej daje początek odkupieniu człowieka

• Mów, że krzyż jest gwarancją życia, zmartwychwstania i zbawienia

• Pozwól nam odkryć w krzyżu znak naszej nadziei

• Daj nam usłyszeć wołanie, że krzyż wzywa nas do odpowiedzi miłością na miłość

• Ukaż nam w krzyżu źródło prawdziwej wolności

5. Lektor – „O Krzyżu umiłowany w Tobie nasze zbawienie, nasze życie i nasze zmartwychwstanie. O drzewo drogocenne, na którym zostaliśmy zbawieni i oswobodzeni. Symbolu czcigodny, którym zostaliśmy naznaczeni jako własność Boga. Krzyżu chwalebny, tylko Tobą winniśmy się chlubić. Przez Ciebie ludzka natura jest usprawiedliwiona: była potępiona, a jest zbawiona; była niewolnicą grzechu, a jest znów wolna; była martwa, a jest obdarzona życiem. Przez Ciebie Królestwo niebios jest odnowione i doskonałe. Przez Ciebie Syn Boży był podniesiony ponad ziemię i otrzymał imię ponad wszelkie imię. Przez Ciebie przygotował swój tron i utrwalił Królestwo swoje. O Krzyżu, przez Ciebie przychodzi do mnie wszelkie dobro. W Tobie jedynie chcę się chlubić, moja jedyna prawdziwa nadzieja jest w Tobie” (modlitwa świętego Anzelma z Canterbury).

6. Śpiew pieśni – Crucem Tuam

7. Msza święta – formularz ze święta Podwyższenia Krzyża Świętego (14 września)

Wprowadzenie do liturgii

Gromadzimy się na sprawowaniu Eucharystycznej ofiary Jezusa. Zawsze, gdy sprawowana jest Msza święta na ołtarzu lub obok niego jest ustawiony krzyż. Przypomina nam, że pod postacią chleba i wina dokonuje się ta sama ofiara, którą Jezus złożył na Golgocie. Jego Ciało jest wydane za nas, a Jego Krew przelana dla naszego zbawienia. Ofiara krzyżowa Jezusa dokonuje się nieustannie podczas sprawowania Mszy świętej. Dzisiaj tej Eucharystii towarzyszy nam znak Krzyża Krucjaty. Krucjata skupia ludzi, którzy poprzez ofiarę dobrowolnej abstynencji chcą wypraszać dla uzależnionych od alkoholu, narkotyków i innych używek łaskę wyzwolenia. W Jezusowej ofierze chcemy zanurzyć nasze dobrowolne wyrzeczenia, ale także to cierpienie, które jest spowodowane uzależnieniem – cierpienie współmałżonków, rodziców, dzieci tych, którzy tkwią w niewoli nałogu.

Myśli do kazania

„Krzyż jest znakiem tej miłości. Krzyż jest znakiem życia wiecznego w Bogu. «Nauka krzyża jest mocą Bożą i mądrością Bożą» (por. 1 Kor 1, 23-24). Jest szczytem Dobrej Nowiny. Prowadzi do pełni prawdy o Bogu i człowieku. Potrzeba było, aby wywyższono Syna Człowieczego. Bóg Go wywyższył i darował Mu imię, które jest ponad wszelkie imię. Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca. Świat został przez Niego zbawiony. W nim został wywyższony człowiek, nawet ten najbardziej poniżony i zdeptany. Bądź pozdrowiony, krzyżu Chrystusa.” (Jan Paweł II – Wzgórze krzyży – Litwa 1993)

„Krzyż wyrasta z ziemi, jakby zapuszcza korzenie w ludzkiej złości. Ale jest wzniesiony w górę, ku niebu, jakby palcem wskazywał na dobroć Bożą. Krzyż Chrystusowy jest zwycięstwem nad złem, porażką śmierci, przekazaniem życia, przywracaniem nadziei i zwiastowaniem światła. O Crux, ave spes unica!” (Jan Paweł II – Bratysława)

Krzyż wyrasta z ziemi. Dotyka ziemi, dotyka ludzkich spraw. W ludzkim wymiarze krzyż nigdy nie jest piękny. Oznacza ból, cierpienie, samotność, rozpacz.

Dziś przez pryzmat krzyża pragniemy popatrzeć na wielki problem społeczny, jakim jest uzależnienie od alkoholu – alkoholizm. Dla alkoholika przez wiele lat picie alkoholu jest związane z przyjemnymi doznaniami. W miarę jednak rozwoju choroby, picie alkoholu przestaje być związane z radością, rozwija się koszmar niewoli, który niejednokrotnie kończy się samobójstwem. Kilkanaście lat temu ukazała się książka pt. „Umierałem sto razy”. Jest opowiadaniem alkoholika, który pisze o swoim cierpieniu związanym z piciem. Alkoholizm jest krzyżem dla człowieka uzależnionego. Jeszcze większym krzyżem jest dla jego rodziny. Tej, z której wyszedł – cierpią zwłaszcza matki, które niejednokrotnie przez wiele lat widzą swoje dziecko pogrążające się w pijaństwie. Cierpią rodziny, które alkoholik założył. Współmałżonkowie, dzieci, często inni członkowie rodzin. Psychologowie twierdzą, że doświadczenia emocjonalne – poziom stresu dziecka w rodzinie alkoholowej można porównać do stresu jaki występował u więźniów obozów koncentracyjnych. Paradoksem jest to, że często żony alkoholików szukając sposobu by mąż pił mniej piją razem z nim i same stają się alkoholiczkami. Podobnie dzieci alkoholików, mimo że cierpią przez picie swoich rodziców, często same popadają w alkoholizm. Owocem uzależnienia są choroby somatyczne, wypadki, przemoc w rodzinie, choroby psychiczne. Pijaństwo w naszym kraju jest krzyżem dla wielu osób.

Jezus wziął krzyż na swoje ramiona. Krzyż Jezusa jest znakiem niezwykłej solidarności Boga z człowiekiem. Solidarności wyrażającej się w tym, że Bóg przyjął cierpienie i staje obok cierpiącego człowieka. Źródłem tej solidarności jest miłość. Na krzyżu Bóg objawia nieskończoną miłość do człowieka. Do każdego człowieka bez wyjątku. Miłością Bożą jest ogarnięty również alkoholik leżący w rowie.

Są alkoholicy, którzy pragną zerwać ze swoim nałogiem. Pragną nie pić. Okazuje się jednak, że odstawienie alkoholu nie jest takie proste. Organizm domaga się alkoholu. Pojawia się głód alkoholowy. Wyuczony sposób radzenia sobie z problemami „podpowiada”, aby się napić. Oprócz tych cierpień trzeźwiejący alkoholik odkrywa jak wiele spraw zaniedbał i zniszczył w swoim życiu. Często to życie jest jedną ruiną. Mało tego. Otoczenie, w którym żyje, nie tylko nie jest dla niego wsparciem, a wręcz odwrotnie, często nie rozumiejąc choroby zachęca do picia lub z zazdrością czeka na „wpadkę”. Trzeźwienie jest związane z wielkim wysiłkiem, aby zmieniać swoje życie. Trzeźwienie i zmiana życia dla alkoholika jest wielkim krzyżem zwłaszcza na początku drogi.

Znów Jezus staje na tej drodze jako solidarny towarzysz. On konsekwentnie mimo upadków szedł do celu niosąc swój krzyż. Ważną sprawą dla trzeźwiejącego alkoholika jest przyprowadzenie go do Jezusa, aby od Niego czerpał siłę.

Jezus uczy, że Jego miłość do człowieka to niesienie z człowiekiem krzyża. Jezus uczy, że krzyż jest szkołą miłości, ale także prowadzi do zmartwychwstania, do prawdziwej wolności.

Do tej miłości ukrzyżowanej zaprasza nas Jezus. Do takiej miłości zaprasza nas dzisiaj Jezus z krzyża Krucjaty. Jezus zaprasza nas dzisiaj, abyśmy podjęli Krucjatę, abyśmy podjęli krzyż i ofiarowali swoje umartwienie za ludzi uzależnionych, którzy sami już nie mogą podnieść się o własnych siłach. Tym krzyżem jest nasze wyrzeczenie jakim jest abstynencja, czyli rezygnacja z alkoholu i włączenie się do Krucjaty. Członkowie Krucjaty podejmują abstynencją jako znak miłości do ludzi uzależnionych. Podejmują tą drobną ofiarę na wzór Jezusa, który dla nas oddał życie na krzyżu.

Również do wykorzystania – fragment homilii Ojca Świętego Jana Pawła II wygłoszonej 28 czerwca 1992 r. w Polskim Kościele świętego Stanisława BM w Rzymie:

Wy zatem, bracia, powołani zostaliście do wolności (Ga 5, 13). Liturgia słowa dzisiejszej niedzieli wprowadza nas w pasjonujący, ale równocześnie niezmiernie trudny świat ludzkiej wolności. Temat niezwykle ważny i aktualny. Bóg stworzył człowieka wolnym. Powierzył mu dar wolności.

W darze tym zawarty jest znak szczególnego zaufania i miłości ze strony Boga. Wolność stała się miarą wielkości człowieka wśród stworzeń, jego powołaniem, równocześnie przyczyną jego dramatu. Człowiek bowiem przez grzech nadużył tego daru. Skierował swą wolność przeciwko Bogu, a w konsekwencji przeciwko sobie. Zapomniał, że to właśnie Bóg, Jego wola, Jego przykazania są ostateczną gwarancją wolności. Stał się w ten sposób niewolnikiem grzechu. Wszystkie inne niewole człowieka mają charakter wtórny względem tego zniewolenia podstawowego, jakim jest grzech. I oto Bóg posyła swego Syna Jednorodzonego, by człowieka zniewolonego grzechem wyzwolił. Wysoka była cena, jaką za naszą wolność zapłacił Chrystus. Była to cena krzyża. Ku wolności wyswobodził was Chrystus (Ga 5, 1), przypomina Apostoł. Ewangelia wolności, której św. Paweł był żarliwym głosicielem i obrońcą, zapisana jest w Chrystusowym krzyżu. Winniśmy ją ciągle na nowo odczytywać: każdy z osobna i wszyscy razem jako Kościół i jako naród.

Wy zatem, bracia, powołani zostaliście do wolności. W perspektywie Krzyża wolność jawi się jako dar i jako powołanie – a dzisiaj często także jako wyzwanie. Spór o ludzką wolność, o jej kształt, nabrał w naszych czasach szczególnie dramatycznego charakteru. Dzisiaj bronić człowieka, znaczy bronić autentycznego rozumienia jego wolności – rozumienia ewangelicznego. Apostoł ostrzega: Tylko nie bierzcie tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału (Ga 5, 13). Słowa zasługujące na szczególne podkreślenie. Poszerzył się bowiem dzisiaj niezmiernie zakres nadużyć wolności, co prowadzi do nowych form zniewolenia – tym niebezpieczniejszych, że ukrytych pod pozorami wolności. Oto paradoks, oto głęboki dramat naszych czasów: w imię wolności – zniewolenie. Jaka jest więc droga wyjścia? Jak dzisiaj obronić dar wolności? Jak we współczesnym świecie być naprawdę wolnym – tą wolnością, którą ofiarował nam Chrystus?

Miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie! (Ga 5, 13). Oto droga do prawdziwej wolności, droga, którą wskazuje Apostoł: postawa służby i miłość wzajemna. Człowiek w pełni odnajduje siebie jako istota wolna tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego dla Boga i dla swego współbrata. Przykład takiej wolności daje nam dzisiaj prorok Elizeusz, gdy idzie za wezwaniem Bożym odczytanym z ust proroka Eliasza, a także dają ten przykład rozmówcy Chrystusa z dzisiejszej ewangelii, gdy mówią: Panie, chcę pójść za Tobą lub Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz! (Łk 9, 61. 57). Jak bardzo ta Pawłowa lekcja wolności z Listu do Galatów potrzebna jest nam dzisiaj: miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie! Jak bardzo ta lekcja wolności potrzebna jest dzisiaj nam, Polakom, kiedy Ojczyzna po długim okresie totalitarnego zniewolenia odzyskała wolność. Jawi się bowiem na horyzoncie może widmo "złotej wolności" w zmienionych czasach, w każdym razie wolności, która nie buduje, lecz niszczy. Słowa św. Pawła: A jeśli u was jeden drugiego kąsa i pożera, baczcie, byście się wzajemnie nie zjedli (Ga 5, 15). Smutne skojarzenia budzą w nas słowa Apostoła w dzisiejszych czasach. Nie tak buduje się prawdziwą wolność! Jest tylko jedna droga: miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie! Bo całe Prawo wypełnia się w tym jednym nakazie: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego (Ga 5, 13-14). Oto podstawowe prawo wolności. Wolni – aby miłować. Wolni – aby służyć.

Po Mszy świętej i modlitwie będzie można zabrać deklaracje Krucjaty, które można będzie składać podczas niedzielnej Mszy świętej.

Modlitwa wiernych

1. Módlmy się za Kościół święty, niech strzeże Dobrej Nowiny, niech ją z mocą głosi wszystkim ludziom, niech będzie dla świata znakiem miłości Boga do człowieka. Ciebie prosimy...

2. Módlmy się za papieża Benedykta XVI, niech z wytrwałością i mądrością wypełnia posługę umacniania braci w wierze. Ciebie prosimy...

3. Módlmy się o rychłą beatyfikację Sług Bożych Jana Pawła II i księdza Franciszka Blachnickiego. Ciebie prosimy...

4. Módlmy się za ludzi zniewolonych nałogami, niech doświadczą Bożego miłosierdzia i wyzwolenia w Jezusie Chrystusie. Ciebie prosimy...

5. Módlmy się za wszystkich, którzy cierpią z powodu alkoholizmu swoich najbliższych, niech odnajdą radość i pokój w całkowitym zawierzeniu się Bogu. Ciebie prosimy...

6. Módlmy się za Krucjatę Wyzwolenia Człowieka, niech coraz więcej ludzi podejmuje abstynencję w duchu miłości do uzależnionych. Ciebie prosimy...

7. Módlmy się za naszą wspólnotę parafialną, niech wszyscy podejmą dzieła miłosierdzia wobec ludzi uzależnionych, zniewolonych i ich rodziny. Ciebie prosimy...

8. Módlmy się za nas tutaj zgromadzonych, niech miłość Jezusa objawiona w Jego ukrzyżowaniu napełnia nas duchem służby człowiekowi.

Po Mszy świętej

Zachęta do dalszej modlitwy przy krzyżu. Informacja o deklaracjach.

Ważne:

Deklaracje Krucjaty zawierają dwie możliwości. Deklaracja na okres jednego roku – kandydacka lub członkowska na czas przynależenia do Krucjaty. Nie ma w KWC deklaracji na całe życie. Członkom KWC pozostawia się wolność zrezygnowania z Krucjaty. Nie przyjmujemy jednak deklaracji „na próbę” czy na kilka miesięcy. Inne deklaracje są możliwe poza Krucjatą. Członkowie Krucjaty zobowiązują się również do nie kupowania, nie częstowania i nie wydawania pieniędzy na alkohol, jak również do modlitwy w intencjach KWC.

Przed końcowym błogosławieństwem można odmówić modlitwę Krucjaty

Po Mszy świętej następuje stosowna, zaplanowana wcześniej modlitwa. Można skorzystać z następujących pomocy:

Adoracja Krzyża – wersja I

(dla grupy nie większej niż 50 osób; wcześniej należy przygotować
małe świece, które będą ustawiane przed krzyżem)

1. Pieśń – „Zbawienie przyszło przez krzyż”

2. Na przemian teksty z Pisma świętego i modlitwy przebłagalne

1. „Łaska wam i pokój od Tego, Który jest, i Który był, i Który przychodzi i od Siedmiu Duchów, które są przed Jego tronem, i od Jezusa Chrystusa, Świadka Wiernego, Pierworodnego umarłych i Władcy królów ziemi. Temu, który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów.” (Ap 1, 4b-5)

Chryste wywyższony,

Miłości ukrzyżowana,

napełnij nasze serca swoją miłością,

abyśmy w Twoim krzyżu rozpoznali znak

naszego odkupienia

i przyciągnięci do Twych ran

żyli i umierali z Tobą,

który żyjesz i królujesz z Bogiem Ojcem

w jedności Ducha Świętego,

przez wszystkie wieki wieków. Amen.

b. „Wiecie bowiem, że z waszego, odziedziczonego po przodkach, złego postępowania zostaliście wykupieni nie czymś przemijającym, srebrem lub złotem, ale drogocenną krwią Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy” (1 P 1, 18n)

Z głębokości wołam do Ciebie, Panie,

o Panie, słuchaj głosu mego!

Nakłoń swoich uszu ku głośnemu błaganiu mojemu!

Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Panie,

Panie, któż się ostoi?

Ale Ty udzielasz przebaczenia,

aby Cię otaczano bojaźnią.

W Panu pokładam nadzieję,

nadzieję żywi moja dusza:

oczekuję na Twe słowo.

Dusza moja oczekuje Pana

bardziej niż strażnicy świtu,

bardziej niż strażnicy świtu

Niech Izrael wygląda Pana.

U Pana bowiem jest łaskawość

i obfite u Niego odkupienie.

On odkupi Izraela ze wszystkich jego grzechów.

c. „On sam, w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości – Krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni.” (1 P 2, 24)

Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości,

w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość!

Obmyj mnie zupełnie z mojej winy

i oczyść mnie z grzechu mojego!

Uznaję bowiem moją nieprawość,

a grzech mój jest zawsze przede mną.

Tylko przeciw Tobie zgrzeszyłem

i uczyniłem, co złe jest przed Tobą,

3. Pieśń – „Krzyżu Chrystusa bądźże pozdrowiony”

4. Podchodzimy grupami po kilka osób z zapalonymi lampkami (w czasie podchodzenie śpiew kanonu. Gdy grupa podejdzie do krzyża i położy lampki to ok. 1-2 minut milczenia. Po tej chwili animator muzyczny zaczyna śpiew. Przy śpiewie zmieniają się osoby przy krzyżu)

5. Po zakończeni adoracji przez wszystkich – Modlitwa – pieśń „Krzyż jest źródłem mego zbawienia”

6. Błogosławieństwo krzyżem

7. Pieśń – „Godzien jesteś”

Adoracja Krzyża na podstawie modlitwy
zawierzenia Krucjaty Wyzwolenia Człowieka

1. Pieśń – „Matko, która nas znasz” (wersja wielkopostna, zwrotki 1-3)

2. Lektor – „A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.” (J 19, 25-26)

3. Lektor – Niepokalana, Matko Kościoła! (...) Chcemy wraz z Tobą, wraz ze świętym Janem, z grupą kobiet, z wieloma świętymi, z naszym wielkim rodakiem, oddanym Ci całkowicie Sługą Bożym Janem Pawłem II stanąć pod krzyżem Chrystusa... W herbie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka na tarczy znajduje się krzyż a pod nim duża litera ‘M’ oznaczająca Maryję i mała litera ‘m’ oznaczająca nas, ludzi – zwłaszcza członków i kandydatów Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Stanąć w tym miejscu pod krzyżem, to znaczy wpatrywać się w wiszącego na krzyżu Jezusa, aby kontemplować miłość Boga do człowieka, to zachwycać się uniżeniem Boga. Stanąć pod krzyżem to doświadczyć własnej bezradności wobec cierpienia innych, stanąć pod krzyżem to zetknąć się z tajemnicą zła. Stanąć pod krzyżem to zobaczyć siebie w prawdzie. Chcemy stanąć pod krzyżem Jezusa i wyznać, że tylko zjednoczenie z Nim w miłości, której wyrazem jest ofiara, może wyzwolić życiodajną i macierzyńską moc dla ratowania tych, którzy stali się niewolnikami dlatego, że utracili zdolność miłowania czyli posiadania siebie w dawaniu siebie. Chcemy stanąć pod krzyżem Jezusa, aby zjednoczyć się z Nim, aby prosić o miłość i moc dla ratowania tych, którzy stali się niewolnikami nałogów.

4. Pieśń – „Matko, która nas znasz” cd. (wersja wielkopostna)

5. Lektor – Niepokalana Matko Kościoła! Stając pod krzyżem Jezusa wpatrujemy się również w Ciebie, jako wzór Człowieka w pełni odkupionego i wyzwolonego i dlatego przez miłość bezgranicznie oddanego w Duchu Świętym Chrystusowi. Wpatrując się w Ciebie uświadamiamy sobie wieloraką niewolę, w której są uwikłane nasze serca... Łatwo dostrzegamy zniewolenie innych ludzi. Widzimy ich wady i grzechy. Znacznie trudniej jest nam przyznać się do własnych słabości, nieuporządkowanych przywiązań, grzechów. Tyle w nas lęku, egoizmu, pychy, pożądliwości, zazdrości. Wszystkie te wady sprawiają, że nie pełnimy woli Bożej tak jak Maryja, że nie jesteśmy wolni, że nie kochamy Boga i bliźniego tak jak nas nauczał Jezus Chrystus. Zniewolenia, uzależnienia sprawiają, że człowiek, zatrzymuje się w rozwoju duchowym, niszczy miłość, zabija wolność. Maryja stojąca pod krzyżem jest wzorem człowieka w pełni odkupionego i wyzwolonego, bo jest przez miłość oddana w Duchu Świętym Chrystusowi i Jego dziełu. Zanim zaczniemy komukolwiek pomagać, sami powinniśmy uświadomić sobie swoją własną niewolę, swój grzech i prosić Jezusa o wyzwolenie.

6. Pieśń – „Zbawienie przyszło przez krzyż”

7. Lektor – Jezu ukrzyżowany, pragniemy Cię przeprosić za uwikłanie naszych serc i błagać, abyś nas wyzwolił. Będziemy powtarzać refren: Któryś za nas cierpiał rany

   • za egoizm i troskę tylko o własne sprawy

   • za lęk przed wymaganiami

   • za lenistwo i marnowanie czasu

   • za obmowę i wszelkie niepotrzebne słowa

   • za pychę i poniżanie innych

   • za przywiązanie do mało ważnych doczesnych spraw

   • za nieczystość w słowach, myślach i uczynkach

   • za brak szacunku do innych ludzi

   • za obojętność wobec ludzi potrzebujących pomocy

   • za nieczystość, chciwość, zazdrość

8. Pieśń – „Jezus daje nam zbawienie”

9. Lektor – Pragnąc w pełni wyzwolić siebie i podać rękę naszym braciom oczekującym objawienia się w nich wolności synów Bożych, zbliżamy się do Ciebie i oddajemy się Tobie, aby wraz z Tobą, mocą tego samego Ducha, który bez przeszkód działał w Tobie, pełniej zrealizować swoją wolność w oddaniu się Chrystusowi a przez Niego Ojcu. Prawdziwa wolność ma jedno imię – Jezus Chrystus. Być wolnym to całkowicie oddać się Jezusowi i podporządkować swoje życie prawdzie jaką jest słowo Boże: „Poznacie prawdę a prawda was wyzwoli”. Maryjo! Ty całkowicie od­dałaś się Bogu. Oddałaś swoje życie na służbę dziełu zbawienia. Jesteś Służebnicą Pańską, a równocześnie Niepokalaną Jutrzenką Wolności. Zbliżamy się do Ciebie, Maryjo i błagamy, wypraszaj nam łaskę, abyśmy całkowicie oddali się Bogu. Abyśmy byli dla Boga przez Ciebie Totus Tuus.

10. Dziesiątek różańca – tajemnica Zesłania Ducha Świętego

11. Lektor – W Twoje ręce składamy przyrzeczenie abstynencji od alkoholu i postanowienie całkowitego uniezależnienia się od niego, abyśmy mogli swoją wolnością wyzwalać naszych braci, którzy nie mogą już wyzwolić się o własnych siłach. Pragniemy przez ten czyn miłości podać rękę i służyć naszym bliźnim, tak jak Chrystus, który z miłości ku nam uniżył samego siebie, przyjąwszy postać sługi. Oddajemy Ci całe dzieło Krucjaty Wyzwolenia Człowieka pragnąc, aby było ono Twoim dziełem i narzędziem w Twoim ręku dla wyzwolenia narodu. Abstynencja jako czyn miłości? Tak. W taki prosty sposób Krucjata Wyzwolenia Człowieka i jej członkowie pragną wesprzeć swoją ofiarą i swoją modlitwą tych, którzy są uzależnieni, którzy nie mogą już wyzwolić się o własnych siłach, którzy potrzebują ludzkiej pomocy, a przede wszystkim łaski z nieba, aby wyrwać się z kajdan nałogu. Wzorem jest Jezus. On, aby ratować człowieka zniewolonego przez grzech, stał się jednym z nas, uniżył samego siebie przyjąwszy postać sługi, stawszy się posłusznym aż do śmierci, a była to śmierć krzyżowa. Członkowie Krucjaty podejmują post – abstynencję, aby służyć dziełu wyzwolenia człowieka z wszelkich uzależnień.

12. Pieśń – „Krzyżu Chrystusa”

13. Lektor – Święty Stanisławie, Biskupie i Męczenniku, Patronie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, natchnij nas odwagą w dawaniu świadectwa i męstwem w obliczu trudności i prześladowań, abyśmy bez lęku pracowali nad odbudową ładu moralnego w naszej Ojczyźnie. Święty Maksymilianie Kolbe, naucz nas miłować braci kosztem ofiary z siebie. Amen.

14. Pieśń – „Serce wielkie nam daj”