„Wyrazem katolickości jest nie tylko braterska wspólnota ochrzczonych, ale także gościnność okazana cudzoziemcowi, niezależnie od wyznawanej przez niego religii, odrzucenie wszelkich barier i dyskryminacji rasowej oraz uznanie osobowej godności każdego człowieka, czemu winna towarzyszyć aktywna obrona jego niezbywalnych praw” - pisał Jan Paweł II 
Ruch Światło-Życie - Diecezja Gliwicka - Rejon Tarnowskie Góry
Brewiarz
Liturgia słowa na dziś
Diakonia Wychowawcza
Św. Szarbel
Ruch Światło-Życie
Co to jest Ruch Światło-Życie?
Ruch Światło-Życie jest jednym z ruchów odnowy Kościoła według nauczania Soboru Watykańskiego II. Gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w gałęzi rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół. Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację Ruch Światło-Życie wychowuje dojrzałych chrześcijan i służy odnowie Kościoła przez przekształcanie parafii we wspólnoty wspólnot.
Znakiem Ruchu Światło - Życie jest starochrześcijański symbol ΦΩΣ (czyt.: FOS), ΖΩΗ (czyt.: ZOE) - gr. słowa światło-życie splecione literą omega, tworzące krzyż.
W znaku tym zawarty jest postulat jedności między światłem które otrzymujemy od Boga a naszym życiem - to światło otrzymane w Bożym Słowie i modlitwie musi stawać się treścią życia, nie może pozostać martwą literą, nie może być tak, że wiara swoje, a życie swoje.
Jest to też znak Chrystusa, w którego życiu najpełniej objawiło się światło miłości Boga i Jego zbawczego planu, dopełniającego się w Kościele. Jest on również wezwaniem do całkowitego oddania się Chrystusowi - Panu i Zbawicielowi, aby wraz z Nim - kierując się prawem życiodajnej śmierci - budować Kościół Żywy, poczynając od tego Kościoła, który jest w człowieku - za cenę umierania "starego człowieka".
Dalej - poprzez wydanie siebie dla braci na wzór Ukrzyżowanego Pana i budowanie wspólnoty Kościoła przez nieustanne przekreślanie siebie, aż do zjednoczenia na wzór Maryi z Chrystusem w godzinie Krzyża - źródła życia dla całego Kościoła. Znak "Fos-Zoe" jest również znakiem mocy, mocy Ducha Świętego, która dokonuje w człowieku tego, co dla jego naturalnych sił jest niemożliwe - sprawia w nim jedność światła i życia.
Jak zostać członkiem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka?
Z czym wiąże się zobowiązanie abstynencji w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka?
Postanowienie abstynencji równoznaczne z decyzją włączenia się do KWC powinno być zadeklarowane na piśmie i wpisane do „Księgi Czynów Wyzwolenia”, istniejącej przy każdej stanicy.
Przyjmuje się dwie formy składania zobowiązań abstynenckich:
na jeden rok, przez co staje się ktoś kandydatem do KWC;
na czas przynależenia do KWC, przez co staje się członkiem Krucjaty.
Deklarację członkowską mogą składać osoby pełnoletnie. Deklaracja zawiera także postanowienie nieczęstowania i niewydawania pieniędzy na alkohol. Złożenie deklaracji ma charakter zobowiązania się wobec wspólnoty ruchu Krucjaty Wyzwolenia Człowieka i każdy zachowuje wolność wycofania go w chwili wyłączenia się z szeregu członków KWC.
Co się składa na pisemną Deklarację KWC?
tekst deklaracji
modlitwa KWC
formularz zgłoszenia
Co zawiera tekst deklaracji?
Opatrzoną datą i podpisem formułę:
Pragnąc odpowiedzieć na apel papieża Jana Pawła II, aby Polacy „przeciwstawiali się wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności, poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa, co czasem może aż zagrażać jego egzystencji i dobru wspólnemu” deklaruję przystąpienie do KRUCJATY WYZWOLENIA CZŁOWIEKA. Czynię to w poczuciu odpowiedzialności za dobro narodu i w przekonaniu, że w ten sposób mogę podać rękę tym, którzy pragną się wyzwolić od wewnętrznego i zewnętrznego przymusu. Zobowiązuję się na czas przynależności do niej solidarnie zachować dobrowolną i całkowitą abstynencję od wszelkich napojów alkoholowych. Postanawiam również:
• nie częstować nikogo alkoholem,
• nie wydawać pieniędzy na zakup napojów alkoholowych,
• uczestniczyć w miarę możliwości w spotkaniach i akcjach, do których będę zapraszany przez najbliższą placówkę lub stanicę Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.
Zgłaszam się jako: kandydat (na okres 1 roku) / członek
Co zawiera formularz zgłoszenia?
Dane kontaktowe oraz formułę:
Zgłaszam, że w dniu. . . . . . . . . . . . . . . podpisałem(-łam) deklarację przystąpienia do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Przystąpiłem jako: kandydat (na okres 1 roku) / członek.
Skąd wziąć Deklarację KWC?
Jeśli w Twoim sercu zrodziło się pragnienie zostania kandydatem lub członkiem KWC pobierz, wydrukuj i wypełnij Deklarację KWC:
wersja pdf do druku
bądź wersja doc
lub zgłoś się do najbliższej Stanicy KWC Twojego miejsca zamieszkania w celu otrzymania druku zobowiązania.
Co, gdzie i kiedy przekazać?
Tekst Deklaracji przystąpienia do KWC zachowujesz dla siebie. Natomiast Zgłoszenie odetnij od pobranego formularza, wypełnij czytelnie drukowanymi literami, a następnie przekaż na adres:
STANICA NR 1 Krucjaty Wyzwolenia Człowieka
ul. Ks. Franciszka Blachnickiego 2
34-450 Krościenko nad Dunajcem
lub do najbliższej Stanicy Krucjaty Wyzwolenia Człowieka celem dokonania wpisu do „Księgi Czynów Wyzwolenia”.
Krucjata Wyzwolenia Człowieka istnieje we wszystkich diecezjach. Kontakt można nawiązać poprzez wspólnoty Ruchu Światło-Życie. Deklarację KWC możesz złożyć:
na nabożeństwie zwanym Godzina Odpowiedzialności i Misji w czasie 15-dniowych rekolekcji oazowych,
w dowolnym momencie drogą korespondecyjną, bądź wręczając osobiście przedstawicielom odpowiedniej stanicy.
Jak zostać członkiem KWC?
Z czym wiąże się zobowiązanie abstynencji w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka?
Postanowienie abstynencji równoznaczne z decyzją włączenia się do KWC powinno być zadeklarowane na piśmie i wpisane do „Księgi Czynów Wyzwolenia”, istniejącej przy każdej stanicy.
Przyjmuje się dwie formy składania zobowiązań abstynenckich:
- na jeden rok, przez co staje się ktoś kandydatem do KWC;
- na czas przynależenia do KWC, przez co staje się członkiem Krucjaty.
Deklarację członkowską mogą składać osoby pełnoletnie. Deklaracja zawiera także postanowienie nieczęstowania i niewydawania pieniędzy na alkohol. Złożenie deklaracji ma charakter zobowiązania się wobec wspólnoty ruchu Krucjaty Wyzwolenia Człowieka i każdy zachowuje wolność wycofania go w chwili wyłączenia się z szeregu członków KWC.
Co się składa na pisemną Deklarację KWC?
- tekst deklaracji
- modlitwa KWC
- formularz zgłoszenia
Co zawiera tekst deklaracji?
Opatrzoną datą i podpisem formułę:
Pragnąc odpowiedzieć na apel papieża Jana Pawła II, aby Polacy „przeciwstawiali się wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności, poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa, co czasem może aż zagrażać jego egzystencji i dobru wspólnemu” deklaruję przystąpienie do KRUCJATY WYZWOLENIA CZŁOWIEKA. Czynię to w poczuciu odpowiedzialności za dobro narodu i w przekonaniu, że w ten sposób mogę podać rękę tym, którzy pragną się wyzwolić od wewnętrznego i zewnętrznego przymusu. Zobowiązuję się na czas przynależności do niej solidarnie zachować dobrowolną i całkowitą abstynencję od wszelkich napojów alkoholowych. Postanawiam również:
• nie częstować nikogo alkoholem,
• nie wydawać pieniędzy na zakup napojów alkoholowych,
• uczestniczyć w miarę możliwości w spotkaniach i akcjach, do których będę zapraszany przez najbliższą placówkę lub stanicę Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.
Zgłaszam się jako: kandydat (na okres 1 roku) / członek
Co zawiera formularz zgłoszenia?
Dane kontaktowe oraz formułę:
Zgłaszam, że w dniu. . . . . . . . . . . . . . . podpisałem(-łam) deklarację przystąpienia do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Przystąpiłem jako: kandydat (na okres 1 roku) / członek.
Skąd wziąć Deklarację KWC?
Jeśli w Twoim sercu zrodziło się pragnienie zostania kandydatem lub członkiem KWC pobierz, wydrukuj i wypełnij Deklarację KWC:
lub zgłoś się do najbliższej Stanicy KWC Twojego miejsca zamieszkania w celu otrzymania druku zobowiązania.
Co, gdzie i kiedy przekazać?
Tekst Deklaracji przystąpienia do KWC zachowujesz dla siebie. Natomiast Zgłoszenie odetnij od pobranego formularza, wypełnij czytelnie drukowanymi literami, a następnie przekaż na adres:
STANICA NR 1 Krucjaty Wyzwolenia Człowieka
ul. Ks. Franciszka Blachnickiego 2
34-450 Krościenko nad Dunajcem
lub do najbliższej Stanicy Krucjaty Wyzwolenia Człowieka celem dokonania wpisu do „Księgi Czynów Wyzwolenia”.
Krucjata Wyzwolenia Człowieka istnieje we wszystkich diecezjach. Kontakt można nawiązać poprzez wspólnoty Ruchu Światło-Życie. Deklarację KWC możesz złożyć:
- na nabożeństwie zwanym Godzina Odpowiedzialności i Misji w czasie 15-dniowych rekolekcji oazowych,
- w dowolnym momencie drogą korespondecyjną, bądź wręczając osobiście przedstawicielom odpowiedniej stanicy.
1. Krucjata Wyzwolenia Człowieka zwana też Dziełem Niepokalanej, Matki Kościoła jest maryjnym ruchem [...], który stoi zdecydowanie na stanowisku całkowitej abstynencji od alkoholu. Krucjata zrzesza w swoich szeregach tylko całkowitych abstynentów i zmierza do tego, aby jak najwięcej ludzi w imię miłości do Niepokalanej nakłonić do decyzji całkowitej abstynencji od alkoholu. Nie zgadza się Krucjata też zasadniczo na wprowadzenie w ramach swej akcji jakiś form złagodzonej czy "umiarkowanej" abstynencji polegającej np. na wyrzeczeniu się tylko wódki i innych wysokoprocentowych napojów alkoholowych z jednoczesną tolerancją spożywania napojów alkoholowych niskoprocentowych.
2. Przez abstynencję rozumie Krucjata Wyzwolenia Człowieka całkowite i dobrowolne wyrzeczenie się alkoholu jako napoju - pod wszelka postacią i we wszelkiej ilości. Definicja ta nie obejmuje używania alkoholu w innym charakterze np. jako lekarstwa (jeśli alkohol występuje jako składnik prawdziwego lekarstwa) lub w celach liturgicznych. Również spożywanie alkoholu w potrawach np. w tortach) lub w cukierkach zasadniczo nie podpada pod pojęcie abstynencji. Z tak określonej definicji abstynencji wynika, że nie chodzi tu o zwalczanie alkoholu jako takiego, ale o zwalczanie zwyczaju picia alkoholu.
3. Krucjata, zgodnie z nauką moralną Kościoła, uważa zarówno abstynencję jak i prawdziwe umiarkowane używanie napojów alkoholowych za rzeczy pod względem moralnym zasadniczo obojętne. Kto prawdziwie umiarkowanie używa od czasu do czasu napojów alkoholowych nie dopuszcza się jeszcze tym samym żadnej niedoskonałości etycznej i nie można mu z tego powodu nic zarzucić. Wartości etycznej nabiera praktykowanie abstynencji lub umiarkowanie dopiero ze względu na motywy czy okoliczności. Ruch trzeźwościowy Krucjaty nie uzasadnia dlatego abstynencji rygorem moralnego przymusu czy nakazu ani nie twierdzi, że abstynencja sama w sobie jest etycznie lepsza od umiarkowanego spożywania napojów alkoholowych. Stąd też ruch ten odcina się wyraźnie od tych abstynentów czy ugrupowań abstynenckich, które uważają abstynencję samą w sobie za etycznie doskonalszą od umiarkowania i które chciałyby uzasadnić powszechny obowiązek moralny praktykowania abstynencji przez wszystkich ludzi. Obowiązek ten istnieje bowiem tylko dla pewnych kategorii ludzi i w pewnych okolicznościach (alkoholicy i ich dzieci: osoby wykonujące niektóre zawody, cierpiące na pewne choroby itp.).
Krucjata Wyzwolenia Człowieka propaguje dobrowolną abstynencję z motywów nadprzyrodzonych i społecznych głównie dlatego, że uważa ja za skuteczny środekdo osiągnięcia celu, jakim jest zwalczanie społecznej klęski alkoholizmu. Wszelkie zarzuty, jakoby propagowanie abstynencji było objawem przesadnego rygoryzmu, purytanizmu, jakiegoś ducha sekciarsko-manichejskiego itp. są więc całkowicie bezpodstawne i są dowodem niezrozumienia istoty abstynencji w katolickim ruchu trzeźwościowym. Nieporozumieniem jest również argumentowanie, że rozumne umiarkowanie bardziej odpowiada duchowi katolickiemu niż rygorystyczna abstynencja, albowiem w ruchu trzeźwościowym w zagadnieniu: umiarkowanie czy abstynencja nie chodzi wcale o ocenę moralną obu praktyk, lecz o ocenę ich użyteczności w walce z wielkim złem, o ocenę ich jako środków praktycznego rozwiązania kwestii alkoholowej.
4. Krucjata nie opiera się również w swej motywacji abstynenckiej na argumentach natury lekarskiej i nie podziela zdania tych, którzy twierdzą, że być całkowitymi abstynentami od alkoholu dlatego, że każda najmniejsza nawet dawka alkoholu już zawsze jest szkodliwa dla zdrowia. Chociaż bowiem nowoczesna medycyna coraz lepiej poznaje szkodliwość działania alkoholu i coraz bardziej skłania się w kierunku udzielania ogólnych wskazań za abstynencją, to jednak argumentacja ta w praktyce okazuje się mało skuteczna i nie wystarczająca do rozbudzenia masowego, prężnego i dynamicznego ruchu przeciwalkoholowego. Dlatego w ruchu przyjmuje się taka motywację abstynencji jako motywację pomocniczą. Nie oznacza to oczywiście, że KWC odrzuca jako nieprawdziwe twierdzenie nauki medycznej o szkodliwości działania alkoholu na organizm człowieka. Krucjata zgadza się zasadniczo z twierdzeniem medycyny, że alkohol jest "trucizną komórkową (zwłaszcza dla mózgu) i narkotykiem numer jeden" i uznaje wyniki badań naukowych nad szkodliwością alkoholu dla organizmu ludzkiego. Nie chce jednakże z przyczyn podanych powyżej wyprowadzać swojej motywacji abstynencji jedynie z argumentów medycznych i zdrowotnych.
5. Krucjata Wyzwolenia Człowieka odrzuca więc wszelkie niewłaściwe czy nieskuteczne formy argumentacji abstynenckiej, będące przeważnie przyczyną uprzedzeń do abstynencji i oporów wewnętrznych wobec niej, które spotkać można często także u ludzi szlachetnych, którym z pewnością szczerze zależy na zwalczaniu społecznej klęski alkoholizmu. Uzasadnienie zaś i to bezsporne potrzeby, pożytku i konieczności abstynencji widzi Krucjata Wyzwolenia Człowieka na innej płaszczyźnie, mianowicie na płaszczyźnie nadprzyrodzonej oraz na płaszczyźnie praktycznej, gdzie o wartości jakiegoś środka czy metody decyduje skuteczność.
6. Abstynencja w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka ma przede wszystkim wartość nadprzyrodzoną jako akt ekspiacji, wynagrodzenia za grzechy pijaństwa. Chodzi w niej o dobrowolne wyrzeczenie się rzeczy - samej w sobie jeszcze nie złej i zakazanej - z motywu miłości Boga i bliźniego. Abstynencja tak pojęta posiada w katolickiej nauce o cnocie takie samo uzasadnienie, jak wstrzymanie się od używania mięsa, a jest ona też godnym towarzyszem bezżenności, dobrowolnego ubóstwa i dobrowolnego posłuszeństwa dla Chrystusa. Cieszyła się ona też zawsze uznaniem i poparciem Kościoła. Papież Pius XII pisał w liście do prezesa niemieckiego stowarzyszenia abstynenckiego "Kreuzbund": Kościół katolicki nie może popierać przymusowej, powszechnej abstynencji. Obowiązek bowiem abstynencji zupełnej od alkoholu istnieje tylko tam, gdzie w inny sposób nie da się namiętności opanować. Lecz dobrowolna abstynencja praktykowana jako przebłaganie za grzechy nieumiarkowania i jako przykład dla bliźnich, by ich przynajmniej od nadużycia napojów alkoholowych powstrzymać jest apostolstwem, które Kościół przyjmuje i uznaje, chwali i błogosławi. W odniesieniu do Krucjaty Wstrzemięźliwości z lat 1957-60, do tradycji której nawiązuje obecna Krucjata Wyzwolenia Człowieka, wyraził uznanie Kościoła Jego Eminencja Ksiądz Kardynał Stefan Wyszyński, Prymas Polski, w błogosławieństwie przesłanym Krucjacie w dniu 28. 10. 1957 r.: Chodzi nie tylko o to, by ludzie wyrzekli się wódki, lecz by jak najwięcej ich z pobudek nadprzyrodzonych wyrzekło się wszelkich napojów alkoholowych. Zrozumieliście tę prawdę. Kroczcie więc za nią naprzód. Uczcie ludzi lepszego, Bożego pojmowania sprawy trzeźwości. Ukażcie im abstynencję od strony jak najbardziej właściwej: jako wynagrodzenie Bogu za wszystkie zniewagi, których doznaje od tych, co w nietrzeźwości zapominają o swym człowieczeństwie. Niech jak najwięcej naszych braci i sióstr zrozumie, że tym drobnym stosunkowo wyrzeczeniem wybłagać mogą u Boga zmiłowanie nad ludźmi, którzy zgubili się w oparach alkoholu, zmiłowanie nad ich rodzinami i otoczeniem, zmiłowanie nad narodem naszym spychanym do przepaści przez nieszczęsny nałóg i jego skutki. Kard. Franciszek Macharski w liście na Tydzień modlitw o trzeźwość narodu (r. 1979) pisze: Proszę was przez miłość Pana Jezusa, abyście podjęli trud trzeźwości czy też całkowitego powstrzymania się od alkoholu. Proszę o to przez przyczynę Matki Najświętszej, Tej, którą czcimy na Jasnej Górze, w Kalwarii Zebrzydowskiej, na tylu miejscach pielgrzymek, we wszystkich kościołach i wszystkich rodzinach. Niech to będzie nasz dar na jubileusz św. Stanisława w roku odnowy religijnej i moralnej narodu! Niech to będzie nasz dar dla Boga za Ojca Świętego. Niech to będzie nasz dar na powitanie Ojca Świętego na naszej ziemi! Dar każdego z osobna, dar rodzin, parafii, dar każdej wspólnoty dorosłych, młodzieży i dzieci.
A Ojciec Święty Jan Paweł II powiedział do Polaków w czasie środowej audiencji w dniu 21.03.79 r.: Człowiek nie może być sobą, po prostu nie może być sobą; nie jest godny swojego imienia, jeśli nie potrafi sobie mówić nie. Otóż to nie, to jest właśnie znaczenie Wielkiego Postu, praktyki postu, to twórcze "nie" muszę umieć sobie odmówić. Na to, żeby umieć odmówić sobie rzeczy niedozwolonych, trzeba umieć odmówić sobie również rzeczy dozwolonych. Na pewno w naszej polskiej praktyce wielkopostnej dochodzi w szczególny sposób, do głosu potrzeba trzeźwości. Niedawno czytałem w Tygodniku Powszechnym apel mojego następcy w Krakowie na ten temat, nie mogę nic innego zrobić, tylko się pod tym apelem z całego serca podpisuję i całym sercem go powtarzam pod adresem wszystkich, którym potrzebne jest to "nie", ażeby zachować ludzką godność i żeby służyć dobru wspólnemu rodziny, narodu, ojczyzny. Niech tyle wystarczy, resztę już sami zechciejcie domyśleć.
7. Abstynencja ma również ogromną wartość praktyczną w walce z alkoholizmem jako środek niezbędny do ratowania alkoholików i środek skutecznie godzący w przyczyny alkoholizmu.
Jest dzisiaj pewnikiem naukowym, nie podlegającym dyskusji że alkoholik może być wyratowany z nałogu jedynie pod tym warunkiem, że stanie się całkowitym abstynentem od alkoholu do końca życia. Aby jednak alkoholik, z reguły człowiek o słabej woli, mógł wytrwać w postanowieniu abstynencji, musi znaleźć moralne oparcie w dobrowolnych abstynentach o silnej woli, cieszących się poważaniem innych, musi znaleźć się w środowisku abstynenckim lub przynajmniej w środowisku, gdzie obecność jednego lub kilku abstynentów złamała powszechny towarzyski przymus picia. Stąd postulat dobrowolnej abstynencji podjętej z myślą o ratowaniu bliźnich, będących ofiarami nałogu, a więc z motywu miłości bliźniego. Abstynencja z tego punktu widzenia ukazuje się nam jako niezbędny składnik akcji ratunkowej na rzecz alkoholików oraz jako czyn chrześcijańskiej miłości bliźniego.
8. Abstynencja nabiera również wielkiego znaczenia z punktu widzenia profilaktyki przeciwalkoholowej, w odniesieniu zwłaszcza do dzieci i młodzieży. Utrzymanie dzieci i młodzieży w całkowitej abstynencji przez okres jak najdłuższy - przynajmniej do 18 roku życia - to postulat wychowawczy, którego wartości i potrzeby nikt rozumny dziś nie neguje. Zrealizowanie tego postulatu będzie jednak praktycznie niemożliwe, jeżeli młodzież nie będzie na każdym kroku stykała się z przykładem abstynencji wychowawców i innych przedstawicieli starszego pokolenia, zwłaszcza tych, którzy dla niej są wzorem i autorytetem. Jeżeli picie alkoholu w oczach młodzieży będzie uchodziło za rzecz dozwoloną "tylko dla dorosłych", to będzie ono właśnie dlatego rzeczą atrakcyjną i pociągającą.
9. Abstynencja godzi skutecznie w przyczyny alkoholizmu a zwłaszcza w zwyczaje alkoholowe, które powszechnie panują w życiu towarzyskim i w łączący się z nimi towarzyski przymus picia. Zwyczaje alkoholowe - to główna ostoja alkoholizmu. Dopóki one panują nie może być mowy o ratowaniu alkoholików i o ustrzeżeniu od popadnięcia w nałóg narastających pokoleń. Reforma zwyczajów towarzyskich, złamanie towarzyskiego terroru alkoholowego, to conditio sine qua non powodzenia wszelkiej akcji przeciwalkoholowej. Tego zaś nie da się osiągnąć bez abstynencji i dlatego abstynencja staje się koniecznym środkiem w walce z nowoczesnym alkoholizmem. Dlatego Krucjata Wyzwolenia Człowieka tak zdecydowanie stoi na gruncie propagowania abstynencji, przyjmując zasadniczą tezę sformułowaną przez ks. Jana Kapicę: Nowoczesny alkoholizm nie da się pokonać beż abstynencji. Z tego punktu widzenia należy także rozpatrzyć problem tzw. niewinnych, symbolicznych toastów, aby zrozumieć, że kieliszek wina może obojętny pod względem etycznym i zdrowotnym, nie jest jednak obojętnym dla taktyki ruchu przeciwalkoholowego, albowiem oznacza on podtrzymanie i umocnienie zwyczaju alkoholowego, który wprawdzie nie zawsze hic et nunc, ale w istocie swej jest najpoważniejszym źródłem alkoholizmu.
10. Krucjata Wyzwolenia Człowieka propaguje zdecydowanie abstynencję również w odniesieniu do wina i piwa. Aczkolwiek wzbudza to najwięcej oporów i sprzeciwów, to jednak Krucjata nie może zrezygnować z tego postulatu, gdyż pozbawiłoby to w niedalekiej przyszłości całą akcję Krucjaty jej skuteczności. Picie wina i piwa bowiem, chociażby nawet było aktualnie formą picia mniej szkodliwą od picia wódki, to jest jednak nie mniej szkodliwe, jeśli chodzi o utrzymywanie się nałogu alkoholowego, a nawet bardziej szkodliwe z punktu widzenia powstawania nałogu. Zarówno więc ze względu na ratowanie alkoholików, jak i z punktu widzenia profilaktyki trzeba w ruchu przeciwalkoholowym podtrzymać postulat abstynencji również od piwa i wina.
11. Krucjata Wyzwolenia Człowieka propaguje abstynencję również ze względu na jejwartości wychowawcze. Jest ona doskonałym środkiem wyrabiania cnoty wstrzemięźliwości, siły woli i charakteru, a przede wszystkim tak potrzebnej dzisiaj samodzielności i odwagi moralnej uzdalniającej do płynięcia przeciw prądowi opinii i powszechnych zwyczajów. Jest ona także doskonałym środkiem wyodrębnienia spośród biernej masy i zorganizowania do jednolitej akcji przeciwalkoholowej ludzi aktywnych, idealistów z poczuciem społecznej odpowiedzialności i o nastawieniu apostolskim. Tylko tacy ludzie, którzy dla ratowania bliźnich i narodu od klęski alkoholizmu zdobędą się na osobistą ofiarę wyrzeczenia się alkoholu, którzy sami wyzwolą się spod wszelkich alkoholowych przesądów i zajmą postawę bezkompromisową wobec alkoholowych zwyczajów, są zdolni do prowadzenia walki i do stworzenia aktywnego, bojowego i zwycięskiego ruchu przeciwalkoholowego. Tylko abstynencja jest skutecznym hasłem mobilizującym do walki i środkiem walki z alkoholizmem, umiarkowanie natomiast - samo w sobie może nienaganne - jest jednak jako takie hasło i środek w walce z alkoholizmem całkowicie bezużyteczne. Chociażby powszechne prawdziwe umiarkowanie wszystkich było celem ruchu przeciwalkoholowego, to osiągnąć je można tylko przez dobrowolną abstynencję wielu. Człowiek umiarkowany zajmuje w walce z alkoholizmem pozycję obojętną, neutralną, a dopiero abstynent wnosi pozytywny wkład w dzieło otrzeźwienia narodu. Z tego względu Krucjata Wyzwolenia Człowieka uważa za bezcelowe organizowanie w ruchu przeciwalkoholowym ludzi umiarkowanych i propaguje zdecydowanie całkowitą abstynencję.
12. Wreszcie idea abstynencka głoszona przez Krucjatę Wyzwolenia Człowieka nabiera jeszcze szczególnej wartości i atrakcyjności przez zespolenie jej z ideą wyzwolenia człowieka.
Abstynencja przyjęta świadomie i dobrowolnie wyzwala tego, kto ją praktykuje, bowiem osoba określa i tworzy sama siebie przez decyzję. Im ta decyzja jest bardziej dojrzała, tym pełniej człowiek realizuje siebie jako osobę. Czyn abstynencji wyzwala:
- od względu ludzkiego, który często paraliżuje wolne postępowanie człowieka;
- od bezmyślności; człowiek poddający się naciskom, sloganom, zwyczajom, nie jest wolny; wolnym jest wtedy, gdy wybiera rozumnie;
- od zależności od alkoholu; częste używanie alkoholu prowadzi bowiem do zaburzenia zdolności decyzji. Alkoholicy nie są ludźmi wolnymi. Tylko abstynencja daje pełną gwarancję zabezpieczenia się przed takim uzależnieniem;
- od przymusu, który prowadzi ludzi do postawy określanej często słowem "musiałem".
Abstynencja wyzwala drugiego człowieka poprzez solidarne stanięcie obok niego tam, gdzie chcemy go doprowadzić. Jest to "taktyka podania dłoni" zamiast głoszenia haseł i programów, które jeszcze nie przynoszą wyzwolenia. Wyzwalając innych, wyzwalamy siebie. Ostatecznie wyzwalający prowadzi wyzwolonego do Chrystusa, w którym jest ideał i realizacja naszej wolności.
Tylko człowiek wolny może wyzwalać innych. Ci wolni ludzie mają stworzyć "nowe wojsko Gedeona".
Ks. Franciszek Blachnicki
Panno Najświętsza,
nieraz nurtuje mnie wewnętrzny niepokój.
Pod wpływem różnych rzeczy,
które widzę na ulicy, w kinie,
pod wpływem tego, co nieraz usłyszę,
staję się niepewny.
Rodzi się we mnie walka między pokusą do grzechu
a pragnieniem, by nie stracić łaski.
Panno czysta, przypomnij mi,
że czystość jest cnotą karności i umiaru,
a nie jarzmem przyciągającym człowieka,
że - przeciwnie - pomaga mu dążyć wzwyż.
Nie dopuść, bym poddał się złu,
bym szkodził swemu zdrowiu,
rozwojowi mego umysłu i woli
Nie pozwól bym obraził Twego Syna.
Uproś mi pokój wewnętrzny i radość,
i taką miłość do Chrystusa,
bym Go stawiał ponad wszelkie
radości tego świata.
Zapraszamy na XXXVI Ogólnopolską Pielgrzymką Krucjaty Wyzwolenia Człowieka na Pola lednickie - 24 września 2016 r.
Plan spotkania
10.00 Zawiązanie wspólnoty i konferencja
11.00 Droga krzyżowa ze świadectwami
12.30 Eucharystia
14.00 Agapa
16.00 Nabożeństwo odnowienia chrztu
Poniżej pełna treść przemówienia dr Banasiuk:
Szanowny Panie Marszałku,
Panie i Panowie Posłowie,
Szanowni Państwo,
Stoję tu w imieniu blisko pół miliona obywateli Rzeczypospolitej Polskiej, którzy poparli projekt inicjatywy „Stop Aborcji”. Kolejne 150 tysięcy wyborców zwróciło się do Państwa – polskich parlamentarzystów z apelem o pełną ochronę dzieci również w prenatalnym okresie ich rozwoju. W krótkim czasie, ponad 600 tys. waszych wyborców wyraziło wolę, byście stanęli odważnie w obronie najsłabszych Polaków: dzieci i kobiet, które tracą życie lub cierpią psychicznie z powodu aborcji. Aborcja, to rzeź niewinnych dzieci, piekło kobiet i moralna kompromitacja mężczyzn. Polskiemu narodowi najpierw zaordynowali ją hitlerowscy zbrodniarze, a na masową skalę narzucił komunistyczny reżim.
Panie Marszałku, Wysoka Izbo.
Kilka miesięcy temu w warszawskim szpitalu Świętej Rodziny cierpiąc w samotności umierał mały Wiktorek, urodzony żywo w trakcie aborcji. Pozostawiony bez pomocy medycznej, pozbawiony podstawowych praw. Nie próbowano nawet ukoić jego bólu, gdy przez pół godziny kwilił w agonii. Cała Polska okazała współczucie temu małemu dziecku z zespołem Downa, przemocą wydobytemu z organizmu matki po to, by konało w męczarniach.
Tymczasem Rzecznik Praw Pacjenta Krystyna Kozłowska stwierdziła, że nie doszło do naruszenia prawa! Powołała się przy tym na opinie krajowych konsultantów.
Jeśli prawo pozwala personelowi szpitalnemu obserwować męczarnie dziecka oczekując jego śmierci, zamiast nieść mu pomoc, to jest to prawo nieludzkie – prawdziwe ustawowe bezprawie! Takim właśnie ustawowym bezprawiem jest regulacja określana często mianem „kompromisu”. Ten kompromis zabija!
Wprowadzone dwadzieścia lat temu „wyjątki aborcyjne” są coraz szerzej interpretowane. Piętnaście lat temu, w wyniku aborcji życie traciło niewiele ponad 100 dzieci rocznie. Dzisiaj - bez zmiany prawa – aborcji jest nawet dziesięciokrotnie więcej. Wedle danych publikowanych w 2007 r. w British Journal of Obstetrics and Gynecology, jedno na dziesięcioro dzieci poddawanych aborcji po 23 tygodniu ciąży umiera jak Wiktorek cierpiąc w opuszczeniu. Pozostałym dzieciom nie dane jest nawet zapłakać. Ich życie dławione jest jeszcze w łonie matki. Te starsze, z zespołem Downa, mają już dwadzieścia i więcej tygodni. Śmierć zabiera je, gdy sztucznie wywołane skurcze porodowe miażdżą ich małe ciała.
Obecnie ponad 900 aborcji rocznie dokonywanych jest na dzieciach podejrzewanych m.in. o niepełnosprawność wywołaną zespołem Downa, Turnera, Edwardsa. Jednak zabijane są również dzieci zdrowe, które poczęły się w „okolicznościach uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego”. Nadzieją dla wszystkich tych dzieci jest projekt „Stop Aborcji”, który wprowadza pełną ochronę życia każdego dziecka, tak przed, jak i po urodzeniu.
Panie Marszałku, Wysoka Izbo.
Gdy w 1956 roku komuniści wdrażali w Polsce sowieckie rozwiązania aborcyjne, ich propagatorką była prokurator Helena Wolińska, uczestniczka sądowych mordów na bohaterach podziemia niepodległościowego, takich jak generał August Fieldorf „Nil”. Z satysfakcją pisała o „przekreśleniu ochrony prawnej życia płodu” której dokonano gwarantując ustawowo bezkarność aborcji. Niestety, również w wolnej Polsce poglądy prokurator Wolińskiej znajdują gorliwych krzewicieli.
Walka z komunistycznym zniewoleniem była jednocześnie walką o prawną ochronę dzieci przed urodzeniem, którą Naród przyrzekł swej Królowej w Ślubach Jasnogórskich . Pierwszy projekt ustawy o ochronie życia został złożony w 1989 roku W 1993 roku dokonano ważnego kroku na drodze do pełnej ochrony życia dzieci przed urodzeniem a dzisiaj wreszcie możemy zakończyć to dzieło, wypełniając to, co na Jasnej Górze przyrzekały nasze Matki i Ojcowie.
Możemy wreszcie odrzucić dziedzictwo stalinowskiego ustawowego bezprawia. Dzisiaj możemy dać szansę na bezpieczne narodziny każdemu dziecku, również temu choremu lub poczętemu w traumatycznych okolicznościach. Wystarczy, że odważymy się na zmianę. Wystarczy, że wybierzemy życie.
Panie Marszałku, Wysoka Izbo.
Obrona dzieci w najwcześniejszym etapie ich rozwoju, to również realizacja podstawowych praw dziecka. Praw wynikających tak z naszej Konstytucji, jak i z norm prawa międzynarodowego.
Konwencja o prawach dziecka z 1989 roku – w ślad za Deklaracją Praw Dziecka ONZ - jasno stwierdza, że „dziecko, ze względu na swoją niedojrzałość fizyczną oraz umysłową, wymaga szczególnej opieki i troski, w tym właściwej ochrony prawnej, zarówno przed, jak i po urodzeniu”. Polska Konstytucja gwarantuje każdemu prawną ochronę życia oraz nakazuje równe traktowanie wszystkich ludzi. W 1997 roku Trybunał Konstytucyjny stwierdził ponad wszelką wątpliwość, że "od momentu powstania życie ludzkie staje się wartością chronioną konstytucyjnie także w fazie prenatalnej.” Dlatego Inicjatywa „Stop Aborcji” usuwa niekonstytucyjne przesłanki pozwalające zabijać niewinne dzieci na wczesnym etapie ich rozwoju.
Spośród 196 istniejących współcześnie państw, 122 chronią życie nienarodzonych dzieci lepiej niż Polska. Nawet w Europie, takie kraje jak Irlandia, Irlandia Północna oraz Malta gwarantują dzieciom poczętym wyższy standard ochrony niż Polska.
Mamy dziś szansę, by stanąć na czele tych państw, które wyznaczą nowe, wyższe standardy praw człowieka i skutecznie przeciwstawią się wykluczeniu najsłabszych.
Panie Marszałku, Wysoka Izbo.
Inicjatywa obywatelska „Stop Aborcji” ma chronić zarówno dzieci, jak i kobiety. W czasie, gdy powszechnie odstępuje się od wymierzania kary śmierci za nawet najcięższe przestępstwa, na świecie miliony niewinnych dzieci jest zabijanych w majestacie prawa. Organizacja Narodów Zjednoczonych wskazuje, że w światowej populacji już teraz brakuje 200 milionów dziewcząt, które padły ofiarą aborcyjnej selekcji ze względu na płeć lub dzieciobójstwa. Upowszechnienie aborcji oznacza nade wszystko śmierć dziewczynek i to nie tylko w Azji lub Afryce ale również w Europie i Stanach Zjednoczonych.
Aborcja pociąga za sobą dyskryminację i śmierć kobiet, w tym również śmierć matek. Wyraźnie wskazują na to dane Banku Światowego i Światowej Organizacji Zdrowia. W Polsce, odkąd w 1993 roku ograniczono dostępność aborcji, wskaźnik śmiertelności okołourodzeniowej matek spadł pięciokrotnie!; Dane Światowej Organizacji Zdrowia jasno pokazują, że w efekcie poziom śmiertelności okołourodzeniowej w Polsce jest dwukrotnie niższy niż w Niemczech, trzykrotnie niższy niż w Anglii i blisko pięciokrotnie(!) niższy niż w Stanach Zjednoczonych. W upowszechniającej aborcję Anglii współczynnik śmiertelności okołourodzeniowej matek był w ostatnim dziesięcioleciu dwukrotnie wyższy niż w chroniącej całkowicie życie Irlandii; W tych stanach Meksyku, gdzie chroni się życie dzieci przed urodzeniem, poziom śmiertelności kobiet jest 23% niższy niż w pozostałych stanach.
Aborcja jest piekłem nie tylko dzieci, ale również kobiet. I dlatego należy położyć jej kres. W pełni świadoma tego jest większość Polaków. Wśród zapytanych o treść inicjatywy w majowym badaniu IBRIS, ponad 58% respondentów popiera zawarty w niej postulat całkowitego zakazu aborcji z zachowaniem możliwości ratowania, potencjalnie zagrożonego, życia matki. Wśród osób w wieku od 18-24 lat, rozwiązanie takie popiera niemal 80% Polaków.
Panie Marszałku, Wysoka Izbo.
Mając na względzie tak szerokie poparcie dla zrównania ochrony prawnej dzieci przed narodzeniem z ochroną przysługującą im po urodzeniu, przygotowaliśmy projekt ustawy, który znosi istniejącą dotychczas dyskryminację ze względu na stopień rozwoju, niepełnosprawność, okoliczności poczęcia czy porodu oraz gwarantuje opiekę matkom.
Po pierwsze, aby przywrócić pełną ochronę życia dzieci poczętych, projekt zakłada, że sytuacje, które dotychczas pozwalały w majestacie ustawy dokonać aborcyjnego zabójstwa dziecka, staną się podstawą do uzyskania przez rodziny pomocy materialnej i opieki ze strony państwa.
Po drugie, zapewniliśmy pełną możliwość ratowania życia matki. Projekt przewiduje, że dopuszczalne jest prowadzenie wszelkich działań medycznych ratujących życie matki, nawet jeżeli mogą doprowadzić one do śmierci dziecka (tak jak w przypadku ciąży pozamacicznej). Gdy rozwój wypadków nieuchronnie prowadzi do śmierci matki lub dziecka, to do matki należy dokonanie wyboru wśród dostępnych procedur medycznych.
Po trzecie, projekt potwierdza, że dziecku, które jeszcze przed urodzeniem jest adresatem opieki medycznej, przysługują prawa pacjenta, w tym realizowane w jego imieniu przez rodziców prawo do informacji. Dlatego projekt stanowi niepowtarzalną szansę dla rozwoju diagnostyki prenatalnej. Dotychczas ustawa dawała dostęp do badań prenatalnych głównie w celu stwierdzenia przesłanek aborcyjnego zabicia dziecka. Chcemy, by te badania odzyskały swój diagnostyczny i terapeutyczny charakter. By były powszechnie dostępne.
Po czwarte, projekt przywraca prawnokarną ochronę życia dziecka poczętego, w miejsce dotychczasowej ochrony bezosobowego „stanu ciąży”. Tym samym, każdy zamach na życie dziecka poczętego, podobnie jak każdy zamach na życie człowieka w późniejszym okresie rozwoju, winien pociągać za sobą karną reakcję państwa. W związku z tym, projekt, podobnie jak ustawodawstwo zdecydowanej większości krajów świata, wprowadza odpowiedzialność karną wszystkich sprawców aborcji. Odpowiedzialność w pełnym zakresie powinny ponosić te osoby, które pomagały lub nakłaniały do odebrania życia dziecku poczętemu, w tym ojciec dziecka skutecznie nakłaniający matkę do aborcji lub dostarczający jej środki poronne.
Matka dziecka została w projekcie zabezpieczona przed wszelką nieuzasadnioną odpowiedzialnością karną. Zwolniona jest z wszelkiej odpowiedzialności za nieumyślne zabicie swego dziecka. Projekt w niczym nie zmieni też sytuacji matki, która poroniła. Co więcej, nawet gdy matka umyślnie pozbawi swe poczęte dziecko życia, z uwagi na wieloaspektowość tych sytuacji, projekt dopuszcza zawsze możliwość odstąpienia przez sąd od wymierzenia kary. W ten sposób zapewnienie pełnej prawnej ochrony życia dziecka pogodzone zostaje z możliwością niekarania kobiety.
Panie Marszałku, Wysoka Izbo.
Dziś odzyskujemy państwo polskie. Wspólnie przywracamy Ojczyźnie godność, która tak długo była poniewierana. Czas najwyższy na działania także w obszarze ochrony życia.
Wystarczy tylko odrzucić stalinowskie dziedzictwo Heleny Wolińskiej i budować Polskę na szacunku do człowieka, czego zawsze uczył nas Jan Paweł II - największy promotor ludzkiej godności i praw człowieka.
Tak jak Polska ma szansę stanąć na czele państw wyznaczających nowe, wyższe standardy praw człowieka, tak Państwo mają dziś również szansę by wybrać życie – dla dobra kobiet i dzieci.
Oto kilka myśli na temat tego czym jest i co powinno zawierać świadectwo.
Na początek powinieneś wiedzieć, że aby powiedzieć świadectwo nie musisz być doskonały. Twoje świadectwo może pomóc komuś otworzyć się na działanie Jezusa...
CO ZAWIERA ŚWIADECTWO?
jacy byliśmy- jak bardzo potrzebowaliśmy zbawienia
(o sobie kim jesteś, jak wyglądało twoje życie wcześniej, jacy byliśmy)
co sie zdarzyło-jak przyjęliśmy zbawienie Jezusa,wiara i nawrócenie
(kiedy, jak, co, jak to się stało...)
przemiana- gdzie doświadczam zbawienia (co sie zdarzyło, jak to przebiegało, co się zmieniło, co Jezus ci dał, a co zabrał)
zachęta- jeśli dla mnie to i dla ciebie, skoro mnie Jezus przemiemił, uzdrowił, wyzwolił z grzechu, umocnił... - to i Ciebie może!
CECHY ŚWIADECTWA
radosne – (uśmiech, ogień, przekonanie- znalazłem skarb, radość wynikająca z doświadczenia zbawiania, ze spotkania z Jezusem, to nie jest wesołkowatość, choć mówienie z naturalnym humorem mile widziane)
krótkie – mówić o tym co najważniejsze, bez zbędnych szczegółów
skoncentrowane na Jezusie - nie ja, lecz On, co On uczynił, co zmienił, co dzięki Niemu zrozumiałeś np. Jezus sprawił, że..., Bóg tak poustawiał wydarzenia, że..., Jezus sprawił, że spotkałem..., Bóg dał mi taką możliwość..., dzięki Chrystusowi stało sie tak, iż...)
nie mówimy o tym, czego innym brakuje (nie tracimy czasu na mówienie jacy to my niegodni jesteśmy, zdenerwowani...)
nie wzbudzać poczucia duchowej wyższości, lecz doświadczenie miłosierdzia (ja doświadczyłem Jezusa i chce z tobą podzielić tą radością)
świadectwo to nie spowiedź – niemów o swoich grzechach, jeśli mówisz to zrób to dyskretnie, nie wspominaj o kwestiach zbyt intymnych
bez negatywnych wypowiedzi o innych, nie krytykować, nie można nikogo piętnować
proste w sposobie mówienie, bez wulgaryzmów
bez nowoczesnej propagandy i reklamy, bez przesady i nieprawdziwości
szczerze i trzeźwo, ukazać zdarzenia i przemiany w życiu
nie przemilczaj obaw i oporów wobec Boga, nieudolności w naśladowaniu Jezusa
unikać wyrażeń: całkiem inaczej, całkowita pewność (raczej: mam nadzieję..., z Bożą pomocą...)
dostosuj świadectwo do odbiorców
mów własnymi słowami: BĄDŹ SOBĄ!
1P 3.15n : ...”bądźcie zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga sie od was uzasadnienia tej nadziei która w was jest”...
PRZYGOTOWANIE ŚWIADECTW
cel składania świadectwa - uwielbienie Boga
przekonanie-pokonanie wewnętrznego oporu
w trudnościach – modlitwa do Ducha Świetnego
nie koncentrujemy się na sobie (jak wypadniemy, jacy jesteśmy niegodni, nieśmiali, zdenerwowani )
nie moralizujemy i nie nauczamy ( to nie kazanie czy wykład – to twoje osobiste doświadczenie wiary)
mówić interesująco i dynamicznie (zdarzenia wesołe)
włączyć całe ciało (mimika, gestykulacja, wzrok, dobra słyszalność)
czas- 3-10minut
unikaj gwary, skrótów rozumianych tylko pewne osoby np. OM, Shalom, KODA
świadectwo powinno być napisane. Pisanie pozwala ustawić odpowiednie proporcje między poszczególnymi elementami świadectwa, pozwala wyeliminować zbędne szczegóły, rozbudować zbyt oszczędnie opowiedziane kwestie
Módl sie proś Boga o możliwość i siłę w dawaniu świadectwa (J 14,14)
Ufaj Bogu, On jest przy Tobie, kiedy mówisz !
REZULTATY ZOSTAW BOGU!!!
Uchwała II Kongregacji Diakonii Ruchu Światło-Życie
|
I.CHARYZMAT RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIE1. HistoriaRuch Światło-Życie ma swoje źródło w nurcie odnowy Soboru Watykańskiego II, dlatego – jak wierzymy – powstał z inspiracji Ducha Świętego i jest od samego początku – używając określenia Założyciela – dziełem Niepokalanej, Matki Kościoła. Założyciel Ruchu, Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki (1921-1987), odczytując znaki czasu, rozpoczął na polskiej ziemi dzieło Oaz Żywego Kościoła od organizowania rekolekcji oazowych dla ministrantów (1954), Krucjaty Wstrzemięźliwości (1957-1960), a w latach następnych wypracował cały system formacyjno-ewangelizacyjny, obejmujący dzieci, młodzież i dorosłych, a także rodziny (1973). Tak ukształtowany Ruch Żywego Kościoła został zawierzony Niepokalanej, Matce Kościoła 11 czerwca 1973 roku w Krościenku nad Dunajcem przez kardynała Karola Wojtyłę. Akt ten Ruch uznaje za swój akt konstytutywny, a Krościenko jest siedzibą Ruchu i siedzibą żeńskiej wspólnoty konsekrowanej Ruchu – Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła. W roku 1976 Ruch Żywego Kościoła przyjął nazwę „Ruch Światło-Życie”. Wspólnoty rodzin – w ramach Ruchu Światło-Życie – ubogacone od początku o duchowość międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre Dame przyjęły nazwę ruch Domowy Kościół (1978). Kapłani Ruchu od początku gromadzeni przez ks. Franciszka Blachnickiego wokół ideału Chrystusa Sługi utworzyli Stowarzyszenie „Unia Kapłanów Chrystusa Sługi”. W latach siedemdziesiątych zaczęły powstawać pierwsze wspólnoty Ruchu Światło-Życie na Słowacji i w Czechach. W roku 1982 Założyciel utworzył w Carlsbergu w Niemczech Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. W kolejnych latach wspólnoty Ruchu Światło-Życie powstawały w wielu innych krajach. 2. FormacjaRuch Światło-Życie obejmuje ludzi różnego wieku i powołania. Cel i program Ruchu wyrażają najkrócej greckie słowa (światło) i (życie), wpisane w znak krzyża i formuła „Światło-Życie”, oznaczająca jedność światła danego od Boga i życia, czyli świadectwo chrześcijańskiego życia. Sprawcą tej jedności – jak wierzymy – jest Duch Święty. On sprawia, że światło rozumu, światło sumienia, światło słowa Bożego, światło Chrystusa jako wzoru osobowego i światło Kościoła w formowaniu dojrzałych chrześcijan rodzi nowego człowieka we wspólnocie Kościoła. Formacja podstawowa w Ruchu Światło-Życie jest oparta na „Obrzędach chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych” i rozpoczyna się od ewangelizacji (indywidualnej bądź przez rekolekcje: ewangelizacyjne lub stopnia podstawowego) prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela (Oaza Nowego Życia I stopnia) i do włączenia się w grupę formacyjną uczniów Chrystusa. Pierwszy etap deuterokatechumenatu realizowany według „Drogowskazów Nowego Człowieka”, czyli „Dziesięciu kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej” prowadzi do uczestnictwa w Oazie Nowego Życia II stopnia. Rozpoczęta w niej inicjacja liturgiczna jest kontynuowana w drugim etapie formacji, w którym istotnym elementem jest przeżycie Triduum Paschalnego w formie rekolekcji i odnowa przymierza chrztu świętego. Trzeci etap formacji – mistagogiczny – obejmuje pogłębienie eklezjologiczne (Oaza Nowego Życia III stopnia) i odkrywanie swojego miejsca w Kościele w różnorakiej posłudze diakonijnej. Na każdym z etapów formacja odbywa się przez systematyczną indywidualną pracę uczestnika, przez cotygodniowe spotkania w małej grupie z animatorem oraz przez uczestnictwo w dniach wspólnoty Ruchu. Cechą charakterystyczną tej formacji jest wychowanie do liturgii i przez liturgię. Na tym fundamencie oparte są szczegółowe programy formacyjne odpowiednie dla wieku i stanu. Małżeństwa Domowego Kościoła Ruchu Światło-Życie realizują duchowość małżeńską zaczerpniętą z charyzmatu Equipes Notre Dame, której celem jest wzajemne uświęcanie się małżonków, tworzenie jedności małżeńskiej i realizowanie katechumenatu rodzinnego. Formacja Domowego Kościoła jest realizowana zarówno w oparciu o system pracy Equipes Notre Dame jak i Ruchu Światło-Życie. Łączy się to z przyjęciem zobowiązań opisanych w „Zasadach Domowego Kościoła Ruchu Światło-Życie”. Dokument ten reguluje zasady działania Domowego Kościoła w ramach Ruchu Światło-Życie. Na poszczególnych stopniach oazy rekolekcyjnej, a zwłaszcza na I stopniu, formacja małżonków poszerzona jest o zagadnienia dotyczące duchowości małżeńskiej i życia rodzinnego, na II stopniu także o tzw. liturgię rodzinną a na III stopniu o budowanie wspólnoty w aspekcie wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej w Kościele. Podstawowa praca formacyjna małżonków odbywa się w rodzinie, w comiesięcznych spotkaniach kręgu rodzin oraz przez uczestnictwo w dniach wspólnoty Ruchu. Ważną rolę w formacji Domowego Kościoła spełniają odbywające się w ciągu roku kilkudniowe rekolekcje, zwane Oazą Rekolekcyjną Animatorów Rodzin. Dla młodszych grup wiekowych Ruch Światło-Życie proponuje formację w Oazie Dzieci Bożych i Oazie Nowej Drogi, kontynuowaną w ciągu roku zasadniczo w zespołach służby liturgicznej. Formacja ta ma dostosowany do wieku charakter deuterokatechumenalny i oparta jest na idei dziecięctwa Bożego, przeżywanego w relacji do Boga Ojca przez Syna w Duchu Świętym. 3. DiakoniaRezultatem formacji podstawowej członków Ruchu jest świadomość odpowiedzialności za sprawy Kościoła i świata, która wyraża się w podejmowaniu służby na rzecz Ruchu i wspólnot lokalnych. Z poczucia odpowiedzialności za losy Narodu wyrosła Krucjata Wyzwolenia Człowieka. Osoby podejmujące posługę w Ruchu określa się mianem Diakonii Ruchu Światło-Życie. Ze względu na teren działania wyróżnia się diakonie centralne, filialne, diecezjalne, rejonowe i parafialne. Różne dziedziny działalności Ruchu rodzą potrzebę powstawania na każdym szczeblu terytorialnym diakonii podejmujących posługę na rzecz jedności, ewangelizacji, miłosierdzia, wyzwolenia, życia, deuterokatechumenatu, oaz rekolekcyjnych, Domowego Kościoła, liturgii, modlitwy, wspólnot lokalnych oraz innych. Diakonie te gromadzą osoby wszystkich stanów. Działanie Diakonii Ruchu Światło-Życie określają następujące zasady:
W roku Wielkiego Jubileuszu 2000 Konferencja Episkopatu Polski powołała stowarzyszenie „Diakonia Ruchu Światło-Życie”. Stowarzyszenie to nie zastępuje Ruchu, jest jedynie prawną formą organizacji jego diakonii powołaną w tym celu, aby Ruch Światło-Życie mógł lepiej służyć swoim charyzmatem budowaniu Kościoła i pełnieniu jego misji w świecie. II.DUCHOWOŚĆ RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIEPrzez duchowość należy rozumieć pewne zasady natury religijnej, o ile przenikają one i kształtują świadomość oraz postawy i relacje międzyosobowe. 1. Osobista relacja do Jezusa Chrystusa, Jedynego Pana i ZbawicielaDuchowość Ruchu Światło-Życie cechuje przede wszystkim personalizm chrystocentryczny, polegający na przeżywaniu swojego życia i powołania chrześcijańskiego jako bezpośredniej, osobowej relacji do Osoby Jezusa Chrystusa, Jedynego Pana i Zbawiciela. Wiara pojęta jako osobiste przyjęcie Jezusa, oddanie i poddanie Mu siebie, zjednoczenie z Nim w myśleniu i działaniu, musi zawsze inspirować życie wewnętrzne i zaangażowanie członków Ruchu Światło-Życie. 2. Poddanie się działaniu Ducha ŚwiętegoZjednoczenie z Chrystusem dokonuje się w Duchu Świętym, który jedynie może wzbudzić w nas wiarę i dążenie do oddania się Jezusowi przez bezinteresowną miłość – agape. Duchowość Ruchu Światło-Życie cechuje więc również otwarcie się na działanie Ducha Świętego i Jego dary – charyzmaty i w tym znaczeniu jest duchowością charyzmatyczną. Wyraża się przede wszystkim w pielęgnowaniu życia modlitwy osobistej i wspólnej przeżywanej jako osobiste spotkanie z Jezusem w Duchu Świętym. 3. Na wzór Chrystusa SługiCharakterystycznym momentem duchowości Ruchu Światło-Życie jest dążenie do zjednoczenia z Jezusem jako Tym, który jest Chrystusem – Mesjaszem – Pomazańcem, czyli Tym, który przyszedł, aby służyć i życie oddać dla wypełnienia woli Ojca i Jego planu zbawienia. W tym celu Jezus został namaszczony Duchem Świętym w myśl słów „Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność” (Łk 4, 18). Ten biblijny obraz Chrystusa Sługi znajduje się w centrum duchowości Ruchu Światło-Życie i określa jego ideał formacyjny. Określa on powołanie członka Ruchu Światło-Życie jako powołanie do uczestnictwa w namaszczeniu Chrystusa Duchem Świętym dla dzieła ewangelizacji i wyzwolenia oraz budowania wspólnoty Kościoła. Wszczepienie w postawę Chrystusa Sługi przez namaszczenie Jego Duchem zapewnia Ruchowi Światło-Życie wewnętrzne i dynamiczne skierowanie ku wielkiej jedności planu Ojca w mocy bezinteresownej służby. 4. Ku Ojcu, przez Chrystusa w Duchu ŚwiętymPowyższa duchowość Ruchu Światło-Życie może być określona również jako duchowość trynitarna, ukazująca całościową wizję życia w Duchu Świętym, przez Chrystusa skierowanego ku Ojcu i Jego wszystko obejmującego planowi zbawienia. Przeżywanie swego życia i powołania w świetle tej wspaniałej wizji jest dla członków Ruchu Światło-Życie źródłem wewnętrznego pokoju, radości i niesłabnącej gorliwości apostolskiej. 5. Nierozdzielność światła wiary i życia z wiaryPraktycznie powyższa duchowość wyraża się w życiu Ruchu Światło-Życie w swoistym stosunku do Słowa Bożego. Słowo Boże, jako Światło rozjaśniające konkretne sytuacje życiowe i wyznaczające drogę postępowania, przyjmowane jest jako Słowo Życia, domagające się wcielenia w życie i poddania mu życia, w myśl słów Pana: „Kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemnościach, lecz będzie miał światło życia” (J 8, 12). Powyższy stosunek do Słowa Bożego wyraża znak – symbol FWS-ZWH, gdzie splecenie tych dwóch grecko-biblijnych słów Światło-Życie w formie krzyża oznacza nierozdzielność światła wiary i życia z wiary, albo inaczej mówiąc, wiary i miłości. Wierność powyższej zasadzie, zawierającej w sobie istotną metodę Ruchu Światło-Życie i jego specyficzny charyzmat, zachowa członków Ruchu Światło-Życie zarówno od jednostronnego i bezowocnego intelektualizmu, jak i od pragmatyzmu w praktycznych rozwiązaniach. 6. Umiłowanie liturgiiW przekonaniu, że jedność Światła i Życia znalazła w życiu Chrystusa swój najpełniejszy wyraz w tajemnicy Paschalnej Męki, Śmierci i Zmartwychwstania, gdzie najpełniej zajaśniało Światło głoszące iż Bóg jest Miłością – członkowie Ruchu Światło-Życie starają się również Tajemnicę Paschalną umieścić w centrum swojego życia i posługi, wyrazem czego będzie umiłowanie liturgii, zwłaszcza eucharystycznej i należyte jej wartościowanie jako szczytu, „do którego zmierza działalność Kościoła” i źródła, „u którego wypływa cała jego moc” (KL 10). 7. Miłość do KościołaDuchowość RŚŻ z kolei winna być określona jako duchowość eklezjocentryczna. Kościół widziany w duchu Vaticanum II na tle całej ekonomii zbawczej jako jej wypełnienie, polegającej na zrealizowaniu komunii – koinonii międzyludzkiej, będącej następstwem koinonii z Ojcem przez Syna w Duchu Świętym – jest umiłowaniem całego życia członków Ruchu Światło-Życie i najgłębszym umotywowaniem oraz celem ich zaangażowania. Dlatego, chociaż ich martyria i diakonia (świadectwo i służba) wyrasta z samej przynależności do Ludu Bożego oraz z charakteru chrztu i bierzmowania i wynikającego z tych sakramentów uczestnictwa w kapłaństwie Chrystusa, starają się ją wypełniać zawsze w łączności z hierarchią Kościoła, której szczególnie jest zalecona posługa jedności i która ma być widzialnym znakiem tej jedności. 8. Ecclesia mater – Mater EcclesiaeSwoją najgłębszą identyfikację z tajemnicą Kościoła znajdują członkowie Ruchu Światło-Życie w starochrześcijańskiej idei Ecclesia Mater (Kościół Matka) w jej powiązaniu z maryjną ideą Mater Ecclesiae (Matka Kościoła). Pierwsza ujmuje i wyraża tajemnicę Kościoła w obrazie niewiasty, która jest zarazem oblubienicą i matką. Tak właśnie Kościół będąc Oblubienicą Chrystusa przez to, że w poszczególnych swoich członkach jest oddany Chrystusowi w Duchu Świętym przez wiarę i miłość – staje się tym samym życiodajny, macierzyński i płodny – Ecclesia Mater. Źródłem jego macierzyńskiej płodności jest jego zjednoczenie z Chrystusem w Duchu Świętym. Takie jest bowiem prawo miłości oblubieńczej: o ile łączy ona osoby we wzajemnym, bezinteresownym oddaniu się – musi być życiodajna i płodna. Maryja Dziewica i Matka ukazuje się tutaj jako typ Kościoła Matki. Przez swoje oddanie się Chrystusowi, zwłaszcza w godzinie Krzyża, stała się Ona macierzyńskim principium Kościoła i zarazem jego typem. Podobnie członkowie Ruchu Światło-Życie w swoim oddaniu się Chrystusowi na wzór Maryi widzą swoje uczestnictwo w tajemnicy Kościoła Matki i źródło owocności swojej posługi apostolskiej. W powyższej wizji Kościoła, gdzie punkt ciężkości przesuwa się wyraźnie w kierunku laikatu, jest także miejsce na właściwe dowartościowanie roli kapłanów, których głównym zadaniem jest reprezentowanie (u-obecnianie) Chrystusa Oblubieńca wobec Kościoła Oblubienicy poprzez posługę słowa i sakramentu oraz posługę pasterską. W tej wizji Kościoła Matki przezwyciężona jest zarazem antynomia laikat – kler, która powstaje wszędzie tam, gdzie tajemnica Kościoła ujmowana jest powierzchownie. Powyższy rys duchowości Ruchu Światło-Życie może być określony równocześnie jako jej rys maryjny. Maryjność Ruchu Światło-Życie wyraża się w tytule: „Niepokalana, Matka Kościoła”, pod którym Maryja jest czczona. Niepokalana, Matka Kościoła jest szczególną patronką Ruchu Światło-Życie. 9. Kolegialność i zorientowanie ku wspólnocie lokalnej KościołaWreszcie duchowość Ruchu Światło-Życie cechuje w szczególny sposób kolegialność i zorientowanie ku wspólnocie lokalnej Kościoła, głównie parafii. Diakonia jest zawsze realizowana w ramach małej wspólnoty – żywej komórki, widzianej jako znak Kościoła – a te małe wspólnoty diakonijne z kolei starają się realizować swoją służbę o ile możności w ramach i na rzecz wspólnoty lokalnej (parafii), przeżywanej również jako znak – sakrament Kościoła. Odnowa parafii, według modelu inspirowanego przez eklezjologię Vaticanum II, jako „wspólnoty wspólnot”, widziana jest jako punkt docelowy Ruchu Światło-Życie. Przeżyciowym, doświadczalnym wprowadzeniem w duchowość Ruchu Światło-Życie jest oaza rekolekcyjna. Jest ona najlepszym rozpoczęciem drogi formacyjnej w tej duchowości. Dzięki niej duchowość ta zostaje przekazana niejako egzystencjalnie, przez cały styl życia i atmosfery oazy, a nie tylko teoretycznie przez jej opisanie. IIIWYMAGANIA ŻYCIA WEWNĘTRZNEGO I WSPÓLNOTOWEGO DIAKONII RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIEPrzynależność do Diakonii Ruchu Światło-Życie powinna łączyć się z przyjęciem pewnych praktyk życia wewnętrznego, które służą umacnianiu i pogłębianiu oraz wyrażaniu rysów i postaw scharakteryzowanej powyżej duchowości. 1. Jednoczenie się z Maryją w jej oddaniu się Chrystusowi SłudzeCzłonkowie Diakonii praktykują codzienne oddanie się Niepokalanej, Matce Kościoła i Chrystusowi Słudze, o ile możności na początku dnia. Praktyka ta polega na chwili krótkiej, osobistej modlitwy, w której wyraża się gotowość zjednoczenia z Maryją w Jej oddaniu się w Duchu Świętym Chrystusowi Słudze, szczególnie w zadaniach danego dnia. Z tym łączy się prośba o namaszczenie Duchem Świętym dla należytego ich wykonania. 2. Namiot SpotkaniaCzłonkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie, zgodnie ze zwyczajem wyniesionym z oaz i formacji deuterokatechumenalnej, starają się codziennie zapewnić sobie czas i miejsce na odbycie Namiotu Spotkania (por. Wj 33,7-11), czyli chwili osobistej modlitwy, o ile możności połączonej z nawiedzeniem Najświętszego Sakramentu, w czasie której rozmawiają o wszystkich problemach swego życia i swojej diakonii z Chrystusem „twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem” (Wj 33,11). 3. Liturgia GodzinJako wyraz swojego uczestnictwa w życiu Kościoła Oblubienicy Chrystusa, członkowie Diakonii starają się uczestniczyć w modlitwie liturgicznej Kościoła, która w myśl posoborowej odnowy liturgii ma się stać nie tylko modlitwą kapłanów, ale również laikatu, zwłaszcza pielęgnującego jakąś formę życia wspólnego. Liturgia godzin, szczególnie jutrznia i nieszpory, gdzie tylko jest to możliwe odprawiane we wspólnocie z innymi, powinna wejść w życie członków Diakonii Ruchu Światło-Życie. 4. EucharystiaCzłonkowie Diakonii starają się jak najczęściej, również w dni powszednie, uczestniczyć w sposób pełny w Eucharystii, przeżywając w niej i umacniając swoją communio z Chrystusem i braćmi w jedności Ducha Świętego. 5. Słowo Boże słowem życiaCzłonkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie starają się, o ile możności codziennie, pielęgnować kontakt z Pismem świętym jako słowem życia przez osobiste studium względnie czytanie, uczestnictwo w Eucharystii z homilią i rozważaniem, przez odmawianie godziny czytań z liturgii godzin, przez dzielenie się Ewangelią lub inną formę wspólnotowego czytania Biblii. 6. Pogłębianie wiedzy religijnejBardzo się poleca stałe pogłębianie wiedzy religijnej przez studium pism Ojców Kościoła i świętych, dokumentów magisterium Kościoła, materiałów Ruchu Światło – Życie, prasy i innej literatury religijnej. Poleca się udział w kursach pogłębienia wiedzy teologicznej i różnych studiach dostępnych dla świeckich. 7. Sakrament PojednaniaDla należytego rozwoju życia wewnętrznego i radosnego przeżywania wolności Dzieci Bożych w Chrystusie, należy jak najczęściej korzystać w wierze z daru odpuszczenia grzechów, czy to przez praktykę żalu doskonałego, czy też przez przyjmowanie sakramentu pojednania. 8. Nowa kultura i nowy styl życiaJako wyraz nowej kultury i nowego stylu życia proponowanego przez cały Ruch Światło – Życie, szczególnie wobec młodzieży, która w tym względzie szuka wzoru u swoich wychowawców i w całej Diakonii członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie podejmują zachowanie całkowitej abstynencji od alkoholu i tytoniu. Jest to również wyraz poczucia odpowiedzialności wobec braci zagrożonych nałogami oraz miłości sprawdzającej się w gotowości składania dobrowolnych ofiar. 9. Dobra materialneDysponując dobrami materialnymi w duchu ewangelicznego ubóstwa i troszcząc się o skromny i prosty styl życia, członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie chętnie dzielą się tym, co posiadają z potrzebującymi i posługują się tym do celów apostolskich, partycypując stosownie do swoich możliwości w potrzebach materialnych Ruchu Światło – Życie. 10. Oaza rekolekcyjnaPrzyjmując z wdzięcznością wraz z całym Ruchem Światło – Życie tzw. oazę rekolekcyjną, jako specyficzny dla Ruchu charyzmat spotkania, członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie starają się przynajmniej raz w roku uczestniczyć w jakiejś oazie piętnastodniowej lub czterodniowej, bądź dla uzupełnienia własnej formacji, jeżeli chodzi o nowe typy oaz, bądź podejmując w oazach różnego rodzaju diakonię. 11. Charyzmat spotkaniaPonadto członkowie Diakonii pielęgnują charyzmat spotkania przez regularne uczestnictwo w dniach wspólnoty swojego rejonu oraz, od czasu do czasu, w oazach modlitwy. 12. Spotkania zespołu diakoniiPodstawową formą zaangażowania się członków Diakonii Ruchu Światło-Życie jest uczestnictwo w regularnych spotkaniach zespołu diakonii, w skład którego ktoś wchodzi. Na program tych spotkań składa się modlitwa, dzielenie się Słowem Bożym, element formacyjny według programu tzw. formacji permanentnej, sprawozdanie z zadań wykonanych w zakresie właściwej każdemu diakonii oraz ustalanie zadań. Regularne odbywanie tego rodzaju spotkań, gdzie w atmosferze modlitwy, w konfrontacji ze Słowem Bożym i kolegialnie podejmuje się odpowiedzialność za różne odcinki życia i działania Diakonii Ruchu Światło-Życie – jest podstawowym warunkiem i zarazem wyrazem żywotności Stowarzyszenia i jego wierności wobec Chrystusa i Jego Ducha. ***Wymagania życia wewnętrznego i wspólnotowego są punktem odniesienia do pracy wewnętrznej, podejmowanej z pragnieniem coraz głębszej motywacji miłości Boga i bliźniego; mogą pomóc w osobistym rachunku sumienia, ale nie są przeznaczone do egzekwowania wobec innych. Dostrzegane niedomagania winny być powodem głębszej modlitwy za siebie i innych o dar życia według tych wskazań oraz prowadzić do pokornej, braterskiej pomocy „słabszemu”, w gotowości niesienia jego brzemion. (Tekst części II i III oparto na: Ks. Franciszek Blachnicki, „Międzynarodowa Diakonia Ewangelizacji Światło-Życie. Projekt statutu”, Carlsberg 1983 r., rozdział III, 1-9, IV ,5, VI, 1-13) Krościenko nad Dunajcem, 4 maja 2002 r. |
Statut Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie”
Rozdział I. POSTANOWIENIA OGÓLNE
§ 1
1. Stowarzyszenie „Diakonia Ruchu Światło-Życie” zwane dalej DIAKONIĄ, erygowane przez Konferencję Episkopatu Polski na mocy kan. 312 § 1 nr 2 KPK – jest publicznym stowarzyszeniem wiernych (duchownych i świeckich) – w rozumieniu Kodeksu Prawa Kanonicznego (kan. 298-320) i jest organizacją kościelną w rozumieniu art. 34 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego (Dz.U. Nr 29, poz. 154 z późn. zm.).
2. DIAKONIA posiada osobowość prawną.
3. Sekcję DIAKONII w diecezji zwaną dalej DIAKONIĄ DIECEZJALNĄ eryguje Biskup Diecezjalny. DIAKONIA DIECEZJALNA posiada osobowość prawną.
4. DIAKONIA działa w oparciu o przepisy Kodeksu Prawa Kanonicznego, statutu i prawa obowiązującego w Rzeczpospolitej Polskiej.
§ 2
1. DIAKONIA działa na terenie całej Polski.
2. Siedzibą DIAKONII jest Krościenko nad Dunajcem.
3. Siedzibą DIAKONII DIECEZJALNEJ jest stolica diecezji.
§ 3
1. DIAKONIA podlega nadzorowi kompetentnej władzy kościelnej, która troszczy się o to, by zachowywała ona nienaruszoną wiarę i obyczaje oraz dyscyplinę kościelną i która ma prawo i obowiązek jej wizytowania zgodnie z przepisami prawa.
2. Konferencja Episkopatu Polski sprawuje opiekę nad DIAKONIĄ przez Biskupa Delegata.
3. Biskup Diecezjalny sprawuje opiekę nad DIAKONIĄ DIECEZJALNĄ i mianuje Moderatora Diecezjalnego.
Rozdział II. CEL, DZIAŁALNOŚĆ I METODY PRACY DIAKONII
§ 4
Celem DIAKONII jest służba w założonym przez sługę Bożego ks. Franciszka Blachnickiego Ruchu Światło-Życie, aby zachowując jedność i tożsamość mógł służyć swoim charyzmatem budowaniu Kościoła i pełnieniu jego misji w świecie współczesnym.
§ 5
1. Działalność DIAKONII polega na:
1) wspieraniu osobistej przemiany życia jej członków ku dojrzałości chrześcijańskiej na drodze realizacji praktyk życia duchowego zawartych w programie formacyjnym Ruchu Światło-Życie,
2) upowszechnianiu wzorców osobowych i rodzinnych służących wychowaniu człowieka otwartego na ludzi i wolnego od wszelkich uzależnień szkodliwych społecznie,
3) posłudze na rzecz umacniania jedności małżeńskiej i odnowy katechumenatu rodzinnego,
4) posłudze na rzecz ewangelizacji i katechumenatu,
5) formacji liturgicznej wiernych,
6) uwrażliwianiu na inicjatywy i dzieła związane z wyzwalaniem człowieka mocą Ewangelii Chrystusa od grzechów przybierających rozmiary nałogów społecznych,
7) udziale w życiu i rozwoju wspólnot lokalnych – parafii,
8) podejmowaniu dzieł miłosierdzia chrześcijańskiego,
9) służbie na rzecz jedności chrześcijan,
10) trosce o przemianę świata w duchu Ewangelii (zaangażowanie społeczne, kulturalne i gospodarcze),
11) rozpowszechnianiu idei zainspirowanych przez założyciela Ruchu Światło-Życie ks. Franciszka Blachnickiego,
12) pielęgnowaniu pamięci o założycielu Ruchu Światło-Życie ks. Franciszku Blachnickim i trosce o zachowanie jego duchowej spuścizny.
2. DIAKONIA prowadzi działalność w szczególności poprzez:
1) organizowanie i prowadzenie oaz rekolekcyjnych oraz innych rekolekcji i spotkań formacyjno-modlitewnych,
2) tworzenie w parafiach wspólnot prowadzących formację Ruchu Światło-Życie,
3) tworzenie Centrów Światło-Życie,
4) tworzenie programów formacyjnych Ruchu Światło-Życie,
5) działalność naukowo-badawczą dla pogłębienia i rozwoju działalności formacyjnej Ruchu Światło-Życie,
6) działalność archiwalną, redakcyjną, wydawniczą,
7) prowadzenie szkół i innego rodzaju działalność oświatowo-wychowawczą,
8) organizowanie kongresów, konferencji i sympozjów,
9) organizowanie imprez masowych,
10) współdziałanie z odpowiednimi instytucjami świeckimi i kościelnymi odnośnie do realizacji celów określonych w ust. 1.
3. Do realizacji szczegółowych zadań DIAKONIA, po uzyskaniu pisemnej zgody Konferencji Episkopatu Polski, może powoływać odrębne podmioty i instytucje.
§ 6
Podstawowymi metodami realizacji celów DIAKONII są:
1) pedagogiczna metoda „Światło-Życie” zakładająca jedność między wyznawanymi prawdami wiary a życiem, czyli jedność między światłem danym od Boga a życiem;
2) oaza rekolekcyjna będąca formą intensywnego doświadczenia życia Kościoła: we wspólnocie, liturgii, na spotkaniu ze słowem Bożym i w miłości braterskiej. Są to piętnastodniowe rekolekcje dla dzieci, młodzieży, dorosłych i rodzin z programem opartym na tajemnicach różańca i układzie roku liturgicznego. Istnieją ponadto różnego rodzaju oazy specjalistyczne;
3) formacja w małej grupie – środowisku podstawowym dla rozwoju i utrzymania wiary (zarówno w oazie rekolekcyjnej, jak i w formacji w ciągu roku), zapewniająca ciągłość procesu formacyjnego.
§ 7
DIAKONIA organizuje co roku Kongregację Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie (gromadzącą szerokie grono uczestników Ruchu Światło-Życie), Centralną Oazę Matkę, Podsumowanie Oazy Żywego Kościoła, spotkania par diecezjalnych Domowego Kościoła, dni wspólnoty, a także okolicznościowe pielgrzymki, kongresy itp.
Rozdział III. WŁADZE I STRUKTURA DIAKONII
§ 8
Centralnymi władzami DIAKONII są:
1) Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie,
2) Centralna Diakonia Jedności Ruchu Światło-Życie,
3) Kongregacja Diakonii Ruchu Światło-Życie.
§ 9
1. Na czele DIAKONII stoi Moderator Generalny, który kieruje jej pracami oraz reprezentuje ją na zewnątrz. Jest on głównym odpowiedzialnym całego Ruchu Światło-Życie. Jego zadaniem jest kierowanie Ruchem, troska o rozwój wszystkich jego wspólnot i gałęzi zgodnie z charyzmatem całego Ruchu oraz ich szczegółowym charyzmatem, troska o rozeznawanie kierunków zadań podejmowanych przez Ruch, o jedność DIAKONII, z zachowaniem kompetencji innych organów DIAKONII przewidzianych w niniejszym statucie.
2. W sprawach zasadniczych dla DIAKONII i całego Ruchu Światło-Życie lub jego poszczególnych gałęzi, Moderator Generalny podejmuje decyzje po konsultacji z Centralną Diakonią Jedności, w szczególności w sprawach:
1) zwołania Kongregacji Diakonii Ruchu Światło-Życie,
2) powołania centralnych diakonii specjalistycznych oraz określania zasad ich działania,
3) tworzenia Centrów Światło-Życie.
3. Pomocą w kierowaniu DIAKONIĄ i Ruchem Światło-Życie Moderatorowi Generalnemu służy Krajowe Kolegium Moderatorów, które stanowi zebranie moderatorów diecezjalnych i zakonnych Ruchu Światło-Życie pod jego przewodnictwem.
§ 10
1. Moderator Generalny jest powoływany na sześcioletnią kadencję przez Konferencję Episkopatu Polski.
2. Wyboru trzech kandydatów na stanowisko Moderatora Generalnego, spośród kapłanów członków DIAKONII, dokonuje Kongregacja Diakonii według uchwalonego przez siebie regulaminu. Biskup Delegat prezentuje kandydatów Konferencji Episkopatu Polski.
3. W przypadku wakatu na stanowisku Moderatora Generalnego, jego obowiązki pełni najstarszy wiekiem kapłan członek Centralnej Diakonii Jedności, który winien w ciągu 3 miesięcy zwołać Kongregację Diakonii dla dokonania wyboru kandydatów na Moderatora Generalnego.
4. Moderator Generalny może być odwołany przez Konferencję Episkopatu Polski przed upływem kadencji, zgodnie z kan. 318 § 2 KPK.
§ 11
1. Zadaniem Centralnej Diakonii Jedności jest kolegialne wspomaganie Moderatora Generalnego w kierowaniu DIAKONIĄ i Ruchem jako całością, troska o jedność Ruchu oraz o wierność jego charyzmatowi założycielskiemu.
2. W skład Centralnej Diakonii Jedności, której przewodniczy Moderator Generalny, wchodzą:
1) Para Krajowa Domowego Kościoła i Moderator Krajowy Domowego Kościoła,
2) moderatorzy centralnych diakonii specjalistycznych Ruchu Światło-Życie,
3) przewodniczący Komisji Teologiczno-Programowej,
4) Ekonom DIAKONII,
5) przełożeni instytutów i stowarzyszeń opisanych w § 32,
6) moderatorzy Centrów Światło-Życie,
7) przedstawiciel Krajowego Kolegium Moderatorów wybrany na trzyletnią kadencję,
8) osoby wybrane na trzyletnią kadencję przez Kongregację Diakonii spośród jej członków w liczbie przez nią określonej.
§ 12
1. Do kompetencji Centralnej Diakonii Jedności należy:
1) opiniowanie zasadniczych spraw dla DIAKONII przedstawionych przez Moderatora Generalnego, zgodnie z § 9 ust. 2;
2) podejmowanie uchwał w sprawach określonych w § 15 ust. 4; § 29 ust. 2; § 30 ust. 2 i 3; § 32 ust. 2, § 38 ust. 2,
3) prezentowanie opinii własnych i zgłaszanych przez członków DIAKONII.
2. Na forum Centralnej Diakonii Jedności jej członkowie mogą prezentować opinie własne i zgłaszane przez członków DIAKONII.
§ 13
1. Posiedzenia Centralnej Diakonii Jedności zwołuje Moderator Generalny.
2. Moderator Generalny jest zobowiązany do zwołania posiedzenia w trybie nadzwyczajnym, jeśli zwróci się o to co najmniej połowa członków Centralnej Diakonii Jedności.
3. Centralna Diakonia Jedności podejmuje decyzje kolegialnie w formie uchwał.
4. Uchwały Centralnej Diakonii Jedności są podejmowane zwykłą większością głosów obecnych na posiedzeniu, przy obecności przynajmniej połowy członków składu Centralnej Diakonii Jedności, chyba że niniejszy Statut stanowi inaczej.
§ 14
Kongregacja Diakonii jest zgromadzeniem rozeznającym znaki czasu i kierunki rozwoju Ruchu Światło-Życie w świetle jego charyzmatu.
§ 15
1. Kongregacja Diakonii gromadzi:
1) delegatów członków DIAKONII,
2) uczestników z urzędu,
3) uczestników z nominacji Moderatora Generalnego.
2. Delegatów na Kongregację Diakonii wybierają: Diecezjalne Diakonie Jedności, Centralna Diakonia Domowego Kościoła, centralne diakonie specjalistyczne oraz instytuty i stowarzyszenia opisane w § 32.
3. Z urzędu uczestnikami Kongregacji Diakonii są członkowie Centralnej Diakonii Jedności.
4. Liczbę delegatów oraz rozdział miejsc pomiędzy poszczególne diakonie, a także liczbę miejsc pozostających w dyspozycji Moderatora Generalnego, określa każdorazowo Centralna Diakonia Jedności w drodze uchwały. Do podjęcia uchwał w tej sprawie wymagana jest większość 2/3 głosów obecnych na posiedzeniu przy obecności przynajmniej połowy członków składu Centralnej Diakonii Jedności.
§ 16
1. Kongregację Diakonii zwołuje nie rzadziej niż raz na trzy lata Moderator Generalny.
2. Przedmiot obrad Kongregacji Diakonii określa kolegialnie Moderator Generalny z Centralną Diakonią Jedności.
3. Uchwały Kongregacji Diakonii, przyjmowane są większością 2/3 głosów, z wyjątkiem podejmowanych w sprawach proceduralnych, w których wymagana jest zwykła większość.
4. Tryb pracy Kongregacji Diakonii określa regulamin przez nią uchwalony.
§ 17
Posługę na rzecz Domowego Kościoła – gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie pełni Diakonia Domowego Kościoła. Jej szczegółowe zadania, organy oraz sposób ich powoływania określają „Zasady Domowego Kościoła” zatwierdzane przez Konferencję Episkopatu na wspólny wniosek Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie oraz Pary Krajowej i Moderatora Krajowego Domowego Kościoła.
§ 18
Diakonie specjalistyczne realizują zadania DIAKONII w poszczególnych dziedzinach jej działalności. Pierwszym celem każdej diakonii specjalistycznej jest budzenie zaangażowania wspólnot i członków Ruchu Światło-Życie w zadaniu, do którego realizacji została powołana.
§ 19
1. Moderatorów centralnych diakonii specjalistycznych powołuje Moderator Generalny na trzyletnią kadencję po konsultacji z odpowiednią centralną diakonią.
2. Członków centralnej diakonii specjalistycznej powołuje Moderator Generalny na trzyletnią kadencję na wniosek moderatora odpowiedniej diakonii. Kadencję każdego z członków centralnej diakonii specjalistycznej wyznacza data jego powołania.
§ 20
1. Komisja Teologiczno-Programowa zajmuje się badaniem zgodności treści materiałów formacyjnych Ruchu Światło-Życie z Magisterium Kościoła oraz z charyzmatem i duchowością Ruchu Światło-Życie oraz koordynuje prace nad materiałami formacyjnymi.
2. Przewodniczącego i członków Komisji Teologiczno-Programowej powołuje Moderator Generalny po konsultacji z Centralną Diakonią Jedności na trzyletnią kadencję. Kadencję każdego z członków Komisji Teologiczno-Programowej wyznacza data jego powołania.
3. Ustalenia Komisji Teologiczno-Programowej wymagają aprobaty biskupa delegata, o którym mowa w § 3 ust. 2 Statutu.
§ 21
1. Strukturę pomocniczą DIAKONII mogą stanowić filie tworzone dla kilku diecezji.
2. Moderator zakonny (prowincjalny) koordynuje pracę Ruchu Światło-Życie w placówkach (parafiach) prowadzonych przez zakon. Moderator zakonny troszczy się o ścisły kontakt z moderatorami diecezjalnymi Ruchu Światło-Życie.
§ 22
Władzami DIAKONII DIECEZJALNEJ są:
1) Moderator Diecezjalny Ruchu Światło-Życie,
2) Diecezjalna Diakonia Jedności Ruchu Światło-Życie,
3) Diecezjalna Kongregacja Diakonii Ruchu Światło-Życie.
§ 23
1. Pracami DIAKONII DIECEZJALNEJ kieruje Moderator Diecezjalny. Jest on głównym odpowiedzialnym całego Ruchu Światło-Życie w diecezji. Jego zadaniem jest kierowanie Ruchem w diecezji, troska o rozwój wszystkich jego wspólnot i gałęzi, zgodnie z charyzmatem całego Ruchu oraz ich szczegółowym charyzmatem, troska o rozeznawanie kierunków zadań podejmowanych przez Ruch Światło-Życie, z zachowaniem kompetencji innych organów DIAKONII przewidzianych w niniejszym statucie.
2. W sprawach zasadniczych Moderator Diecezjalny podejmuje decyzje po konsultacji z Diecezjalną Diakonią Jedności.
§ 24
1. Moderator Diecezjalny jest powoływany na czteroletnią kadencję przez Biskupa Diecezjalnego.
2. Wyboru trzech kandydatów na stanowisko Moderatora Diecezjalnego dokonuje Diecezjalna Kongregacja Diakonii.
3. W razie wakatu na stanowisku Moderatora Diecezjalnego jego obowiązki pełni najstarszy wiekiem kapłan, członek Diecezjalnej Diakonii Jedności, który winien w ciągu 3 miesięcy zwołać Diecezjalną Kongregację Diakonii dla dokonania wyboru kandydatów na Moderatora Diecezjalnego.
4. Biskup Diecezjalny może odwołać Moderatora Diecezjalnego z własnej inicjatywy lub na wniosek Moderatora Generalnego przed upływem kadencji.
§ 25
1. W skład Diecezjalnej Diakonii Jedności, której przewodniczy Moderator Diecezjalny, wchodzą:
1) Para Diecezjalna Domowego Kościoła i Moderator Diecezjalny Domowego Kościoła,
2) moderatorzy diecezjalnych diakonii specjalistycznych,
3) Ekonom Diecezjalny DIAKONII,
4) przedstawiciele instytutów i stowarzyszeń opisanych w § 32, znajdujących się na terenie diecezji,
5) osoby wybrane na trzyletnią kadencję przez Diecezjalną Kongregację Diakonii w liczbie przez nią określonej.
2. Posiedzenia Diecezjalnej Diakonii Jedności zwołuje Moderator Diecezjalny.
3. Moderator Diecezjalny jest zobowiązany do zwołania posiedzenia w trybie nadzwyczajnym, jeśli zwróci się o to co najmniej połowa członków Diecezjalnej Diakonii Jedności.
4. Uchwały Diecezjalnej Diakonii Jedności są podejmowane zwykłą większością głosów obecnych na posiedzeniu, przy obecności co najmniej połowy członków składu Diecezjalnej Diakonii Jedności, chyba że niniejszy Statut stanowi inaczej.
5. W posiedzeniach Diecezjalnej Diakonii Jedności może uczestniczyć moderator zakonny.
§ 26
1. Diecezjalna Kongregacja Diakonii gromadzi członków DIAKONII z diecezji, podejmując sprawy wynikające z życia Ruchu Światło-Życie na terenie diecezji.
2. Moderator Diecezjalny zwołuje nie rzadziej niż raz na trzy lata Diecezjalną Kongregację Diakonii i jej przewodniczy.
3. Liczbę uczestników Diecezjalnej Kongregacji Diakonii oraz sposób ich powoływania określa Diecezjalna Diakonia Jedności.
§ 27
Moderatorów diecezjalnych diakonii specjalistycznych powołuje Moderator Diecezjalny w porozumieniu z Biskupem Diecezjalnym, po konsultacji z członkami odpowiedniej diakonii oraz moderatorem odpowiedniej diakonii centralnej.
§ 28
1. Dla dokonania wyboru osób wskazanych w § 10 ust. 2; § 11 ust. 2 pkt. 7; § 11 ust. 2 pkt. 8; § 15 ust. 2; § 24 ust. 2; § 25 ust. 1 pkt. 5, wymagana jest w pierwszym głosowaniu większość 2/3 oddanych głosów; do dalszych głosowań stosuje się przepisy kan.119 n. 1 KPK.
2. Jeśli do udziału w Diecezjalnej Kongregacji Diakoni są zaproszeni wszyscy członkowie DIAKONII z diecezji, do wyboru określonego w § 24 ust. 2 i § 25 ust. 1 pkt. 5 nie jest konieczna obecność większości tych, którzy powinni być wezwani.
3. Jeśli ilość zgłoszonych kandydatów nie przekracza ilości osób, które mają być wybrane, do wyboru określonego w § 24 ust. 2 i § 25 ust. 1 pkt. 5 wystarczy zwykła większość głosów.
Rozdział IV. CZŁONKOWIE DIAKONII
§ 29
1. Członkami DIAKONII mogą stać się osoby spełniające następujące warunki:
1) odbycie formacji podstawowej Ruchu Światło-Życie według programów ustalonych dla ich stanu i powołania,
2) uczestnictwo w życiu i pracy wspólnoty Ruchu Światło-Życie,
3) członkostwo w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka,
4) ukończone 18 lat.
2. Osoby, które nie odbyły formacji podstawowej mogą uzyskać członkostwo DIAKONII po spełnieniu indywidualnych wymagań formacyjnych określonych przez Centralną Diakonię Jedności.
§ 30
1. Gotowość wstąpienia do DIAKONII zostaje wyrażona przez kandydata po odbyciu specjalnych rekolekcji, zwanych Oazą Rekolekcyjną Diakonii (ORD).
2. Gotowość wstąpienia do DIAKONII musi uzyskać akceptację Diecezjalnej Diakonii Jedności Ruchu Światło-Życie, właściwej dla miejsca posługi kandydata. Od decyzji odmownej, która musi być doręczona wraz z pisemnym uzasadnieniem, przysługuje prawo odwołania się do Centralnej Diakonii Jedności.
3. W szczególnych i wyjątkowych przypadkach wystarczająca jest akceptacja Centralnej Diakonii Jedności Ruchu Światło-Życie.
§ 31
1. Nabycie członkostwa następuje poprzez wpisanie przez Moderatora Generalnego w poczet członków DIAKONII.
2. Uroczyste potwierdzenie członkostwa następuje przez błogosławieństwo Moderatora Generalnego.
§ 32
1. Szczególnym trybem nabywania członkostwa w DIAKONII jest złożenie pierwszych ślubów w Instytucie Niepokalanej Matki Kościoła lub wstąpienie do Stowarzyszenia „Unia Kapłanów Chrystusa Sługi” ze względu na ich służebny charakter wobec Ruchu Światło-Życie.
2. Centralna Diakonia Jedności Ruchu Światło-Życie może nadać innym instytutom i stowarzyszeniom życia apostolskiego oraz stowarzyszeniom wiernych, których źródłem powstania i życia jest charyzmat Ruchu Światło-Życie, i które wypełniają cele określone § 4 Statutu, analogiczny status, po stwierdzeniu, że ich konstytucje lub statuty nie są sprzeczne z niniejszym Statutem. W odniesieniu do zrzeszeń o charakterze lokalnym może zastrzec niestosowanie § 11 ust. 2 pkt. 5; i § 15 ust. 2; a także § 25 ust. 1 pkt. 4.
§ 33
1. Do obowiązków członków DIAKONII należy:
1) uczestnictwo w życiu i pracy wspólnoty Ruchu Światło-Życie,
2) realizowanie celów statutowych DIAKONII,
3) przestrzeganie postanowień Statutu, uchwał i regulaminów DIAKONII,
4) opłacanie składek członkowskich,
5) w miarę możliwości wspieranie materialne działalności DIAKONII i Ruchu Światło-Życie.
2. Członkowie DIAKONII mają prawo do:
1) korzystania z pomocy DIAKONII,
2) zgłaszania wniosków i propozycji dotyczących DIAKONII.
§ 34
Członkostwo DIAKONII ustaje przez:
1) Formalną rezygnację skierowaną na piśmie do Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie za pośrednictwem właściwej Diakonii, o której mowa w § 30 ust. 2 i 3.
2) Wykluczenie decyzją Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie na wniosek właściwej Diakonii, o której mowa w § 30ust. 2 i 3 – po uprzednim upomnieniu – z zachowaniem prawa rekursu do Biskupa określonego w § 3 ust. 2 Statutu, w przypadku:
a) publicznego odstąpienia od wiary katolickiej albo zerwania ze wspólnotą kościelną, albo po zaciągnięciu ekskomuniki deklarowanej lub wymierzonej wyrokiem lub dekretem,
b) poważnego naruszenia przepisów statutu DIAKONII, Zasad Domowego Kościoła lub regulaminów.
Rozdział V. DOBRA DOCZESNE
§ 35
1. DIAKONIA jest podmiotem zdolnym do nabywania, posiadania, zarządzania oraz alienowania dóbr doczesnych, zgodnie z przepisami Kodeksu Prawa Kanonicznego. Mienie DIAKONII, jako publicznego stowarzyszenia wiernych, jest majątkiem kościelnym (kan. 1257 § 1 KPK).
2. Wszelkie działania w dziedzinie dóbr materialnych mają mieć na względzie cele DIAKONII wyznaczone przez niniejszy Statut.
§ 36
1. Dobrami doczesnymi DIAKONII zarządza Moderator Generalny przez Ekonoma DIAKONII, którego powołuje po konsultacji z Centralną Diakonią Jedności.
2. W sprawach finansowych i majątkowych oświadczenia woli składa Moderator Generalny i Ekonom.
3. Ekonoma DIAKONII wspiera dwóch doradców wyznaczonych przez Moderatora Generalnego.
4. Zasady zarządzania, wykorzystania i rozliczania majątku reguluje dyrektorium dóbr doczesnych uchwalone przez Kongregację Diakonii na wniosek Moderatora Generalnego.
5. Analogiczne zasady obowiązują w DIAKONII DIECEZJALNEJ.
6. Do DIAKONII mają odpowiednie zastosowanie przepisy prawa kanonicznego o zarządzie dóbr materialnych.
Rozdział VI. POSTANOWIENIA KOŃCOWE
§ 37
1. Statut DIAKONII nadaje i wprowadza w nim zmiany Konferencja Episkopatu Polski.
2. Propozycję zmiany Statutu uchwala Kongregacja Diakonii.
§ 38
1. Konferencja Episkopatu Polski może rozwiązać DIAKONIĘ na wniosek Moderatora Generalnego po podjęciu uchwały tej treści przez Kongregację Diakonii. Z ważnych powodów Konferencja Episkopatu Polski, po wysłuchaniu Moderatora Generalnego, może z własnej inicjatywy podjąć decyzję o rozwiązaniu DIAKONII.
2. W przypadku, gdy DIAKONIA DIECEZJALNA nie wypełnia zadań określonych statutem, Moderator Generalny, po wcześniejszym zasięgnięciu opinii Centralnej Diakonii Jedności oraz Moderatora Diecezjalnego, może wystąpić do Biskupa Diecezjalnego o jej rozwiązanie.
3. Biskup Diecezjalny może rozwiązać DIAKONIĘ DIECEZJALNĄ z własnej inicjatywy (kan. 320 § 2 KPK).
§ 39
W przypadku rozwiązania DIAKONII lub DIAKONII DIECEZJALNEJ, o przeznaczeniu majątku decyduje odpowiednio Konferencja Episkopatu Polski lub Biskup Diecezjalny
§ 40
1. Statut Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie” został przyjęty i zatwierdzony podczas 309. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski, które odbyło się w Częstochowie, w dniach 30 listopada – 1 grudnia 2000 roku.
2. Nowelizacji Statutu dokonano podczas 331. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski, które odbyło się w Warszawie, w dniach 8-9 marca 2005 roku. Statut został zatwierdzony na czas nieokreślony.
Kolejnej nowelizacji statutu dokonano podczas 354. Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski, które odbyło się w Zakopanem, w dniach 15-16 marca 2011 roku.
Podkategorie
Świadectwa
|
ks. Franciszek Blachnicki: O świadectwie |
|
|
Jeżeli uwierzyliśmy w Chrystusa naprawdę,
Tu znajdziesz świadectwa ludzi, którzy którzy byli z nami na rekolekcjach i Oazach Modlitwy. |
 |